Niye böyle oluyordu? Niye gerçekler bu kadar can yakıyordu? Ne diyecekti şimdi Eylül? Evet dese kendine acıyarak bakılmasından korkuyordu. Hayır dese işinden olmaktan korkuyordu. Ne yapacaktı Eylül? Nasıl diyecekti evet diye. Gözleri doldu genç kızın, başını yere eğip ayaklarının ucuna bakıyordu. Tekrar Emre Bey'in sinirli sesini duydu Eylül ;

" Bana cevap ver Eylül!! Ailen sana şiddetmi uyguluyor? Ve sakın yalan söyleme bana!"

Eylül önce titrek derin bir nefes aldı ciğerlerine. Yavaşça başını kaldırıp Emre beye baktı. Titrek sesiyle cevap verdi;

"Emre Bey bu benim özel hayatım, cevap vermek zorunda mıyım?"

Ne ! Ne demişti Eylül! Nasıl cesaret edebilmişti bu cevabı vermeye? Korkarak gözlerini kapadı Eylül. Kulaklarına bir kahkaha sesi geldi. Eylül gözlerini şaşkınca açıp Emre Beye baktı. Ne olmuştu şimdi bu kadar gülünecek? Soru dolu gözlerle baktı patronuna. Emre Bey farketti Eylül'ün şaşkınlığını. Bu yüzden konuşmaya başladı;

" Bu kadar cesur cevap verip, sonrasında niye korkarak kafanı eğiyorsun? Ve hayır tabiki bana Özel hayatını anlat demiyorum. Sadece bildiğim doğruları senden duymak istiyorum. "

Şimdi Eylül dahada şaşırmıştı. Ne demişti Emre Bey, bildiğim gerçekler. Hayır biliyor olamaz değil mi? Ama nasıl? Komşuları bile bir kere kapılarına gelmemişti ki. Kimse duymuyordu Eylül'ü. Kimse duymuyordu sessiz çığlıkları. Eylül buruk bir gülümsemeyle cevap verdi patronuna;

" Gerçekler hep acıtmaz mı canımızı? "

Emre Bey duyduğu şeyle şaşırmıştı. Hemen kendini toplamaya çalıştı. O sadece blöf yapıyordu. Olabilir miydi gerçekten? Şiddetmi görüyordu bu küçük kız? Kaçıncı yüzyılda yaşıyordu bunlar? Yok muydu bir Adalet? Karşısındaki kız kendisinden 6 yaş küçüktü. Ama baksan görüntüsüne baksan daha küçük gösteriyordu Eylül. Ürkek bir ceylan gibi bakıyordu hep etrafına. Emre' de en az Eylül gibi buruk bir gülümsemeyle cevap verdi;

"En azından doğrularını bildiğin yanlışa kanmıyorsun. Ve ben Eylül hiç masal sevmem."

Eylül Emre Bey'in cevabı ile şaşırdı. Haklı olabilir miydi? Üstelik bu cevabı verecek kadar ne yaşamıştı bu adam? Eylül içten içe merak etmişti. Çünkü ona göre Emre Bey gayet mutlu bir adamdı. Eylül yine başını eğdi. Verecek cevabı yoktu ki. Emre bey de Eylül'e bakınca düşündü ne yaşamıştı bu kız bu kadar? Daha çok gençti. Ama gözleri çok yorgun bakıyordu. Kendine kızdı Emre. Sıradan bir stajyeri niye bu kadar çok önemsiyorum diye.

Eylül kafasını kaldırıp baktı Emre Bey'e ve yine korkarak konuştu;

"Çıkabilir miyim Emre Bey?"

Emre duyduğu ince narin sesle düşüncelerinden ayrılıp cevap verdi;

"Hayır Eylül. Sorduğum soruya cevap vermedin."

Eylül anlamıştı. Duymadan bırakmayacaktı kendisini. Şu saatten sonrada yalan söylemenin bir anlamı yoktu. O yüzden utanarak cevap verdi;

" Evet "

Sadece Evet. Başka ne diyebilirdi ki . Zaten utanıyordu. Emre Bey tahmin etmişti zaten ama duyunca yinede bir tuhaf oldu. Karşısındaki kıza bakıp konuşmaya başladı;

" Kaldır başını Stajyer! Sen utanılacak birşey yapmadın. Sana bunu yapan annen ve baban utansın."

