23. Bölüm

Gün batımının kızıl ışıkları konağın bahçesini altın sarısına boyuyordu. Azad, Baran, Rojin ve Rozelin yan yana durmuş, geçmişin tüm acılarını geride bırakmış gibi görünüyordu. Baran iyileşmişti .Ama gölgelerin ardında son bir tehlike sessizce bekliyordu: Halil Arnaz ve Şervan.

Tam huzurun tadını çıkaracakken, uzak bir noktadan motor sesleri ve silah tıkırtıları duyuldu. Halil ve adamları son bir saldırı için geri dönmüştü. Azad gözlerini kararttı, Baran yanında hazırdı, Rojin ve Rozelin’i arkada güvene aldı.

“Abiii! Halil geri geldi!” diye bağırdı Baran.

Azad, elini kaldırıp sakin olmalarını işaret etti. “Hadi bakalım… Bu son olacak. Bir daha ailemize zarar veremeyecekler.”

Birden Halil ve adamları ortaya çıktı. Silahlar doğrultuldu, kalpler hızlı hızlı çarpıyordu. Azad ve Baran, taktiksel bir şekilde düşmanla yüzleşti; Halil’in en yakın adamını etkisiz hale getirip Rojin ve Rozelin’i korudular.

Şervan, Azad’ın karşısına dikildi, gözlerinde kararlılık vardı. “Artık bu iş burada bitmeli!”

Azad derin bir nefes aldı, kararlılıkla: “Evet… burada bitiyor!”

Kısa ama yoğun bir çatışmadan sonra, Halil ve adamları etkisiz hale getirildi. Şervan ise çaresizce geri çekildi, artık ailelerine zarar veremeyeceğini biliyordu.

Güneş tamamen batarken, Azad, Baran, Rojin ve Rozelin birbirine sarıldı. Bu kez korku değil, zafer vardı; geçmişin acıları, ihanetleri ve kayıpları geride kalmıştı.

Azad, Rojin’in kulağına eğildi: “Sana söz veriyorum, artık hiçbir şey bizi ayıramayacak. Geçmişin gölgeleri bile artık bize ulaşamaz.”

Rojin gözleri dolu dolu ama yüzünde huzurlu bir gülümsemeyle yanıt verdi: “Ve ben de sana… her zaman seninle olacağım.”

Havada son güneş ışıkları süzülürken, dört kişi konağın bahçesinde durdu. Artık sadece umut vardı, ve sevgi…