12. Bölüm Gül

58 6 10

İnsan büyüdükçe mi artar dertleri? Yoksa büyüdükçe mi anlar gerçekleri?

İkiside bence yaşın büyüdükçe sorumlukların ve yapman gerekenler oluyor. Gerçekleri anlama kısmı da şöyle aslında çocuklar yetişkinlerin yaptıkları bazı davranışlara imrenirler ve onların yerinde olmak isterler. Gün geldiğinde o yetişkin özendiği kişinin yaşına geldiğinde bunun kolay olmadığını ve herkesin yükünün farklı olduğu için ancak sınırı dahilinde kaldıra bildiğini anlar.

Ve imrendigi şey olsa bile ona mutluluk vermeye bilir.

Şuna gerçekten inanıyorum Allah insana taşıya bileceği kadar güç veriyor. Kaldıra bileği imtihanlara sokuyor. İnsan hem çok güçlüdür hemde çok acizdir.

2 gün geçmişti üstünden o akşam toprakla yemek yedikten sonra bizi eve kadar bırakmıştı.

Ve artık bir cevap vermem gerekiyordu. Konuştuklarımızı düşündüm. Olumlu yöndeydi bakış açım. Ama annesi ve kız kardeşiyle de konuşmak istiyordum.

"Yaa sigara içip içmediğini sorucaktım unuttum..."

Kendi kendime söylenirken Sevde başını üst ranzadan aşağı sarkıttı.

"Sorarsın üzme 2 görüşme ayarlarız olur mu?"

"Ay bence de hem annesi ve kız kardeşiyle de konuşmuş oluruz."

"Allah rahatlık versin değerlim."

"Sanada birtanem."

.

İlk baharı ziyaret etmek için hastaneye gelmiştim. Yine her zaman ki gibi boran buradaydı.

"Selamünaleyküm." Dedim.

"Aleykümselam."dedi çıkmayan sesiyle.

"Bı gelişme varmı?"

"Bekliyoruz aynı."

Gözlerim camın ardından ilk bahara bakıyordum. Onunla çok vakit geçirmemiştik ama kalbim ona ısınmıştı.

Allah'ım nolur kardeşim uyansın...

Tam gözümü çekicekken elini oynattığını gördüm.

"Boran elini oynattı! Hemşire hemşire!" Diyerek hızla danışmana ilerledim.

"İlkbahar elini oynattı!" Dedim heyecanla.

Hemşire hızla doktoru çağırıp geldi. Hızla tekrar yoğun bakım ünitesine ilerledik.

Boran cama ellerini dayamıştı geldiğimde.

"Hayatımın baharı..."

Anlık yüzüne bakmamla ağladığını gördüm.

Bakışlarımı geri çekip ilkbahara döndüm. Gözlerini açmış cama bakıyordu.

Doktor kontrolünü yapıp bitirdikten sonra çıktı odadan. Arkamı dönüp kapının yanında bekledim. Sensörlü kapı açılınca hemen sormaya başladım.

"Gözünüz aydın hastamız uyandı. kendini toparlaması lazım baya bı zayıfladı. Konrol amaçlı bir kaç gün daha bizimle sonrası nasipse inşallah hastaneden çıkışını yapabilirsiniz?"

Yüreğim rahatlamıştı. Elhamdülillah çok şükür Allah'ım teşekkürler Allah'ım...

"İçeri tek tek gidebilirsiniz hemşire hanım size yardımcı olacaktır. Geçmiş olsun."

"İlk ben girmek istiyorum." Dedi boran.

Hemşire kafasını sallayıp eliyle ilerlemesi için yolu gösterdi.

.

"Evet bu gün size çok güzel bir dua öğreteceğim. Bence biraz hep beraber söyledikten sonra ezberleye biliriz." Dedim gülümseyerek.

Konteyner evlerin yanında çocuklar için hazırlanan bı yer vardı. Okul sıraları buraya taşınmıştı. Bir nebze olsun çocukları mutlu etmek için. Buraya gönüllü olarak okadar çok kişi gelmişti ki birlik beraberlik, kardeşlik, desdek duygularını his ediyordum.

Keşke diyorum bu tüm mazlum ve mağdur kardeşlerimiz ve insanlar içinde aynı olsa.

"Allah'ım yaratılışımı güzelleştirdiğin gibi ahlakımızıda güzelleştir. Amin."

Çocuklarla tekrar ettik bir kaç sefer. Onlara duaları süreleri ezberletsem diye bazen vakitlerim boş geçiyordu elhamdülillah böyle bir fikir aklıma geldi.

"Evett şimdi 15 dk teneffüs çocuklar!" Dedim gülümseyerek.

"Fulya!"

Adımın seslenmesiyle etrafa göz attım. Kapının girişinde toprak bekliyordu. Hızlı seri adımlarla yanına ilerledim.

"Hoş geldin birşey mi oldu?" Diye sordum.

Arada mesafe bırakıp bekledim.

"Annem dışarda seni bekliyor konuşmak istemiştin ya. Nisa da geldi."

"Ya ben gelirdim ayıp oldu böyle." Dedim baya utanmıştım.

"Kendi isteyerek seve seve geldi. Canını sıkma."

Önüme uzatılan gülle birden başımı kaldırdım. Gülü alıp tebessüm ettim.

"Allah razı olsun teşekkür ederim zahmet ettin..."

"Ali emiri efendi:

Sevdiği insanı tarif ederken: "Gül yaprağıdır,nüsha-i kur'an arasında." Dermiş.