Soğuk, ıssız, karanlık şu anki durumumu söyleyecek olursam anlatacaklarım bu kadar. Tek ben mi böyleyim bilmem ama sadece kendimi yalnız hissetiğim zaman çıkarım dışarı belki yalnızlığımdan bir nebze bile olsa uzaklaşırım düşüncesiyle. Ama bugün de sokak benim kadar yalnızdı, yağmur rahatsız etmeyecek kadar az yağıyordu ve bu durum çok hoşuma gidiyordu sokakta tek tük insan vardı. Sokak lambalarının loş ışığı kaldırıma yansıyordu, kulaklığımı takıp müzik dinlemeye başladım. Birkaç dakika sonra yürümekten yorulmaya başladığımı hissettim ve gidip parktaki banka oturdum. Kulaklığımı çıkarıp cebime koydum yağmur azalmaya başlamıştı sıkıntıyla nefes verip etrafa bakmaya başladım. O sırada gözüme oturduğum bankın yanındaki kırmızı güller gözüme takıldı güllerin rengi çok canlıydı, sanki gökyüzünden yağmur yerine kan yağmış ve rengini güllere vermişti. Bir tane koparmak için elimi uzattığım an dikeni elime battı. Bazen diken eline değil kalbine batar işte en çok canını acıtan şeyde budur.

Havaya baktım yağmur artık yağmıyordu, o sırada orurduğum bankın yanında küçücük bembeyaz tüyleri olan bir kedi olduğunu fark ettim o kadar masum bakıyordu ki eğilip onu sevmeye başladım tüyleri yağmurdan dolayı ıslanmıştı, koskaca şehirde o tek başına yaşıyordu onun tek bir evi yoktu onun evi sokaklardı.

Hava tamamen kararmak üzereyken eve dönmeye karar verdim. Gitmeyi pek istemediğim için yavaş adımlarla yürüyordum yukarı bakınca ayı gördüm, acaba ayda hep geceleri görünmekten sıkılmamışmıdır. Belki ayın hayali gündüz de görünmektir. Kim bilir belki birgün bu hayali gerçekleşir

Peki benim hayallerim... Gerçekleşecek mi? Ben hayallerimi gerçekleştirmek için hiçbir adım atmadım, ben hayallerimi güzelleştirmek için çabalamadım. Hayallerimi hücreme hapsettim.