Mahkeme süreci başlayacaktı. Dokturla sohbet etmemiz bitmişti. Doktur odadan gitti. Doktur gider gitmez nihayet beklediğim görevliler gelmişti. Kapıyı açtılar içeri girdiler. Görevlilerden biri erkekti uzun boylu yakışıklı biriydi hiç yabancı gelmiyordu. Sanki daha önce onu görmüş gibiydim. Düşündüm acaba nerde görmüş olabilirim. İçeri geçtiklerinde beni gördüğünde şaşırdı, şaşkınlık içinde donup kaldı.

O'da neye uğradığına şaşırır gibiydi bir kaç dakika hareketsiz kalmıştı onunla birlikte gelen arkadaşlarından biri eliyle o'nu dürttü. O dürtmeyle irkilip kendine geldi. Bana doğru yaklaştı dediği ilk şey.

—Adam "Sen. Ama nasıl olur bu."

Çok şaşırmıştı beni gördüğüne o beni tanıyordu ve beni hatırlamıştı ama ben onu çıkaramadım, gözüm bir yerden ısırıyor ama nerden bilmiyorum. Adam konuşmaya devam etti.

—Adam "Sen nasıl olurda burdasın? İnanamıyorum bu gerçek mi? Yoksa ben rüyada mıyım."

Ne o rüyadaydı ne şimdi yaşadıklarımız yalan. Hayat bana daha neler yaşatacak. Ben bu hastane de daha ne kadar karmaşayla başa çıkacaktım. Zaten aklımda bir değil bin cevapsız soru dolanırken, kafamda ki allak, bullak halde ki düşüncelerin arasından şimdi de bu adamı nerden tanıdığımı düşünmem gerekiyor. Ben düşüncelere dalmış bir vaziyetteydim adam tam konuşacaktı ki Doktur odaya geldi.

—Doktur "Hoş geldiniz arkadaşlar."

Arkadaşlar mı? Ne yani Doktur bu görevlileri tanıyor muydu? Acaba o mu onların gelmesini istemişti? Offf içimden derin bir offff çekmek geldi. Şöyle bir bağırsam değil oda hastane sesimle yankılansa. Belki o zaman bir an bile olsa düşünce yığınlarından kurtulmuş olacaktım. Konuşamadığım için sesli düşünemiyorum da, keşke konuşabilsem de içimde ki tüm soruları tek tek sorup cevaplarını alsam. Ben yine içimden kızgın birşekilde hayata karşı olan öfkemle düşünüyordum. Adam devam etti.

—Adam "Sen de hoş geldin ama keşke daha önceden bu çocuğun nasıl biri olduğunu anlatsaydın. Bende şimdi şaşkınlık içinde olmayacaktım. Resmen neye uğradığıma şaşırdım. Hiç beklemediğim biri ve bu çocuk. Hâlâ inanamıyorum biriniz tekrar beni dürtsenize yoksa ben inanmayacağım."

Doktur ona doğru yaklaştı eliyle kolunu mıncıkladı.

—Adam "Aaaa yavaş. Canım acıdı."

—Doktur "Hey günaydın uyan rüyandan. Ne bu sana ne oldu böyle?"

—Adam "Bende bilmiyorum ki, galiba bu çocuğu değil beni dinleyeceksiniz. Bu yaşadıklarımız asla tesadüf olamaz. İnanmıyorum tesadüf olduğuna. Hem sen niye anlatmadın bana. Sen benim bu çocuğu ne kadar çok aradığı mı biliyor musun."

O ne diyordu öyle. Nasıl yani beni mi aramış? Peki neden derken adam devam etti.

—Adam "Bu çocuk var ya bu çocuk, iyiliğik yaptı bana. Asla unutmadım ben o çocuğu ne yüzünü ne de satamadığı mendillerini. Hâlâ keşke diyorum param olduğu halde o satamadığı mendileri neden almadığı mı. Yaklaşık bir yıl geçmesine rağmen unutmadım aslında vicdanım izin vermedi unutma ma."

—Doktur "Ne sen ne diyorsun. Yoksa o gün bu çocuğun yaşadıkları, senin yüzünden mi olmuştu? Aman Allahım sen nasıl olurda böyle bir hata yaptın hem bana da birşey anlatmadın."

Ben ne duyuyordum böyle. Nasıl yani onun için mendil açtığım adam bu adam mıydı? Onun için aç kalıp hatta şiddet gördüğüm yetmezmiş gibi sokağa atıldığım adam demek bu adam. İnanamıyorum nasıl olur bu. Bir yerden tanıyorum dedim demek o gün, onun için mendil açtığım adammış bu. Ben ne yaşıyorum mahkemeden gelecek olan görevlileri bir heyacanla beklerken, resmen içimdeki heyacan yarım kaldı. Yarım kalan mendil paketi gibi. Ben ne zaman bir duyguyu tam anlamıyla yaşayacaktım? Ne zaman içimde bir heyecan bir sevinç varsa o gün yaşamıyacağım olay kalmayacak bunu çok iyi anladım. Artık başıma geleceklerden dolayı şaşırmayacağım çünkü hayatta yaşamadığım birşey kalmadı ki. Adam devam etti.

—Adam "Ne o çocuk o gün ne yaşadı ki?"

—Doktur "Yanlış söyledin. Ne yaşamadı ki. Onun o gün yaşadıklarını öğrensen bir yıl değil, bir ömür arardın o çocuğu. Bu çocuk varya. O gün yarım kalan mendil yüzünden neler yaşadı biliyor musun."

—Adam "Lütfen Aylin anlat herşeyi. Senden rica ediyorum anlat. Ben bu vicdanla yaşayamıyacağım."

Aylin mi? Demek Dokturun ismi Aylin' miş. Bu gün ne yaşıyorum ben böyle. Artık olanlara dur demek istiyorum. Konuşmaya devam ederlerse ben daha neler öğreneceğim. Ben yine düşünürken Doktur devam etti.

—Doktur Aylin "Anlatacağım ama dayanır mısın bilmiyorum."

Olacaklara bakılırsa bu gün ben hayatımı yazmayacağım. Doktur benim yerime anlatacak. Bana kalırsa o gün yaşadıklarımı ona anlatmasın vicdan azabı çekmesini istemiyorum. O günü öğrense dayanmaz duyacaklarına.