Kendime geldim.Yeter kelimesi kaç yıldır konuşmayan ben ve ilk söylediğim kelime yeter. En son kaç yaşında konuştuğu mu hatırlamıyorum bile sizinde yeter kelimesinden anlayacağız, artık hayattan öyle bezdim bıktım ki, yeter, yeter dedim. Ben şaşkınlığımı daha atlatmadan görevli devam etti okumaya. Kapıda şaşkınlıkla duran doktur, içeri geçti derin bir nefes aldı, yanağında ki son mutluluk gözyaşlarını silip defteri görevlinin elinden alıp kapattı. O bana ben ona baktım ilk defa gülümsediğimi görmüştü. Görevlilerden rica etti onları odadan gönderdi baş ucuma oturdu.

—Doktur "Aferin güçlü adam, başardın. Bir daha başardın, hayatta ki azmin alkışlanmaya değer. İlk bu hastaneye geldiğin de hayatta ki mücadeleyi kazanmıştın, şimdi ise konuşma azmin, gerçekten övülmeye değer bir hayat mücadelen var."

Sözünü tam bitirmeden tekrar gözünden yaşlar aktı ama mutluluk gözyaşlarıydı. Yüzümde ki tebessüm hâlâ duruyordu. Konuşmayı başardığıma inanamamıştım. Tekrar tüm cesareti mi toplayıp"YETERRR".dedim birden dokturla kahkaya boğulduk gerçekten de konuşabiliyordum. Resmen dilimdeki bağ çözülmüştü konuşmayı geçtim gülüyordum, evet yanlış okumadınız ben ve gülmek. Ben bile inanamamıştım ama siz inanın gerçekten güldüm hemde kahkaha atarak.

—Doktur"Bak küçük adam. Senin konuşmana çok sevindim seninki de ikisi bir arada gibi oldu hem konuşmayı başardın hem de gülmeyi tebrikler, tebrikler."

Doktur benden daha çok sevinmişti. Çok teşekür ederim, hepsini senin sayende başardım. Sen bana bu cesareti verdin keşke ona da diyebilseydim. Şimdilik başardığım şey yeter kelimesi ve gülmek aklıma gelen ilk şey Psikolog olmuştu bana olan yaklaşımı, beni hiçbir şeye zorlamadan çizmemi istemişti. Dedim kendi kendime, acaba bütün Dokturlar bu kadar iyi mi diye. O günden sonra bir söz verdim kendime. Ben, evet ben ilk defa ben demiştim o gün yaşadığım bir ilk daha. Ben Doktur olmaya karar verdim. Okuyup sizin gibi iyi bir Doktur olacağım, benim gibi çocukların kalplerine dokunacağım dedim ve defteri doktura uzattım okudu yazdıklarımı.

—Doktur"İnanıyorum sana küçük adam, başaracaksın. Bu hayatta en zoru başardın, bir doktur olmak senin için çocuk oyuncağı olur. Haaa bu arada Psikolog doktur. O da geçen seni sordu, hafta da bir sana uğrayacak o da sabırsız, seans gününü iple çekiyor. Gelecek merak etme."

Çok sevindim öyle dediğin de. Doktur kalktı sonuçta benim yüzümden görevlileri odadan göndermişti. Onlarda işlerinden oldular üstelik aceleleri vardı. Doktur gitti görevlileri tekrar odaya gönderdi kapıda onlara ne söylemişti acaba görevlilerin bana karşı olan tavırları çok değişmişti..Benim gibi gülmeyen görevliler, tebessüm ederek içeri girdiler. Yine Doktura karşı mahçup olmuştum. Yine beni düşünerek, görevlilerle konuşmuştu. Görevliler geldi. Dokturun masaya bıraktığı defteri eline alıp, yazdığım sayfayı koparıp,çantasına koydu.

—Görevli "Bak namı değer küçük adam.Biz gidiyoruz Dokturun dediğine göre ilk kelimeni biz burdayken söyledin.Tebrik ederiz seni başardın ve konuştun. Artık hayatını yazarak değil de konuşarak anlatacaksın. Biz yarın tekrar geleceğiz yarın geldiğimiz de seninle önemli birşey konuşacağız."

