Yok ya o değildir niye gelsin ki?

Yerimde oturmuş kapıyı dinliyordum.

"Bu altın bileklik hanımların kaldığı nezarete bölümünde bulundu. İkisinden birine mı ait acaba?"

"Aa bu fulya'nın fulyaaa!"

Ama benim üstüm müsait değil!

Mutfağın kapısına gelip görünmeyecek şekilde durdum yerimde.

"Teyze gelemem sen alırmısın rica etsem.Allah razı olsun teşekkür ederim bey efendi."

"Tamam kızım. Unuttum bian."

"Ne demek iyi günler. Allah'a emanet teyzecim"

"Sende oğlum."

Teyzem kapıyı örtüp yanıma gelip avucunda ki bilekliği bana uzattı.

Elime alıp bileğime taktım.

.

.

.

Sabah vakti olduğu için sokak lambalarının bir kısmı yanıyordu. Durağın bekleme oturağına oturup otobüsü bekledim.

Gözlerimi yok yüzüne çevirip derin nefes alıp arkama yaslandım.

Mavi diyince aklınıza ne geliyor?

Bana göre mavi renk huzur sesizlik ve rahatlama.

Gözüm bolkonlu bir eve takılınca izledim öyle. Küçük kız omzundan ordan oraya uçup onunla oynayan kuşa kızıyordu.

"Maviii hadi ama biraz sevicem!"

Yüzümde gülümseme oluşurken otobüs gelmişti.

Yerimden kalkıp otobüse bindim. Kartı okutup cam kenarı boş olan bir yere geçtim.

Yerime oturup çantamı kucağıma aldım. Bir süre sonra otobüs hareket edince bakışlarımı camdan dışarıya çevirdim.

Dünya bir pencereydi her gelen baktı geçti.

Sözü aklıma gelmişti.

Hayat zordu ama o zorluğun bir kolaylığı vardı. Ömrüm boyunca iyi dediğim bir şey vardı. Neden dünyaya geliş amacımın farkına varmamdı. Hayat zordu dedim ya zordu ama İslam dini öyle kolaylıklar gösteriyordu ki içine bir ferahlık veriyordu.

Bir labirentin içinde kaybolup sonra bulduğun bir haritaya bakıp çıkış yolunu bulmak gibi İslam.

Bu hayatta en güzel his ne biliyormusun?

Vakit namazını kılıyorsun ya ardından gelen rahatlama ve huzur.

Otobüs durunca geldiğim için otobüsten indim. Güneş daha da yükselmişti.

Üniversitenin bahçesine göz gezdirdiğimde pek de kalabalık olmadığını gördüm.

Üniversite de en sevdiğim yer yeşilliklerin içindeki çardaklardı. Hemen kendime hızla bir yer ayırmak için hızla seri adımlarla cardağa ilerledim.

Ders saatime daha 1 saat vardı. Erkenden burda vakit geçirmek için gelmiştim.

Çantamı masanın üstüne bırakıp yerime oturdum. Bir elimi çenemin altına koyup ağaçlara baktım öyle. Elimi çenemden çekince bileğimde ki bileklige değdi bakışlarım.

Aklıma toprak gelirken nasıl hatırlamadığımı düşündüm. Aradan baya zaman geçmiş insan değişir beden olarak ondan hatırlayamış olabilir ve ya sık konuştuğum biride olmaya bilir.

Belkide hatırlıyorumdur...

.................................

Selamünaleyküm

Nasılsınız?

Sevdiniz mi? Hikayenin gidişatı nasıl ?

Allah'a emanet 🌸

“İçimde alaca bir at koşar zamansız mekansız nefese doğru.“

~Nurullah Genç

1.09.2024 pazar