Banyoda elimi yüzümü yıkadıktan sonra havlu ile yüzümü kuruladım. O sırada annem odama girmişti. Kürtçe yi fazla konuşmayı sevmesemde ara ara , konuşur annemin gönlünü hoş tutardım. Yine o sabahlardan biriydi. Ve ben yine Bejna hanımın, gönlünü hoş tutma günümdeydim .

" Beyanî baş dayê" ( Günaydın anne)

"Rojbaş … , tu çawa yi ? : ( Günaydın , Nasılsın ? )

Anneme gülümsedim.

"İyiyim anne."

Annem omzuma vurdu ve gülümsedi. Beni odamda ki koltuğa doğru yönlendirirken bir yandan da önemli bir şey konuşacağımızı söylemekteydi . Koltuğa oturduğumuzda ellerimi , ellerinin arasına aldı. Ve dizlerinin üstüne koydu. Gözlerinde ki mutluluğa bakılacak olursa söyleyeceği şey güzel bir haber olmalıydı .

"Dayè gözlerinde ki bu mutluluğa bakılacak olursa , güzel bir haber vereceksin bana ?"

Annemin gülümsemesi iyice büyüdü.

" Biliyorsun Azad. Bütün kardeşlerin çok şükür evlendi, yuvasını kurdu. Bir sen kaldın. Tek niyetim seni de hayırlı biriyle evlendirip , mutluluğunu sağlamak . Babanda benim gibi düşünüyor . Sana göre bir kız bulduk. Akıllı , güzel, oturmasını kalkmasını bilen , saygılı.

Annemin sözleri ile sıkıntılı bir nefes vermiştim. Bu anın geleceğini biliyordum. Ama nasıl yapabilirdim ki ? Benim hayatımda zaten bir kadın vardı. Onsuz bir dünya nasıl kurardım ? Rojin'imi bırakıp nasıl başkasıyla evlenebilirdim?

"Anne benim hayatımda biri var zaten. Ben başkasını istemem ."

Annem, sözlerimle burnundan solumuştu. Bahsettiğim kişinin Rojin olduğunu biliyordu çünkü. Rojin düşman aşiretimizin kızıydı . Ama seviyordum. Ben Rojinin Merhametine , sevgisine aşık olmuştum. Düşman aşiretimiz olsa da kalbime nasıl söz geçirebilirdim? Neden bunu ailem anlamıyordu? Ailelerimize rağmen olsada 6 yıldır onu koşulsuz şartsız seviyordum. 6 yıldır vazgeçmemiştim. Ne o ? Ne de ben ..

Bütün zorluklara ve önümüzde ki engellere rağmen birbirimizden asla vazgeçmemiştik. Hatta bu aşkımızı kuvvetlendirmişti . Dedim ya , ben Rojinin merhametine, sevgisine aşık olmuştum.

" Azad , bu kara sevdandan vazgeçesen Oğul. Rojin bizim düşman aşiretin kızıdır. Ve onunla asla evlenemezssin. Eğer baban duyarsa, seni de o kızı da Mardin' den sürgün eder. Babanın gözü hiç bir şey görmez . Ne evlat , ne de başka bir şey. Bunu en iyi sen bilirsin."

" Bilirim Anne. Ama sende şunu bilesin Rojin benim her şeyim. Ondan vazgeçersem eğer sizde oğlunuzu diri diri toprağa gömmüş olursunuz. Bu da sizin , ve Barzan aşiretinizin sonu olur."

Annemi ardımda bırakıp çıkış kapısına doğru ilerledim. Aşağı inerken , birine çarpmam ile sendeledim. Bu kız kardeşim Jiyan'dı.

"Abi ? Bu ne hız ? Az daha yuvarlanacaktım merdivenden!"

" Çekil önümden Jiyan!"

Kız kardeşimi arkamda bırakıp konağın dış kapısına ilerledim. Jiyan'ın "Nereye ? " diye sorusuna cevap bile vermeden kapıyı sertçe vurup çıktım dışarı. Arabama doğru ilerleyip , şu anda sinirimi , kalbimde ki acıyı söndürecek , kadınıma..

Rojinime gitmek için arabayı çalıştırdım. Bir yandan da telefondan mesaj çekiyordum.

