Ben hayallerimi çocukluğum da bıraktım. Hayatın da hiç mutlu olmamış ve hayatına başkalarının dediğiyle yön veren bir çocuğun hikayesi. "Hep içimde ki çocuk suçluymuş gibi davranan bir ailem var. Ben küçük bir çocuğum, hiçbir şey bilmiyorum fakat etrafımda beni hep dışlayan, beni ordan oraya sürükleyen bir çevrem var. Hayatımda mutluluk nedir bilmiyorum. Acaba nedir bu mutluluk? Yenecek bir şey mi? Yoksa ele alınır bir şey mi? Sahi mutluluk neydi yada nasıldı? Yine ben. Neden herşeyin arkasında ben varmışım gibi davranıyorlar? Hep ben mi kusurluyum? Yoksa çevrem mi aynaya bakmıyor. Kendi yanlışlarına bakmıyorlar da hep benim yaptıklarım gözlerine batıyor. Yine ben ve yine ben.

Yine bir gün. Daha küçüktüm altı, yedi yaşlarında küçük bir çocuktum ailesi tarafından sokağa bırakılmış. Herşeyini kaybetmiş, mutluluğu kursağında bırakılmış bir çocuk. Şimdi sokakta bana ne olacak derdim. Nereye gitsem hangi yöne doğru yol alsam diye düşünüyordum? Gözümden akan yaşları sile sile.

O küçücük yaşımda hep derdim neden ben,yine yine ben. Hep kusurlu olan ben.

Sokakta öylece duruyordum, sokağın ortasında birden bir arabanın ışığı yansıdı gözüme hemen akan gözyaşlarımı silip, arkama döndüm arkama dönmem ve arabanın frene basıp aniden durmasıyla, birden bir karanlık gördüm ne oldu anlayamadım. O karanlıkta kayboldum, duygularımı kaybettiğim gibi, şimdi kendimi de kaybetmiş durumdaydım. Birden gözümü hastanede açtım. O küçücük çocuk sokakta ne yapıyordu diye? yankılanan sesle kendime geldim. Hafiften gözlerimi açtım başımda duran bir polis.

—P​​​​olis "Hey ufaklık ne oldu sana?" Ben ise öylece ona bakıp durdum. Daha bu küçük çocuğun başına geleceklerden habersizsiniz. Sayfaları çevire,çevire okuyup duygulanın bu küçük çocuğun hayatını okurken.