⭐️Bölümümüzü yıldızlamayı ve yorum yapmayı unutmayınız⭐️

.

.

.

"Kızım iyi misin? Ağrın sızın var mı?"

Ahsen Hanımın aynı soruyu onuncu kez sormasıyla sıkıntıyla iç çektim.

"İyiyim Ahsen Hanım, teşekkürler."

2 gündür Hastanedeydim. Geldiğim gün ameliyattan 1-2 saat sonra uyanmıştım. Sabahında tim yarınki görev için buradaki askeriyeye gitmişti, bende burada kalmıştım. Ahsen Hanım, Yalçın Bey ve Ilgaz Bey burada kalmıştı Aslında Araz ve Miraçta kalmıştı ama görevleri çıktığı için gece yarısı sınıra gitmişlerdi. Gece zorlada olsa kalan erkekleri eve göndermeyi başarmıştım.

Ama sabahın 7'sinde Ilgaz Bey geri gelmişti! Yalçın beyde birazdan gelecekmiş.

"İyi misin abicim?"

"İyiyim Ilgaz Bey, teşekkürler."

Bey dememle tekrardan somurtmaya başladı. Bu hali inanılmaz tatlıydı.

"Ne zaman taburcu olabilirim?"

"Ne taburcusu kızım! Çok zor kurtuldun! Ölebilirdin!"

"Ama ölmedim." dememle yüzüme dik dik bakmaya başladı. Sorumu yineledim.

"Ne zaman taburcu olurum?"

Ilgaz bey yüzüme dik dik bakmaya devam etti.

"Hiç kendini umursamaz mısın sen?"

Sessiz kaldım.

"Bakın, yarın timle çok büyük bir operasyonumuz var, taburcu olmazsam ben gidemeyeceğim, doktoru çağırır mısınız?"

Aslında operasyon yoktu. Ama dün albay aramış ve 'iki gün sonra operasyon var, Yarın akşam üstü Mardine yola çıkın.' demişti.

"Ama abici-"

"Lütfen," dedim zorlukla.

Konuşamıyorsun bile ne görevi?

Yaparız, biz bugüne bugün Sangre Roja'yız. dedim kendime kendime.

Peki, diyerek kafa salladı ve odadan çıktı.

"Ah güzel kızım, canın yanıyor mu?"

Kaç kere daha soracak bu kadın bunu? Bu kadar ilgi fazlaydı. Tim dışında kimse bu kadar ilgi göstermemişti.

"İyiyim Ahsen Hanım." dedim. Doktor ve Ilgaz Bey odaya girdi.

"Beni çağırmışsınız komutanım." dedi doktor.

"Beni taburcu edebilir misiniz? Göreve gitmem lazım."

"Üzgünüm fakat bu mümkün değil."

"Ne demek mümkün değil? Turp gibiyim ben!"

"Armina Hanım, üzgünüm fakat sizi en erken 2 gün sonra taburcu edebilirim."

"Oldu canım, istersen burda çalışmaya başlayayayım?" dedim alayla.

"Üzgünüm ama bu durumda değil göreve çıkmak, ayağa bile kalkamazsınız, fazlasıyla kan kaybetmişsiniz." Demesiyle kolumdaki serumu çıkarıp ayağa kalktım.

"Bak kalkabiliyorum işte!" dedim.

"Armina Han-"

"Hanım manım yok! Gideceğim dedim!" dememle doktor hanımın beni yatağa itmesi bir oldu.

"Sizi yatağa kelepçeletmemi istemiyorsanız kalkmayın, sizin iyiliğiniz için diyorum. Canınızın ne kadar yandığını tahmin bile edemiyorum, siz hala görev diyorsunuz." dedi ve yaklaştı.

"Lütfen, kendiniz için bir şey yapın ve burada kalın." dedi. Yüzümde acılı bir tebessüm oluştu.

"Az kelepçelenmedik dağlarda komutan, Her seferinde de kurtulmasını bildik. Biz sizin için, vatan için yaşıyoruz, kardeşlerim dağdayken ben burada yatamam." dedim.

"Bir kere kendinizi düşünün, Zaten timinizde sizi asla taburcu etmememi tembihledi." dedi ve güldü.

"Ah! Sizi bu sefer öldürücem tim!" diye sinirle bağırdım. Bu odadakileri güldürdü.

