9 Mayıs 1976

Aras , annesine mutfakta yardım ederken , bir yandan da babasının gelmesini büyük bir heyecanla bekliyordu. Bugün doğum günüydü. Babası gibi büyüyüp polis olmaktı tek hayâli. Babası gibi güçlü ve heybetli biri olmak istiyordu. 9. Yaşına girerken tek dileği buydu. Annesinin sofrayı kurarken ki heyecanı Arasın dikkatini çekmişti. Bugün doğum günü olan kendisiydi. Annesi neden bu kadar heyecanlıydı ?

Anne ?

Efendim oğlum ?

Bugün benim doğum günüm ama sen benden daha heyecanlı gibisin.

Bahar hanım, oğlunun bu çıkışına gülerek cevap vermişti.

Benim Bugün biricik oğlumun doğum günü ve tabi ki bende heyecanlı olacağım. Öyle değil mi ?

Annesinin cevabı ile gülümsemişti Aras. Annesine sarılıp yanağını öperken . O gece annesini ,son kez öpecek olacağını nerden bilebilirdi ki ...

Bahar hanım, eşine Bugün oğlunun doğum gününde , müjdeli bir haber vereceği için heyecanlıydı. 1 haftalık gebeydi. Ve eşine Bugün oğlunun doğum gününde sürpriz yapacaktı. Sofrayı hazırlarken , eşinin dış kapıyı açma sesini işitmişti. Kocası nihayet gelmişti . Aras ise , babasının geldiğini görmesiyle annesinden uzaklaşıp , babasına doğru koşmaya başladı.

Kemal bey oğlunun sarılışı ile , elinde ki paketleri bırakmak zorunda kalmıştı. Oğlunu kendine çevirip, yanağından öpmüştü.

Bugün bu yakışıklının doğum günü ha Bahar ?

Kemal beyin, Eşine söylediği sözler Arası gülümsetmişti.

Evet baba. Bugün tam 9 yaşıma giriyorum.

Babası gülümseyerek oğlunun saçlarını karıştırdı.

Baya büyük bir yaş olmalı.

Hadi sofraya geç . Bende elimi yüzümü yıkayıp , geleceğim.

Tamam baba.

Kemal bey, lavaboya giderken , Bahar hırkasının cebine sıkıştırmış olduğu bebek patiklerini çıkardı. Ve gülümseyerek inceledi. Birazdan eşine müjdeli haberi verecekti. Tekrar bebekleri olacaktı. Aras annesinin elinde ki bebek patiklerini görünce yanına yanaşmıştı.

Anne onlar da ne ?

Patik.

Aras şaşırmıştı. Bunlar küçücüktü. Arasın ayağı buna nasıl sığacaktı ki ? Hüzünle annesine baktı küçük çocuk.

Ama anne , Benim ayaklarım buna sığmaz ki ?

Bunlar senin için değil ki Birtanem.

Annesinin sözleri ile daha çok dolmuştu küçük Arasın gözleri. Bugün kendisinin doğum günüydü. Ve annesi başka birine patik almıştı. Gözyaşları akarken, annesini itti.

Bugün benim doğum günüm ama sen başka bir çocuğa mı aldın bunları.

Annesi oğlunun hizasında eğilerek, küçük oğluna sarıldı.

Hayır , canımın içi. Senin hediyeni almaz olur muyum ben ?

Öyleyse bu patikler kimin ?

Kardeşinin.

Annesinin söylediği sözler ile Aras sevinmişti. Ama bir yandan da üzülmüştü . Kardeşi yoktu ki çünkü.

Benim kardeşim yok ki anne.

Bahar hanım, oğlunun sözleri ile gülümsedi. Ve oğlunun küçük ellerini avucunun içine alıp öptü. Ve usulca Arasın ellerini karnının üzerine koydu.

Burda. Büyüyünce onu karnımdan çıkaracaklar.

Aras Annesinin sözleri ile gülümsedi. Abi mi olacaktı? Mutlulukla annesine sarılırken, Kemal bey de yanlarına geliyordu.