Dedi ve gittiler. Bende kafamla onaylarcasına tamam dedim. Evet görevliler de gitti ben ve yalnızlık büyük ihtimalle artık hayatımı değilde yalnızlığın kitabını yazacaktım. Hâlâ inanamıyordum, ben konuştum dedim kendi,kendime. Kim bilir kaç gündür hastanedeydim bu konuda hiçbir fikrim yoktu. İlk defa hastanede acıktığımı hissetmiştim. Çok uzun zamandır yemek yememiş gibiydim. Acaba nasıl, ve kime söyleye bilirdim acıktığımı. Aaahhaaa ne göreyim kapı ve gelen Doktur. Gözlerime inanamadım yemek evet yemek getirmişti. İçimden bu bir melek olabilir mi? Acıktığı mı nasıl anlamış olabilir? Şaşkınlığımı anladı.

—Doktur "Hey sen acıktın dimi. Şaşırma, şaşıracak birşey yok. Kaç gündür hastanedesin, sana acıkmaman için serum takıyorduk o yüzden acıkmıyordun. Bu gün seni iyi gördüğüm için serum takmadık. Ne zannediyordun onca serumu neden takıyorduk sana. Acıkmaman gerekiyordu. Bu yüzden bizde sen istemediğin halde serum takıyorduk. Affet küçük adam, canınnı yaktıysak herkes adına özür dilerim."

Yooo hayır, hayır özürmü duymamış olayım. Bana yaptığınız bunca iyilik karşılığında benim çektiğim serum acısının lafı bile olmaz diye yazdım deftere. Doktur okudu.

—Doktur "Hımmmm anladım. Ama artık defter görmek istemiyorum. Başaracağına inancım sonsuz. Konuş küçük adam. Komuşmak varken, yazmakla yorma o minik ellerini. Haaa bu arada ne nerede ve nasıl okuma, yazma öğrendiğini hâla anlatmadın. En geç bir kaç güne deftere artık ihtiyaç duymayacaksın ama velakin bana bu konuda bilgi vereceksin. Nasıl öğrendiğin hakkında."

Başımı salladım. Tamam dediği mi anladı.

—Doktur "Aaa hay aksi, lafa daldık yemekler soğuyacak haydi sen yemeğini ye. Benim biraz işim var. Dokturum sonuçta tek hastam sen değilsin dedi."

Gülümseyip gitti. Yemekte ne getirmiş diye kapağını açtım ne göreyim. Köfte, makarna yetmezmiş gibi salata. En sevdiğim yemekti köfte, makarna ve salata üçlüsü. Bir güzel yedim yemeğimi. İlk defa karnım tıka basa dolmuştu. Ne zaman bu kadar çok yemek yediğimi hatırlamıyorum. Yemek yedim ama hâlâ aklımda görevlilerin dediği yankılanıyor. Benimle yarın ne konuşacaklar? Bu konuda hiçbir fikrim yokken birden uyku bastı. Tabi Doktur sayesinde karnımı bir güzel doyurdum şimdi derin bir uyku çekebilirim.

İlk defa bir günüm bu kadar güzel geçmişti. Biliyorum görevlilerin okuması için yazarken hayatımı çok zorlandım ama o zorlanma konuşma sebebim oldu. İlk başta onlara çok sinirlenmiştim ama şimdi fırsat bulsam teşekür edecektim sayelerinde konuşabildim.

Ben yarını dört gözle beklerken sizde bu bölümü okuduğunuzda merakta kalacaksınız benim gibi ama ne yapalım birlikte beklemeliyiz yarını. Ben uyumaya gidiyorum,uyursam belki çabuk sabah olur. Görevlilerin ne diyeceklerini çabucak öğrenebilirim görevlilerin ne diyeceklerini diğer bölümde size anlatmak üzere gidiyorum. Birlikte yazıp, okuyacağımız daha çok olay var. Benim hayatım öyle bir kaç bölümle bitecek gibi değil...