"Ne gülüyorsunuz!" dememle hepsi gülüşlerini saklamaya çalıştı.

"Size iyi istirahatler, ben bir kaç saat sonra tekrar geleceğim." Doktor Hanımın son lafları bunlar oldu.

~~~

Akşam olmuştu. Yalçın Bey doktor gittikten 5 dakika sonra gelmiş, Ahsen Hanım gibi iki dakikada bir nasıl olduğumu sormuş, yanımdan hiç ayrılmamıştı. Ahsen Hanım ve Ilgaz Bey'de öyle.

Tim birazdan yanıma uğrayıp Mardine yola çıkacaklardı.

İçimde kötü bir his vardı.

Onları yalnız bırakmamam gerektiğini söyleyen bir ses vardı içimde.

Ama biz Ecel Timiydik, bize kolay kolay bir şey olmazdı.

Ahsen Hanım ve Yalçın Bey kantine inmişti. Ilgaz Bey ile baş başa kalmıştık.

Oda da hiç ses yoktu.

Konuştum.

"Ilgaz Bey, telefonumu verebilir misiniz?"

"Tabii güzelim." dedi ve telefonumu uzattı.

Mesaj uygulamasına girdim.

'Aşkoyuzz beybii' adlı kullanıcı grup adını

'🐥Öfkeli civcilerrr🐥' olarak değiştirdi. Görüntülemek için tıklayınız.

Mert gibi Mertim: Efe!

Aşkoyuzz beybii: Efendim?

Mert gibi Mertim: Yine grup adını değiştirmişsin.

Aşkoyuzz beybii: Evet.

Mert gibi Mertim: Odama gel.

Aşkoyuzz beybii: SANA MI SORACAM BRE GAFİL!

Mert gibi Mertim: EFE!

Aşkoyuzz beybii: BAĞIRMA HAYVAN GİBİ! GELİYORUM! EV SESİNLE ÇALKALANDI! DEPREM OLDU SANDIM!

Mert gibi Mertim: Abartma Efe, abartma.

Mesajlar burda bitiyordu. Bende bir şeyler yazdım.

Ne zaman geliyorsunuz?

Dişi Kurdumm: Beş dakikaya ordayız güzelim😉

Bekliyorumm

Yazıp gruptan çıktım. Telefonu geri uzattım.

"Teşekkür ederim Ilgaz ." yüksek ihtimalle bey demediğim için gülümsedi.

"Rica ederim, abicim."

Bana abicim demesini sevmiştim, bende ona abi demek isterdim ama o kadar kolay olmuyordu işte.

"BİR TANECİK KOMUTANIM!" diyerek odaya dalan Ufukla gözlerimi devirdim.

"Naber yalaka?"

"İyidir komutanım, sizden ne haber?"

"İyiyim bende yalaka,"

"Ayıp oluyor komutanım."

"Ne ayıbı asker!" dedim şakacı bir tonda. Ama sesim tehditkârdı.

"Güzeller güzeli komutanım! Demedim ben bir şey!" demesiyle Ilgazla aynı anda gülmeye başladık.

"Ee diğerleri nerde ablacım?" dedim.

"Kantinde yemek yiyolar abla, tabii ben mükemmel ötesi komutanımı görmey-"

"Gel buraya kerata." dememle küçük bir çocuk edasıyla yanıma yaklaştı. yanaklarından öptüm sulu sulu.

"Oy benim kardeşim büyümüşte, ablasını mı merak etmiş! Oh benim kuşum!" diye diye sevdim.

Ailemle baş başa kaldığım zamanlarda kendim olabiliyodum.

Tam Ufuğu bir kere daha öpecekken ecel timi içeri girdi Ufuk geri çıktı. Tek sıra halinde dizildiler. Asena bir adım öne çıktı.

"Ecel timi; iki üsteğmen, iki teğmen ve iki kıdemli başçavuşla emir ve görüşlerinize hazırdı komutanım!" dedi ve geri çıktı.

Gülümsedim.

"Gelin buraya keratalar -canım abim sen kerata değilsin- sarılcam." dememle hepsi gülerek üstüme atladı. Sıkıca sarıldık.

Bir süre sonra tim görev için mardine doğru yola çıktı. Bizde Ilgaz Beyle eve geçtik. Ahsen Hanım ve Yalçın Bey bir kaç işleri olduğunu söyleyip gitmişlerdi. Ayağa kalkmamam ve yatmam konusunda da tembihlemişlerdi.