Eylül duyduğu şeyle kaldırdı başını;

" Hayır. Hayır tabiki anne ve babam değil. Onlar öleli 5 yıl oluyor. Babam bana asla kıyamazdı. Onların hakkında böyle düşünmeyin lütfen. "

Emre duyduğu şeyle şaşırdı. Keşke dedi "keşke dosyasına baksaydım, bu kanadı kırık kızı bide ben üzmeseydim" . Ama yapacak bişey yoktu artık. Emre sakince konuştu, birazda pişmanlık vardı sesinde;

"Ben... Ben üzgünüm. Bilmiyordum."

Diyecek başka birşeyi kalmamıştı zaten. Ne söylese boştu Eylül için. Emre sakince konuştu yine;

"Kusura bakma Eylül. İşinin başına dönebilirsin. Ve konuştuklarımız aramızda kalacak söz veriyorum."

Emre böyle demişti ama kapıda kendilerini dinleyen kadından bir haberdi. Eylül teşekkür edip kapıya yöneldi. Esra durduğu yerden ayak seslerini duyunca ayrıldı. Esra'nın içine kurt düşmüştü. 2 yıldır. Tam 2 yıldır seviyordu Emre Bey'i. Daha önce kimseye böyle yaklaşmamıştı Emre. Eylül'ü gördü Esra, yanına vardı;

"Ne oldu Eylül? Ciddi birşey yok değil mi?"

Eylül samimi bir gülümsemeyle cevapladı Esra'yı;

"Yok Esra abla, merak etme iyiyim. Ben işimin başına geçeyim."

Diyerek ayrıldı oradan Eylül. Esra baktı Eylül'e. Güzel kızdı, çok güzel hemde. Kendisinden bile güzel. Kalbide güzeldi Eylül'ün. Esra kafasını çevirip tekrar baktı Eylül'e. İşinin başına geçti daha sonra. Şimdi Esra'nın vicdanının konuşması gerekiyordu. Ama Esra konu sevdiği olunca vicdanını elleri arasına alıp öldürdü. Peki ya Eylül ? Hiç mi değeri yoktu Esra'nın yanında?

Saatler geçmişti öğle arası gelmişti. Esra ve Eylül birlikte yemekhaneye yol aldılar. Eylül'ü gören herkes acıyarak bakıyordu. Peki ama niye? Esra ve Eylül yemekleri alıp kuruldular masaya. Eylül üzerinde olan gözlerden rahatsız oluyordu artık. Esraya döndü;

" Neden herkes buraya bakıyor Esra abla?"

Esra bilmiyorum der gibi dudağını büzüp omuzlarını silkerek cevap verdi Eylül'e

" Boşver sen onları yemeğini ye."

Eylül peki der gibi başını sallayıp yemeğine başlamıştı ki, yanına bir kız ve erkek gelip oturdu. Kızın gözleri doluydu. Eylül'e sarıldı. Eylül con şaşırdı. Kimdi bu kız? Adını bile bilmiyordu niye kendisine sarılmıştı? Tam bunları sormak için ağzını açmıştı ki kız konuşmaya başladı. Keşke konusmasaydı;

" Eylül. Biz olanları biliyoruz. Neden susuyorsun? Neden kapkaç olayı diyip üzerini kapatıyorsun? Güçlü ol Eylül. Şikayetçi ol. Kim yapıyorsa sana bunları susma Eylül. Ailende olsa şiddet karşısında susma. "

Kızın konuşmasıyla Eylül çok şaşırdı. Nereden biliyorlardı? Emre bey söz vermişti. Gerçi ne kadar tanıyordu patronunu? Gözleri doldu Eylül'ün. Nereden öğrendiğini sormak istedi. Ama boğazına oturan yumru konuşursan ağlayacaksın der gibi orada duruyordu. Zaten konuşmasına fırsat kalmadan yanlarına gelen erkek konuşmaya başladı;

"Bence ailenin evinden ayrıl. Güzel kızsın. Giderinde var. Gel bende yaşa. Parada almam senden. Güzel eğlenceli geceler karşılığında..."

——————————————————

Ayyyy.. Bana heyecan bastı. Hem hikayemi daha dün yayımlaya başladığım halde güzel gidiyor, hemde kurgum çok iyi. Ne kadar mütavazi bir yazarım sjsjsjsj

Hikayemde buluşma dileğiyle arkadaşlar. Eğer anlatım seklimi beğenirseniz komedi falanda yazmayı düşünüyorum. Ah ah bellekte ne hikayeler var sjsjsj