Annem bana küçükken yatmadan önce hikaye anlatırdı hep. Aklımda kalan tek hikaye Serçe ve Şahin'in hikayesiydi.

Bir varmış bir yokmuş, adının bile bilinmediği küçük bir ormanda küçük bir serçe yaşarmış. Ormanda yaşayan bu küçük serçeye herkes hayranmış. Çünkü serçe çok neşeli ve mutluymuş çoğu kişinin ve hayvanın sahip olmadığı duygularmış bunlar. Bir de ormanda kocaman kanatları, keskin bakışları olan bir şahin yaşarmış bu Şahin'in mutsuzluğu dillere destanmış. Herkes bu şahin'den korkarmış. Çok sinirli ve asabi olan bu şahin ara sıra karnını doyurmak için bir hayvan seçip kendine akşam yemeği ediyormuş. Doğanın kanunu bu ya şahin gerçekten çok acıkmış. Karnını doyurmak için yuvasından çıkıp küçük ormanın sık ağaçları arasında dolaşmaya çıkmış bir yemek bulurum umuduyla. O sırada bizim neşeyle şakıyan serçeye rastlamış. Ben mutlu değilsem kimse olmamalı diye düşünmüş. Kısaca serçeyi kıskanmış. Hızlıca serçeyi kapmış ve yuvasına uçurmuş. Serçe ise hiç korkmuyormuş.

Şahine bakarak şöyle demiş.

- Neden beni yuvamdan aldın?

Şahin şaşırmış. Öleceğini bildiği halde buna mı takılmış diye.

Serçe konuşmaya devam etmiş.

- Her türlü senin akşam yemeğin olacağımı biliyorum. Sadece tek bir soru sorabilirmiyim?

Şahin insafa gelmiş ve:

-Sor, demiş.

Serçe konuşmaya başlamış:

- Neden bu kadar mutsuzsun?

Şahin sora sora bunu mu sordun bakışı atmış serçeye.

Ama yine de sorusunu cavaplamış.

- İnsanlar şahinleri, kartalları, doğanları yırtıcı kuş olarak biliyor. Sen hiç gülüp eğlenen kartal gördün mü?

Serçe altta kalır mı?

- Peki sen neden ilk olmuyorsun?

Şahin sözleri iyice düşünmüş aklına küçüklük anıları geldikçe yüzünde bir tebessüm belirmiş.

Ve serçeye ona gülümsemeyi hatırlattığı için çok teşekkür edip serbest bırakmış.

Ve annem masalı şöyle bir sonla bitirirdi.

Her canlının içinde küçük de olsa merhamet vardır. Yeter ki yanlarında onu ortaya çıkaracak biri olsun...

****************************

Masal tamamen benim uydurmam.

Evet bölümün sonuna geldik

Kitap hakkında düşünceleriniz nedir??