Ilgaz Bey arabadan inmeme yardımcı oldu. Evin kapısına doğru yürüdük. Yürüyebilmem için koluma girmişti.

"Yürüyecek hali yok, kendini nasıl taburcu ettirdi bu kız." diye söyleniyordu. Evin kapısını çaldık. Kapı henüz açılmamışken konuştum.

"Bakın, ben otelde odamda kalsam daha iyiyd-"

"Kes sesini küçük hanım, abin bakacak sana." dedi ve sağ yanağımdan öptü. Dudağımın kenarında küçük bir tebessüm oluştu.

Abim,

Benim abim.

Kapıyı Asya açtı. Ilgaz Beyi görünce yüzünde güzel bir tebessüm oluştu. Daha sonrasında bakışları bana kaydı.Gülümsemesi soldu.

"Hoş geldin abi," dedi ve bakışlarını bana çevirdi.

"Evsiz misin kızım sen? Gitsene kendi evine. İstenmiyorsun bu evde, bu anlamaya kafan yetmiyor mu? Bu evde senin yerin yok!" dedi ve karnıma hafif bir baskı uygulayarak beni ittirdi. Geriye sendeledim. Ilgaz Bey hemen beni tuttu.

"Daha ayakta bile duramıyorsun birde gel-" sözünü kestim.

"Birde gelmiş ne? Kendine bak kızım sen, iki kan gördün altına sıçacaktın az daha. Benim sinirimi tepeme çıkartma. Aksi taktirde olucaklardan ben sorumlu değilim." dedim ve omzuna çarparak yanından geçtim. Salona doğru yürüdüm. Salondan sesler geliyordu.

"Abi, kenara kaysana! Vurulacaksın şimdi!"

"Oğlum seni koruyorum kaçsana!

"Aha kaçtım. Dur şu tuşa basayım, biz kazanacağız."

"Bassana oğlum! Ne beklettim. Ölcem şimdi, sıkma kafama!"

"Sıkmadım ki abi?"

"Mal mısın çocuğum? Karşı takıma dedim onu! Sen şu düğmeye bassan mı artık?"

"Bastım." Odaya girdim. Rüzgar ve Barın playstation oynuyorlardı. Bakışları bana döndü. Rüzgar Bey konuştu.

"Neden geldin?"

"Ben şey,"

"Abim neden geldin diye sordu, kem küm et demedi değil mi?"

Ben cevap vermeden Ilgaz Bey arkamdan geldi ve konuştu.

"Kardeşimiz," dedi vurgulayarak. "Evine geldi, nesi garip bunun?" dedi ve elini omzuma attı.

"Gel abicim, odanı gösteriyim ben sana." dedi ve beni merdivene doğru yönlendirdi.

Beni sevmemeleri umrumda değildi.

Nefret edebilirlerdi.

Kırılmamıştım, kalbim acımamıştı, umutlarım defalarca kez suya düşmemişti. Ve hayır ağlamak istemiyordum.

Umurumda değillerdi.

Aslında gayette umrumdaydı, kimi kandırmaya çalışıyorum ki.

Şimdilik üzgünlüğümü unutmalıydım, içimdeki karanlık odalara gömmeliydim. Merdivenlerden yukarıya çıktık, biraz ilerideki kapıdan içeriye girdik.

Krem rengi olarak döşenmiş bir odaydı. Çok sade ama bir o kadarda şıktı. Tam olarak benim tarzımdı.

"Beğendin mi?" diyen Ilgaz Beye çevirdim bakışlarımı.

"Çok güzel," dedim hayranlıkla.

"Eh, timinden biraz yardım almış olabilirim." dedi.

"Teşekkür ederim."

"Gerçi normalde Bursa'da yaşamıyoruz ama buraya geldiğimiz zamanlarada kalırsın. Mardindeki eve burdan çok daha güzel bir oda yaptırıyoruz." demesiyle bakışlarımı Ilgaz beye çevirdim.

"Siz Mardinde mi yaşıyorsunuz?" dedim hayretle.

"Evet, babam Mardinli."

"Yani Mardinlisiniz?" dedim emin olmak istercesine.

"Hatır küçük hanım, mardinliyiz. Yani sende Mardinlisin." dedi ve yanağımdan makas aldı.

İçtenlikle gülümsedim.

