İnsanın bir ailesinin olması nasıl bir şeydi ? Aras ailesiyle olan güzel günlerini unutmuştu.Bir insanın hayatında en önemli şey aile sıcaklığında bir yuvası olmasıdır. Arasın mutlu yuvası iki kör kurşun ile sona ermişti. Bir kurşun annesini yok ederken bir diğeri ise babasını yoketmişti. Hayat neden bu kadar acımasızdı? Annesi ve babası onun küçük dünyasında olan büyük mutluluk sebepleriydi. Üstelik bir kardeşi olacaktı. Ama herşey o iki kurşunla sona ermişti. Ne kardeşinin doğumunu görmüş ne de anne babası ile büyüyüp , güzel bir hayatı olmuştu. Mezuniyet töreninde, tüm arkadaşlarının ailelerinin yanında oluşunu izlemişti. Dişlerini sıkmıştı ağlamamak için. Yumruğunu sıkmıştı. Hıncını bir yerden çıkarmamak için. Annesi ve babasını kaybettiğinden beri hiç bir doğum gününü kutlamamıştı. Çünkü o lanet olası doğum gününde anne ve babasını kaybetmişti. 9 yaşında yetimhaneye verildiği o günü hatırladı, içtiği birayı masaya bıraktı. Anne ve babası gözlerinin önünde yerde kanlar içinde yatarken, komşularının , kendisini ailesinden uzaklaştırılışını, Haykırışları, çığlıkları sokağı inletirken o bir arabaya konulup yetimhaneye götürülmüştü. İşte o an gerçektende artık bir yetimdi. Yetimhanaye girdiğinde bedenini saran soğukluk, evi gibi sıcak değildi. Yediği yemekler , annesinin yaptığı gibi lezzetli ve sıcak değildi. Tatsızdı, soğuktu. Heryerini saran bu soğukluk küçük Arası üşütüyordu. Bu üşüme fiziksel bir şey değildi ki Arasın ruhu üşüyordu. Bu üşüme şimdi de geçmemişti. Biyümüştü , artık o ,9 yaşında ki küçük çocuk yoktu. Polis olmuştu, tıpkı küçükken hayal ettiği gibi, babası gibi olmak istediği için. Başarmıştı. Ama içinde ki eksiklik hiç bir zaman tamamlanmamıştı. O eksiklik ise aile sıcaklığıydı.

◇◇◇◇◇◇

Aras, ertesi sabah başının ağrısı ile uyandığında, dün gece çok içtiği için içinden küfür etmişti. Ne vardı ki bu kadar içecek? İşe nasıl gidecekti? Bir de başkomiserdi.

Yatağından kalkıp , banyoya doğru ilerledi. Musluğu açıp , aynada ki yansımasını inceledi. Bitkin gözüküyordu, aynı zamanda da çökmüş. Ailesinin katiline ulaşmasına saniyeler kala korumalar tarafından yakalanmıştı. Oysa ki çok yaklaşmıştı. İntikamını almaya. Düşmanı güçlüydü , zekiydi . Bunu gayet iyi anlamıştı. Ama Erdem Yücedağ' ın bilmediği bir şey vardı. Bir işe başladıysa , asla sonunu bırakmazdı Aras, tıpkı babası Kemal bey gibi. Erdem Yücedağ güçlü olabilirdi , ama asıl güçlülük bilgiydi . Bilgi güçtü. Ne kadar çok şey bilirsen düşmanını alt etmen o kadar kolaydı Aras için. Ve Aras' da şimdi bunu yapacaktı. Erdemin bütün kirli çamaşırlarını ortaya dökecekti. Onu zekasıyla darmaduman edecekti. Bedeli ağır olacaktı. Anne ve babasını kendisinden ayırmasının bedeli çok ağır olacaktı. Önüne ne gelirse yıkacaktı. Yıkılmayan tek kişi ise kendisi olacaktı.Bunu anne ve babasına verdiği söz için yapacaktı.

