14. Bölüm

O sabah güneş yavaş yavaş yükselirken, Azad, Rojin ve Baran konağın bahçesinde bir araya gelmişti. Sessizlik, yaşanan karmaşanın ardından adeta bir nefes gibiydi. Kuş cıvıltıları ve rüzgarın hafif sesi, günün taze başlangıcını müjdeliyordu.

Azad, Rojin’in elini tutarak hafifçe sıktı. “Artık her şey geride kaldı. Güvendesin, Rojin. Sadece önümüze bakacağız.”

Rojin gözlerini ona dikti, hafif bir gülümsemeyle cevap verdi: “Sen yanımda oldukça, her şeyin üstesinden gelebiliriz Azad.”

Baran da yanlarına yaklaşarak, iki kardeşin arasında durdu. “Artık rahatız abi. Konak güvenli, aile yanımızda. Kimse bizi tehdit edemez.”

Azad derin bir nefes aldı, ardından gözlerini gökyüzüne kaldırdı. “Gerçekten de… en karanlık anlarımızın ardından, ışığı görebiliyoruz.”

Rojin başını Azad’ın omzuna yasladı. “Ve artık kimse bizi ayıramayacak.”

Bir süre sessizce oturup, birbirlerinin varlığını hissettiler. Yaşananlar, korkular, kayıplar ve acılar… hepsi geride kalmıştı. Şimdi önlerinde sadece umut ve sevgi vardı.

Azad, Baran’a döndü. “Sen de iyi olacaksın kardeşim. Beratinle birlikte geleceğe güçlü bir şekilde devam edeceğiz.”

Baran, gülümseyerek başını salladı. “Söz abi. Artık sadece mutlu anlar yaşayacağız.”

Üçü birlikte, konağın bahçesinde sessizce yürürken, geçmişin gölgeleri yavaş yavaş dağılmaya başlamıştı. Gözlerinde artık korku değil, umut vardı. Sevgi, aile ve kararlılık, hepsini bir araya getirmişti.

Ve o gün, Azad, Rojin ve Baran için yeni bir hayatın başlangıcı oldu: Geçmişin acılarına rağmen, birlikte, güvenli ve sevgi dolu bir yarın.

Günler, haftaları kovalarken, Azad ve Rojin, konağın güvenliğini sağladıktan sonra İstanbul’a taşınmak için hazırlıklara başlamışlardı. Baran, iyileşme sürecindeydi; doktorun tavsiyesiyle azami derecede dinleniyor ve ağır işlerden uzak duruyordu. Her şey kontrol altındaydı.

Sabahın erken saatlerinde, üçü birlikte eşyaları toparladı. Azad, Rojin’e dönüp gülümsedi:

“Hazır mısın? Artık yeni hayatımız başlıyor.”

Rojin elini Azad’ın eline koydu:

“Hazırım. Sen yanımda oldukça korkacak bir şey yok.”

Baran da hafif bir kahkaha attı:

“Abi, yol uzun ama birlikteyiz. Endişelenme, İstanbul’da yeni başlangıçlar bizi bekliyor.”

Araba, konağın önünden sessizce hareket ederken, Azad geriye dönüp konağa bakmıştı. Her şey geride kalıyordu: Korku, kayıplar, ihanetler… Ama artık önlerinde sadece umut vardı.

İstanbul’a vardıklarında, kalacakları ev, Boğaz manzaralı ve sakin bir semtteydi. Azad, anahtarı kapıya sokarken Rojin’in heyecanlı bakışlarını gördü.

“Burası artık bizim evimiz,” dedi Azad, içeri girerken.

Rojin evin her köşesini gezip gözlerini parlatırken, Baran gülümsedi:

“Yeni bir başlangıç için mükemmel bir yer. Artık sadece huzur ve mutluluk var önümüzde.”

Azad, Rojin’in elini tuttu ve birlikte salona yürüdüler. Boğazın mavi ışıkları pencereden içeri süzülüyordu. İçlerinde tarifsiz bir huzur ve güven hissi vardı. Geçmişin acı dolu günleri artık arkada kalmıştı.

O akşam, üçü birlikte İstanbul’un ışıklarını izlerken, Azad Rojin’e fısıldadı:

“Her şeyin üstesinden geldik. Bundan sonra sadece seninle ve Baran’la mutlu anılar biriktireceğiz.”

Rojin, gözlerini Azad’a dikerek:

“Ve hiçbir şey bizi ayıramayacak,” dedi.

Ve o gece, Boğaz’ın hafif esintisiyle, üçü de yeni hayatlarına doğru adım attı: Acıları geride bırakıp, sevgi ve umutla dolu bir yarın için.