Yatağa doğru yürüdüm ve oturdum. Hala kapıda dikildiğini görünce konuştum.

"Gelsene." dedim ve yatağa vurdum. Yüzündeki tebessüm gülümsemeye dönüştü. Kocaman sırıtarak yanıma geldi.

"Abisinede kıyamazmış." dedi ve güldü. Bende güldüm.

"Duşa gir de yaralarına kremini sürelim." dedi ve banyoyu gösterdi.

"İçeride havlular falan var. Ben sana Asya'nın kıyafetlerinden getiririm. Yanımızda hiç kıyafetin yok." demesiyle tebessümüm soldu.

"Şey, Asya rahatsız olabilir. Ahsen Hanımın kıyafetlerinden getirseniz?" diye sordum. Yüzüme öyle bir baktı ki...

"Tabii ki güzelim. Nasıl istersen." dedi gülümsemeye çalışarak.

"Ben giriyorum." dedim ve banyayo doğru yürüdüm.

Duşa girdim, suyun sucaklığını ayarladım. Yıkanıp duştan çıktım. Dolaptaki bornozlardan birini giydim.

Saç havlusunuda başıma taktıktan sonra odaya girdim.

Ilgaz Bey, yatağın üzerine kıyafetleri bırakmıştı galiba. Çünkü kıyafetler yatağın üstündeydi. Kıyafetleri alıp odamdaki banyoya geri girdim.

Giyindikten sonra banyodan çıktım. Ilgaz bey elinde iki tane kurdeleli toka, saç kurutma makinesi, tarak, saç tarama spreyiyle bekliyordu. Beni görünce gülümsedi.

"Sıhhatler olsun güzelim."

"Teşekkür ederim." dedim ve yanına ilerledim. saç havlusu hala kafamdaydı.

"Otur bakalım." dedi ve yanını gösterdi. Arkamı ona döndüm.

"Dur, ilk önce kremlerini sürüp bandajlarını değiştirelim." dedi ve yataktan kalktı. Odadan çıktı.

Bir iki dakika sonra odaya geri geldi. Elinde bir eczane poşeti vardı.

"Aç bakalım sırtını abicim." dedi ve arkama geri oturdu. pijamamı yukarıya doğru sıyırdım. Sırtımda daha önceki zamanlardan kalan, kırbaç izleri ve yaralarda vardı. Sırtımda iz olarak kalmışlardı.

"Görmenizi istemezdim aslında ama kend-" sözümü kesen şey sırtımda hissettiğim ıslaklıktı.

"A-abim." diye bir ses duydum arkamdan. Arkamı döndüm.

Ağlıyordu,

Abim, benim için ağlıyordu.

"Nasıl? Nasıl katlandın bu kadar acıya?" dedi acıyla.

"Sizler rahatça uyuyun yataklarınızda diyez Yine olsa yine alırım tüm o yaraları. Hem sen daha karnımı görmedin." dedim ve acıyla güldüm. Yüzüme baktı, baktı baktı. Sonra bir anda beni kendine çekip sıkıca sarıldı.

"Özür dilerim bebeğim, yaralarını saramadığım için özür dilerim."

"Çok özür dilerim yıllarca yanında olamadığım için. Çok özür dilerim seni yalnız bıraktığım için. Çok özür dilerim." dedi saçlarıma buseler kondurdu.

"Abi, özür dileme. Senin bir suçun yok ki. Hem artık beraberiz." dedim. Kaskatı kesildi.

"A-abi mi?" dedi.

"Ne diyeyim?" diye sordum. Bir anda beni kucağına aldı.

"Abi diycen tabi! Abinim ben senin! ABİN!" dedi ve öptü. İkimizde kahkaha atıyorduk. Kucağında beni döndürürken elinin yarama gelmesiyle kısık sesle inledim. Hemen beni yatağa bıraktı.

O benim abimdi. O gerçekten benim abimdi.

~ 1629 kelime ~

Merhabalarr

Yeni bölümümüzden hepinize selamlar.

İyisinizdir inşallah.

Bölüm hakkındaki fikirlerinizi yorumlara bırakmayı unutmayınız🦋

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere, sağlıcakla kalın💗🌸