Gönderilen Kişi: Delalemin

Rojin'im . Seni görmem lazım. Her zaman ki yerimizde seni bekliyorum.

Mesajı atıp her zaman ki buluştuğumuz gizli yerimize gitmek için gaza bastım.

Yarım saatin sonunda herkesten uzaklaşıp , Rojinle gizli yerimize geldiğimde , arabadan inip kendimi dışarı attım. Derin bir nefes çekerken ciğerlerime , Gözlerimin bir el tarafından kapanmasıyla , gülümsedim. Kokusu geldi burnuma. O aşık olduğum gül kokusu. Sesi iliştiğinde kulaklarıma gülümsedim.

"Azad Evîna min (sevgilim )"

Arkamı döndüğümde yeşil gözleri ilişti gözlerime , sonra kumral aşık olduğum saçları, yüzü , o ince kalem gibi dudakları. Kollarımın arasına aldığımda o güzel gül kokusunu içime çektim.

"Rojin Delalemin.(Güzelim )"

" Azad içimde korku var , neden buluşalım dedin birden. Yarın buluşacaktık öyle demiştin."

Konuşmadığımı farkeden Rojin tekrar konuşmaya başladı. Bense nasıl söyleyeceğimi bilemez hâldeydim.

" Azad nedir bu sessizliğin. Hadi söyle sen konuşmadıkça daha çok telaşlanıyorum biliyorsun ."

Birden söylemeliydim yoksa bu içimde ki sıkıntı geçmeyecekti. Zaten kabul etmeyecektim. Aşiretim bunu kabul etmesede bedeli ölüm de olsa Rojini alır giderdim buralardan.Onsuz ölmektense, onunla gider ölürdüm.

" Annem , bugün bana bana bir kız bulup evlendireceklerini söyledi."

Rojinin gözleri , sözlerimle birlikte buğulanmıştı. O yeşil gözlerine hüzün hiç yakışmıyordu. İçimden küfür ede ede anlatmaya devam ettim.

" Kabul etmedim. Seni sevdiğimi söyledim. Seninle olmak istediğimi."

" Ve Bejna Teyze . Düşmanınız Halil Arnaz' ın kızı Rojin Arnaz'ı istemedi öyle değil mi ?

Gözyaşları cümlesini tamamlar tamamlamaz usulca aktı. Ellerimle yüzünü kavradım . Gözyaşlarının dudaklarımı ıslatmasına rağmen usulca öptüm . Islanmış kirpikleri ile bana bakarken cevapladım sorusunu .

"Evlenmeyeceğim Rojin. Kaçıp gideceğiz arkamıza bakmadan. Seninle olmadıktan sonra ...

Cümlemi tamamlamama izin vermeden dudaklarımı kapattı dudakları.

Sanki öpücüğü veda eder gibiydi. Onu öperken hissettiğim huzur , şimdi neden yoktu? İçimde ki bu anlamsız hüzün bulutu da neyin nesiydi?

Dudaklarımız ayrıldığında kapanan gözlerimi araladım . Ve arkasına bakmadan koşan Rojini gördüm. Onu takip ederken bir ateş sesi duymamla neler olduğunu anlayamadan karnımda ki inanılmaz acı ile yere yığılmıştım. Gözlerim kararmadan önce gördüğüm surat Rojinin abisi Şerwandı. Tiksinircesine bana bakarken, yüzünde beni vurmasından ötürü galibiyet gülüşü hakimdi.

"Barzanlar ne yapacak bakalım şimdi? Eğer bu it geberirse, Barzanların sonu yakındır ."

Abisinin arkasında duran son gördüğüm yüz Rojinin yüzüydü. Duyduğum cümle ise karnımın acısından daha çok yaktı canımı .

Ez bibore Azad. Min efû neke ez pir ji te hez dikim. (Özür dilerim Azad. Sakın Beni affetme. Seni çok seviyorum. )

Gözlerim Kapanırken Rojinin ağlayan sesi kulağıma erişti. Ve abisinin onu yaka paça götürüşü. Gözlerimin kapanmasına engel olmazken bilincim kapanmıştı .Gerisi ise kocaman bir karanlık...