Gece yarısına yaklaşmıştı vakit. İnsanlar hatırlayamadıkları rüyalarından birini görüyordu. Sokakta hayvanlar dışında canlı yoktu. O mahallede; o oda dışında hiçbir evin ışığı yanmıyordu. Karanlıktı her yer ve sanki o ev karanlığın içindeki ışık gibiydi. Genç kız; yatağında bacaklarını göğsüne çekmiş ellerini dizlerinde kelepçelemiş, kafasını arkasına yaslamış bir şekilde oturuyordu. Pencereden vuran rüzgâr çıplak bacaklarına ve kollarına vuruyor üşümesine sebep oluyordu lakin genç kız o kadar üşeniyordu ki hemen altındaki yorganı üzerine alıp örtmüyordu. Hasta olmak umurunda değildi, olsa ona bakacak biri de yoktu hayatında oysa ki. Hayatı boşlamıştı Arya. Derin bir soluk çekti ciğerlerine. Arya; ilk önce ellerini çözdü ardından bacaklarını rahat bıraktı, o kadar ters duruyordu ki vücudu ağrımaya başlamıştı. En sonunda sırtını uzaklaştırdı yasladığı yerden ve ayrıldı yatağından. Şimdi ayakta duruyordu ruh gibi. İlk sağına sonra soluna baktı ve bir daha çevirdi başını sağ tarafa. O an gözlerinden öyle bir parıltı geçti ki; karşısında ayna olsaydı ve Arya o parıltıya şahit olsaydı maziye döndüğüne inanır gözlerinden yaşlar boşalırdı. İki adımda bitirdi çalışma masasıyla arasındaki mesafeyi. Sandalyeye oturdu, çekmeceden bir kâğıt ve bir kalem çıkardı. Yüzündeki ruhsuzluk gitmese de gözlerinde parıltılar küçük küçük alevlenmeye başlamıştı.

Eski Arya geri mi dönüyordu yoksa?

Elindeki kalemi beyaz kâğıdın üzerinde gezdirmeye başladı.

Ve ilk yazdığı yazı:

“Sevgili KENDİM,”

Oldu. 

***

İnstagram: _biimrym