Gözlerimi araladığımda gözü değen ışıkla geri kapattım. Yavaş yavaş kısarak ovuşturarak gözlerimi açmaya çalıştım.

Zihnime gelen görüntülerle yaşadıklarım gözümün önüne gelmeye başlamıştı.

İlkbahar benimleydi o nasıldı Sevde diğerleri...

Yarı aydınlık yarı karanlık bir odada buldum kendimi.yerimden doğrulayarak arkama yaslandım. Ayağımda ki ağırlık yüzünden fazla kıpırdayamadım. Örtüyü çekip dizime baktım. Alçıya alınmıştı.Burası neresi neden kimse yok burda. Dolan gözlerimle baktım duvara. Odanın kapısı açılınca birinin gölgesi gözüktü. Yavaş yavaş yaklaşan kişinin hemşire olduğunu anlayınca yüzüne baktım.

"Uyanmışsınn!"

"Evet burası neresi?"

"Ankara devlet hastanesine sevk edildin. Dizinde kırık var. Vücudunda hafif yaralar var birde onun haricinde ciddi birşeyin yok. Nasıl his ediyorsun?"

"Ankara'ya niye geldim kendi şehrimde ki hastanede niye değilim? Elhamdülillah iyiyim çok şükür Allah razı olsun teşekkür ederim."

NeRefakatçi sandalyesine oturup bana bakmaya devam etti.

"Deprem 10 ilde oldu ve bulunduğun il ciddi hasar aldı hasteneler bile tehlikeli durumda sevdiklerini sorucaksın onlar hakkında bilgi sahibi değilim maalesef. Allah daha iyi etsin."

Göz yaşlarım bir bir akarken onların yanında olmayışının eksikliğini his ediyordum.

Allah'ım dayanma gücü ver.

Boğazım ağrırken hâlâ ağlıyordum rahat nefes almamamla hemşireye döndüm.

"Rah-hat ne-fes alamıyorum..." Dememle hemşire yerinden fırladı.

"Bekle hemen geliyorum."

Hemşire odadan tek çıkıp doktorla dönerken doktor hızla muane edip oksijen maskesi olduğunu düşündüğüm şeyi burnuma taktı.

"Nefeslerin düzene giricek. Ayla bir ağrı kesici yap."

"Tamamdır hocam."

"Uyumak istiyorum..." Dedim gözlerimi kapatıp.

Yavaşça mayışmaya başlamıştım. Nefesim düzenli bir şekilde almaya başladığım da uyumayı çalıştım.

.

.

.

.

1 ay sonra...

Sedyeye uzanıp bekledim. Bugün dizimdeki alçı çıkarılacaktı. Benim için zor olmuştu çünkü sevdeyi sevdiklerimi kaybettim sanmıştım hatırlarken bile gözlerim doluyor hâlâ.

Depremin 3 haftasında Gaziantep'e geri dönmüştüm. Kaldığım şehir yıkılmıştı koca koca binalar yerle bir olmuştu.

Sevde can dostum ecmelim onlar iyiydiler elhamdülillah ama yeni tanıştığım ilkbahar hâlâ yoğun bakımdaydı. Yüreğim her bir hüzünlü insanı görünce ağlıyordu.

Her nefis ölümü tadacaktır.

Meğer ben hiç ölmicekmiş gibi yaşıyormuşum. Bunu anladım. Sevdiklerimi sımsıkı sarılmak onları mutlu etmek istiyordum.

Her insanın hayatının bir dönüm noktası olur depremde benim için öyle olmuştu...

"Hoş geldiniz geçmiş olsun."

"Allah razı olsun teşekkür ederim."

"Amin sizden de."

"Amin."

Alçı dizimden çıkınca hem hafiflik hemde bir rahatlama olmuştu. Yerimden kalkıp ayakabımı giydim.

"Allah razı olsun teşekkür ederim kolay gelsin size."

"Amin sizden de teşekkürler."

"Amin."

Acilden çıkıp kamelyaya doğru ilerledim. Biraz dinlenip ilkbaharı görmeye gidicektim.

"Selamünaleyküm."

"Aleykümselam." Dedim korkmuştum aniden söyleyince.

"Seninle bir şey konuşmak istiyorum oturabilirmiyim?"

"Dinliyorum tabi oturabilirsiniz."

"Nasıl başlasam size karşı bir şeyler his ediyorum. Ve niyetim evlilik yönünden de vardı ta ki size karşı bir sevgi his edince diğer görüşmeleri yapmak istemedim. Gönlümde biri varken başkasıyla konuşamazdım. Biliyorum zor geçiyor son zamanlar ama şunu anladım hayat çok kısa ve anı yaşamak aslında zamanın her anlamı. Evimin misk amberi olurmusun fulya?"

"Düşünmem için zaman verirmisiniz?" Dedim hecanla ay gelin oluyorumm!

Dışımdan sakin dursamda öyle değildim.

...........................

Selamünaleyküm

Ay ben geldim :)

Nasılsınız?

Okuyan varmı bilmiyorum ama devam ediyoruz hikayeye;)

Çat Kapı adlı hikayede beklerim:)

Boykot etmeyi unutmayalım.

İman varsa imkanda var 🤍

Doğum günüme saat artık on ikiyi geçtiğine göre 1 kaldı.

Allah'a emanetsiniz selametle

03.10.2024

Perşembe