Arkadaşlar çok kısa zaman diliminde çok fazla bölüm atıyorum. yorum ve yıldız bekliyorum.... ve bölümler artık daha hızlı ilerleyecek. karakter tanıtımı için yavaş ilerleyen bölümlerde hızlanıyorum. bölümler kısa ama içeriği daha dolu olacak.

destek vermeyi unutmayınnn......

Gözlerini hiç ummasa beklemese bile hastanede açmıştı. Neler olmuştu ona. Hastaneyemi getirmişlerdi? oysaki bunu defalarca yaşamıştı. Hiç birisi hastanede sonlanmamıştı.

Gözleri ışığa alışınca kapı açılmıştı. geleni görünce şok olmuştu. Nasıl olmuştu bu. Onun ne işi vardı burada. Merakı sesinede yansıdı ve bunu sormaktan çekinmedi.

"Emre Bey burada ne işiniz var?"

Gerçekten ne işi vardı ki burada. bu halini görmemeliydi. Utanması gereken o olmadığı halde yine utanmıştı genç kız. genç adam onun utandığını anlamıştı. Bu yüzden kaşlarını çatarak konuştu.

"kaldır şu başını. kaç defa diyeceğim sana utanması gereken sen değilsin diye. Sana bunu yapanlardan şikayetçi olacaksın EYLÜL. Sakın susma sen sustukça daha çok artacak bu nesil. Susma eylül. ve asla utanma."

Haklıydı belki. Ama bunu yapacak ne gücü vardı nede isteği... bunu dile getirdi Eylül

"Nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimde onlarla savaşacak gücü bulamıyorum. Ne yapmam lazım Emre Bey. nasıl savaşmam gerek bilmiyorum ki ben."

Emre kızın masumluğu karşısında tebessüm etti. Bu dünya için fazla masumdu. Ve bu kıza yardım edecekti. Savaşmayı öğrenecekti. başka yolu yoktu. Bu fikrini genç kızı korkutmadan incitmeden ve gururunu kırmadan halletmeliydi.

"Ben henüz 13 yaşında iken annemi kaybettim. Kendi öz babam bana 5 yaşından itibaren şiddet uyguladı. Belki daha önce bilmiyorum. Ben 5 yaşından sonrasını hatırlıyorum. Annem her defasında babamdan beni korumaya çalışırdı. Ben büyüdükçe şiddeti arttı. Bazen sırtımda sigara söndürdü, bazen beni hedef tahtası olarak kullandı bazense... Neyse işte bu şiddet oranı her yaşım sonrası dahada arttı..."

Emre anlattıklarının ağırlığı ile derin bir nefes çekti içine. Eylül ise bunları neden anlattığını anlamak için merakla dinlemeye devam etti. biliyordu devamı vardı ve asıl hikaye bundan sonra başlıyordu. Bu yüzdenhiç yorum yapmadan dinlemeye devam etti. emre derin bir nefes daha alıp anlatmaya devam etti;

"ben 13 yaşında iken annemin doğum günü vardı. ona hediye almalıydım. Annem çiçekleri çok severdi ama buket çiçek değil ha. Saksısında olacaktı. Çünkü annem çiçekler ile konuşmayı çok severdi. Bende bu yüzden çiçek almak istemiştim. Babam çalışma odasındaydı. kapısına kadar gittim para isteyip anneme çiçek alacaktım. Babam telefonla konuşuyordu bitirmesini bekledim. Bölünmekten hoşlanmazdı çünkü. O telefon konuşmasını dinledim evet ama keşke sağır olsaydım. Babam kimle konuştu bilmiyorum ama o telefondaki kişiye o kadından kurtulun... O kadın kimdi hiç öğrenemedim ama o telefon konuşması hayatımın dönüm noktası oldu..."

Emre tekrar soluklanmak için tekrar bir ara verdi ve sehpanın üzerinde olan suyu alıp iki yudum içti ve devam etti ;

"Babam telefon görüşmesini bitirip kapıyı açınca beni gördü. öyle bir bağırışı vardı ki, öyle bir kolumu sıkışı vardı ki, hala sesi kulağımda, hala acısı kolumda. kolumdan tutup beni ikinci katın balkonuna çıkardı. Atacaktı beni gözlerinde gördüm... Annem benim güzel annem yetişmese öldürecekti beni. annem beni kolumdan tutup arkasına aldı. Yine korumuştu beni. O benim kahramanımdı. Babam anneme söylerim diye dahada hırslandı o hırsla beni annemin arkasından almaya çalıstı annem vermemek için direndi... Keşke verseydi beni babama Eylül KEŞKE... Çok büyük çekişme vardı babam almak için uğraştı beni, annem vermemek için. Annem o sırada düştü aşağı Eylül beni korumak için. Orada can verdi annem beni korumak için. Ama babam psikolojisi bozuktu balkondan düştü diyerek sıyrıldı aradan. Benim annem beni korurken öldü ama sesimizi kimse duymadı Eylül. bu yüzden ben annemin sesi olamadım ama senin sesin olayım. bırak sana yardım edeyim."

_______________________________________________________________________________

AHHHH EMREMMM ÜZÜMLÜ KEKİM :] YİCEM YAAA. ARKADAŞLAR YILDIZA BASIN YA HEVES VERİN AZ BİRAZ SDJDJSASJKSJ