Bir şey mi kaçırdım ben ?

Küçük Aras , heyecanla kardeşinin olacağını söylemek için babasının yanına ilerlerken, Salonun penceresinin büyük bir sesle paramparça oluşunu korku ile izlemişti. Babası onu masanın altına sokarken kendiside silahını almak için odaya ilerlemişti. Sesler çoğaldıkça korku ile kafasını ellerinin arasına aldı küçük çocuk. Bu bir patlama sesiydi. Büyük bir korku içinde ağlarken, annesinin ve babasının ismini sayıklıyordu. Ama onlardan bir ses gelmemişti. Ta ki ... Annesinin, yere düşüşünü ve parkeye akan kırmızı kanı görene kadar.

Masanın altında , başı kendisine dönük gözleri açık ama hareketsiz yatan annesini incelemişti. Göğsünden akan kanlar parkeyi ıslatıyordu. Sesler kesildiğinde , küçük Aras Annesinin yanına ilerledi. Korka korka ama adımları hızlıydı.

Yerde yatan annesinin cansız bedenine sarıldı.

Anne ?

Ve koca bir sessizlik.

Gözlerin açık ama neden benimle konuşmuyorsun?

Annesinden hiç ses çıkmaması daha da korkutuyordu. Gözleri açıktı. Ama hareketsiz yatıyordu. Daha çok bağırdı annesine.

Anne korkuyorum.

Yine kocaman bir sessizlik.

Ağlayarak annesine sarıldığında , salonun ucunda babasını yerde görmesiyle bu sefer de babasının yanına ilerlemişti. Babasının kafasından akan kanı görünce daha çok korkmuştu. Ama babasının gözleri , annesi gibi açık değil kapalıydı. Babasının yanından koşup annesine doğru ilerledi. Bir yandan da hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Bir yanda Babası, diğer yanda annesi. Neler olmuştu. Neden uyanmıyorlardı?

Sırf doğum günü olduğu için mi bütün bu olanlar başına gelmişti. Hıçkırık sesleri evi inletirken, dış kapının çalınma sesi ile kapıya doğru ilerledi. Ve kapıyı ağlayarak açmıştı. Komşular gürültüyü duyar duymaz. Komşuları iyi mi diye bakmaya gelmişti. Ama yerde hareketsiz yatan karı kocayı görmesi ile çocuğa daha çok sarıldılar.

İçlerinden biri diğerine seslendi.

Ambulansı arayın. Çocuğu burdan götürün hemen .

Komşulardan biri, Arası tutmaya yeltenirken , küçük çocuk annesine doğru koştu.

Anne! Babamın gözleri kapalı, ama seninkiler açık . Neden beni duymuyorsun cevap ver Anne!

Aras , annesine sıkıca sarılırken , birinin onu annesinden ayırıp çekişi ile daha çok ağlamaya başladı.

Bırakın beni! Anne ! Anne uyan beni bırakma ! Baba ! Nolur uyanın !

O günden sonra , artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacaktı . Aras , babası gibi iyi bir polis olmak istemişti. 9 yaşına kadar tek dileği bu olmuştu. Ama şimdi her şey değişmişti. İyi insanlar hep kaybediyordu. İyilik bir zâaftı. İyi olan herkes bir gün bedelini ağır bir şekilde ödüyordu. Buna en sevdiği kişileri, ailesini kaybederek öğrenmişti. Hemde çok acı bir şekilde. Polis olacaktı evet. Ama İyi bir polisten çok , insafsız bir polis olacaktı. Suçlulara karşı asla merhamet göstermeyecekti. İlk başta da görevi , anne ve babasının katilini bulmaktı. Bu uğurda ne gerekirse yapmaya hazırdı. İnsafsız olarak anılacaktı. Kötü biri olarak herkes ondan uzaklaşacaktı. Oysa Aras bunları umursayacak değildi. Her şey kitabına göre hareket edecekti. Bu kitap kendi oluşturduğu şekilde ilerleyecekti. BAŞKALARININ SÖZ HAKKI BİLE YOKTU.