Banyodan çıkıp üzerini değiştirirken , bir yandan da cep telefonundan Taneri arıyordu.

İkinci çalışta , açılan telefondan Tanerin sesinin gelmesi ile gülümsedi.

Daha bir şey bulamadım soracak olursan bu 120. Kez arayışın!

Abartma o kadar da değil.

Tamam tamam.12. Arayışın.

Herif resmen gizli kutu gibi , nasıl bir şey bulamayız bunun hakkında Taner ?

Bilmiyorum. Araştıracağız , ve eminim bir şeyler bulacağız şimdi olmasa da en yakın zamanda elbet açık verecektir.

Sana güveniyorum Taner.

Bende sana .

Şakanın sırası mı ?

Filmlerde ki gibi konuştun! Bende alaya aldım ne var bunda ?

Tamam kes şimdi zevzekliği. Bir şey bulursan...

Tamam lan arayacağım.

Görüşürüz.

Görüşürüz.

Telefonu kapatıp, cebine koydu. Arabasının anahtarını alıp , binadan dışarı çıkarken, bir yandan da elinde ki evde yapmış olduğu çayını içiyordu.

Arabasını açıp bindiğinde , karakola doğru sürmeye başlamıştı.

◇◇◇◇◇

Araba ilerlerken , kulaklığının , yere düştüğünü farkeden Aras , ayağıyla ulaşmaya çalışmıştı. Ama ulaşamadan karşıdan karşıya hızla geçen kızı görmesiyle , Arabayı ani bir frenle durdurmuştu. Kız arabaya çarpıp yere düşerken , olanları korku ile izlemişti. Kız yeşil ışıkta geçmişti. Yol Hakkı, arabadaydı. Ama Kız resmen bilerek kendini yolun ortasına atmıştı. Bu resmen bir intihardı.

Arabadan hızla inip kıza yaklaştığında yerde gözleri açık bir şekilde yatan kızı inceledi. Yanına yaklaştığında korkuyla kıza seslendi.

İyi misiniz ?

Yine ölmeyi beceremedim.

Ne ?

Kızın cevabı ile baya şaşırmıştı.

İyi misiniz ?

Değilim.

Kalkın isterseniz yardım edeyim ?

Kız yerde yatarken elini uzattığında Aras yavaşça kızın ellerini tuttu. Ayağa kalkan Kız ile gözleri kesiştiğinde tanımadığı yabancı kızın yeşil gözleri ağlamaktan kızarmıştı. Kızın neden böyle yaptığına anlam verememişti. Yol kenarına kadar eşlik ettiği kızı çaktırmadan da izlemekteydi. Aklında olan tek soru bu kızın ne yaşamış olduğuydu!

Yol kenarına geçtiklerinde bir banka oturdular.

Neden ezip geçmediniz ? Neden ölmedim ben ?

İyi değilsiniz siz ?

Değilim demiştim zaten.

Neden intihar etmeye çalıştınız?

Bu ilk değildi ki başarısız bir kaçıncı intiharım. Sana neden anlatıyorsam bunları. Boşver yardımın için sağol ben gideyim.

Tanımadığı Kız, Arasın cevap vermesine müsaade etmeden , hızla yanından kalkıp koşarak uzaklaşmıştı. Aras ise kızın koşarak , gözden kayboluşunu izlemişti sadece...

4. Bölümün sonuna geldikk 🫂 yeni bölümümüzü nasıl buldunuz? Sizce bu kız kim ? Aras ve aralarında neler olacak ? Sizce bir daha karşılaşacaklar mı ? Duygu ve düşüncelerinizi lütfen yorumlarda belirtin. Çünkü hepsi çok kıymetli benim için . Buraya kadar okuduğunuz için çok teşekkür ederim. Yeni bölümde görüşmek dileğiyle sevgiyle kalın .🩷