Sonunda kapı açılmıştı. Kapının açılmasıyla, gözlerim fal taşı gibi açıldı. Gelen babamdı. Çok garip bir kelime benim için baba demek. İçeri girdi bana baktı yanıma doğru yaklaştı.

—Babam "Hey sen bu hastanede, bu insanlara ne anlattın?"

Ben ve insanlara bir şeyler anlatmak. Sanki bana konuşma fırsatı vermiş gibi, birde suçlamaya kalkacak. Keşke konuşabilsem, keşke derdimi yazıyla değil de konuşarak anlata bilsem. Bu arada ailem okuma, yazma öğrendiğimi bilmiyor. Umarım kimse bu konu hakkında birşey söylememiştir. Ne yazık ki siz benden bu özelliği aldınız, siz beni konuşmamaya zorlarken keşke sizi dinlemeseydim. Keşke hayatta keşke diye bir kelime olmasaydı. Ailem beni keşkelere mecbur etmeseydi. Oturdu ve beni suçlamaya başladı. Kulağımı elimle sıkıca bastırdım ve gözlerimi kapattım ne sesini duymak nede onu görmek istiyordum ama ne kadar kulağımı kapatsam bile maalesef sesini duyuyordum. Sadece duymamazlıktan geliyordum. Çünkü başka çarem yoktu içimden Doktur, Doktur diye haykırdım. Keşke şimdi Doktur gelse odaya ve bu adamı gönderse dedim. Yine bana gelen bir pişmanlık daha, ben ailemin hastaneye geleceklerini nerden bilebilirdim ki. Bilsem en başta doktura herşeyi yazarak anlattırdım. Acaba beni götürmeye mi geldi? Derken yine kapı gözümü açtım gelen Doktur du. Derin bir ohhhh çektim Doktur bunu fark etti. Benim ohhh çektiği mi gören Doktur babama döndü.

—Doktur "Siz burda ne yapıyorsunuz?Ayrıca siz kimsiniz?"

—Babam "Efendim ben bu çocuğun babası."

—Doktur "Peki o çocuğun bir ismi yok mu?Siz çocuk diyorsunuz. O çocuk değil, o küçük bir adam."

—Babam "Küçük adam mı? Haaaa haaa demek küçük adam. Siz bunun nasıl bir çocuk olduğunu biliyormusunuz?Kalkmış küçük adam diyorsunuz."

Doktur sinirlendi bana doğru baktı. Babamı dışarıya gönderdi.

—Doktur "Ben ilk başta sana demedim mi herşeyi anlat. Biliyorum iyi bir ailede büyümediğini ve bu yüzden ısrarla söylemeni istiyordum malesef sen anlatmamakta ısrar ediyordun."

Bir vaka daha, yine ben suçluyum beni suçlu hissettirmeye çalışan biri daha. Aslında biraz korkmuştum acaba beni almaya mı geldi diye? Herşeyi anlatmalıydım Doktura kendimi zorladım değişik harfler çıktı ağzımdan. Doktur hiçbir şey anlamadı dediklerimden.

—Doktur "Tamam küçük adam. Kendini ifade etmek için zorluyorsun ama belliki olmayacak. En iyisi sen yazarak anlat. Ben şimdi gidiyorum. Yarım saate gelirim."

Yine birşeyler başarmaya çalışırken olmayacak diyen biri daha. Korkmuştum babam beni götürecek diye Lütfen gitme diyemedim. Çünkü bir türlü dilim açılmıyordu uzandım elinden sımsıkı tuttum. Bana doğru döndü gözlerimin içine baktı.

—Doktur "Korkma küçük adam. O adam odana giremeyecek. İzin vermeyeceğim dedi."

Doktur öyle dedi ya, sanki içime şoğuk su serpildi rahatlandım odama gelseydi beni soruya boğar yetmezmiş gibi azarlayıp,rencide ederdi. Doktur gitti ve ben yazmaya başladım. Hangi günü yada nasıl yazmaya başlamalıydım. Tüm hayatı mı yazmaya kalksam yarım saatte değil, yarım asırda bitmez. Bir karar verdim en iyisi hastaneye geldiğim günü yazacağım...