24. Bölüm

Günler geçmiş, gökyüzü artık sakin bir maviye dönmüştü. Konağın bahçesi, savaş ve acının ardından yeniden sessizliğe kavuşmuştu. Azad ve Rojin, el ele oturmuş, hafif esen rüzgarın getirdiği çiçek kokularını içine çekiyorlardı.

Rojin, Azad’a bakarken gülümsedi: “Her şeyin bittiğine inanabiliyor musun? Artık korkmuyorum, yanımda sen varsın.”

Azad, gözlerindeki derin bakışla karşılık verdi: “Ben de… artık hiçbir şeyden korkmayacağım. Seninle birlikteyken, geçmişin gölgeleri bile bizi bulamaz.”

Rojin başını Azad’ın omzuna yasladı. Bahçedeki çiçekler, güneşin ışıklarıyla altın sarısına boyanmıştı. Sessizliğin içinde sadece kuş cıvıltıları ve rüzgarın yapraklarla dansı duyuluyordu.

Azad, Rojin’in elini sıkıca tuttu: “Sana söz veriyorum… hayat ne getirse de, her zaman yanında olacağım. Artık korkmayacaksın, yalnız kalmayacaksın.”

Rojin hafifçe başını salladı ve fısıldadı: “Ve ben de sana… sonsuza kadar güveneceğim.”

Baran ve Rozelin, uzaktan onları izliyor, gülümseyerek birbirlerine baktılar. Artık aile bir aradaydı ve geçmişin acıları geride kalmıştı. Gelecek, umut dolu bir yol gibi önümde uzanıyordu.

Güneş ufukta yavaşça kaybolurken, Azad ve Rojin’in elleri hâlâ birbirine kenetlenmişti. İçlerinde tarif edilemez bir huzur vardı; çünkü artık her şey bitmişti, ve onlar birlikte, yeni bir hayata başlamaya hazırdı.

---