Evet canlar.Yeni bir bölüm ile birlikte karşınızdayım.Keyifli okumalar diliyorum.🤗

Cuma...

​​Saatler sonra Kaan ile birlikte eve gelmiştik.Kaan'ın evindeydim ve Kaan koltukta uyuyordu.Ben ise karşısındaki koltukta oturuyordum.Gözlerim bir anlığına orta sehpada duran,Kaan'ın telefonuna kaydı.

Kaan'ın telefonunu incelersem o gün nereye gittiğini bir şekilde bulabilir miydim?

Kararsızlık içerisinde bir Kaan'a bir telefona baktım.Ama daha fazla dayanamadım ve hızlıca uzanıp sehpanın üzerinden Kaan'ın telefonunu aldım.

Kaan'ın telefonunu açtıktan sonra ilk olarak arama kayıtlarına girdim.En son arananlarda bilinmeyen bir numara vardı.

Beni asıl şaşırtan ise Kaan'ın bu kişiye cevap vermesi ve ardından birkaç görüşme daha yapmış olmasıydı.Aramaların tarihi ise Kaan'ın hastane odasını terk ettiği geceye denk geliyordu.

Büyük bir merak içerisinde mesajlaşıp mesajlaşmadıklarına bakmak için mesaj kutusuna girdim.Ana sayfada herhangi bir mesaj bulamadım.Ama arşiv bölümüne girdiğimde aynı numarayı burada da gördüm.

Endişeyle mesajlaşmalarına tıkladım ve mesajları okumaya başladım.

~Mesajlar~

...

​​​​​​Kaan:Derya'nın babasını buldun o zaman.

__:Evet abi buldum.Ofiste seni bekliyoruz.

Kaan:Hemen geliyorum.

__:Tamam abi.

...

Okuduklarım ne anlama geliyordu?

Doğru mu anlamıştım?

Babam,Kaan babamı mı bulmuştu?

Neden...

Kaan:Derya'm?

Gözlerim dolu dolu başımı kaldırıp Kaan'a baktım.Kaan gözlerimi görünce yattığı yerden çatık kaşlarla kalkıp yanıma geldi ve konuşmaya başladı.

Kaan:Derya'm.Ne oldu?

Elimde tuttuğum telefonu havaya kaldırıp Kaan'a gösterdim ve derin bir nefes alıp konuşmaya başladım.

Derya:Telefonunda ki o mesajları gördüm.Kaan lütfen bana yalnış anladığımı,konunun aslının böyle olmadığını söyle.Lütfen...

Kaan:Bak Derya b-

Derya:Bana sadece yanlış veya doğru anlayıp anlamadığımı söyle.

Kaan derin bir iç çekti ve konuşmaya başladı.

Kaan:Doğru anladın.Babanı buldum.

Önce telefon elimden düştü sonra ise göz yaşlarım gözümden...

Kaan'ın sesini uzaktan duyuyordum.Sesi boğuk ve uğultulu geliyordu.Ne dediğini anlayamıyordum.Belki de anlamamam daha iyiydi...

Hızlıca yerimden kalktım ve kapıya doğru ilerledim.

Ayakkabılarımı hızlıca giydikten sonra hızla merdivenleri indim ve binamızdan çıktım.

Koşarak binadan uzaklaştım ve kendimi sessiz,sakin boş bir yola attım.Deli gibi ağlıyordum.

Yağmur yağmaya başlamıştı.

Belki de içimdeki kara bulutlar gökyüzüne de uğramışlardır...

Ağlayarak koşmaya devam ettim.En sonunda büyük çınar ağacının önüne geldiğimde durdum ve başımı kaldırıp gökyüzüne baktım.

Yağmur damlalarının göz yaşlarıma karışmasına ve şimşeklerin sesimi bastırmasına izin verdim.

Başımı tekrardan önüme eğdiğimde biraz daha sakinleşmiştim.

Gözlerimi kapattım ve derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştım.

Tam o sırada birisi kolumdan tutup beni kendine doğru çekti ve sıkıca sarıldı.Gözlerimi açtığımda Kaan'ın kolları arasında olduğumu fark ettim ve Kaan'ı göğsünden ittirip onu kendimden uzaklaştırdım.

Derin bir nefes aldım ve konuşmaya başladım.

Derya:Senin ne işin var burada?

Kaan:Derya sen evi bu hâlde terk edeceksin bende gecenin bu saatinde tek başına dışarıda olmana izin vereceğim öyle mi?

Derya:Kaan lütfen git.Kalbini kırmak istemiyorum.

Kaan:Kalbimi kırmak istemiyor musun?

Başımı salladım ve Kaan'a baktım.

Kaan konuşmaya başladı.

Kaan:Seni bu hâlde görmekte benim kalbimi kırıyor.Yanımda olmaman,seni görememem de kalbimi kırıyor.

Sinirle güldüm ve konuşmaya başladım.

Derya:Kaan ben sana inanamıyorum ya.

Kaan sustu ve konuşmama izin verdi.

Derin bir nefes aldım ve konuşmaya devam ettim.

Derya:Sen benim geçmişimi bana unutturacaktın.Sen bana söz vermiştin.Kötü anıların yerini güzelleriyle dolduracaktık.Sen benim umut ışığım olmuştun...

Kaan:Olmuştun derken?Şimdi ne değişti?

Derya: Sen geçmişimi önüme serip beni bir başıma bıraktın.Tam unuttum derken karşıma kötü anıları bir bir serdin.Umut ışığımı bir anda söndürdün.Neden,neden yaptın bunu?

Kaan gözleri dolmuş bir şekilde bana bakıyordu.Pür dikkat beni dinliyordu.

Kaan'ın yüzünde hüzünlü bir tebessüm belirdi ve Kaan konuşmaya başladı.

Kaan:Ben,ben böyle düşünmedim.Benim amacım bu değildi?

Derya:NEYDİ AMACIN KAAN? GEÇMİŞİME DAİR EN DERİN YARAMIN KABUĞUNU KALDIRIP KANATMAK SENİ AMACINA ULAŞTIRDI MI?

Kaan:HAYIR.BENİM AMACIM O ADAMA SENİN ADINA HESAP SORMAKTI.SEN DERYA'MA BUNLARI NASIL YAPARSIN DİYE SURATINA HAYKIRMAK,TÜKÜRMEK İSTİYORDUM.ÇÜNKÜ BEN HER SANA BAKTIĞIMDA KARŞIMDA MİNİK DERYA'YI DA GÖRÜYORUM.YAŞINDAN BÜYÜK İŞLER YAPMAKTAN YORULMUŞ O KÜÇÜK DERYA'YI.SOĞUK VE KARANLIK ODADA KİLİTLİ KALDIĞI İÇİN HEM KORKUDAN HEM DE SOĞUKTAN KÜÇÜCÜK BEDENİ TİTREYEN DERYA'YI YANINDA TİTRERKEN GÖRÜYORUM.BEN BUNLARI GÖRMEYE DAYANAMAZKEN BUNLARI YAŞAMIŞ OLDUĞUN İÇİN BUNUN HESABINI O PİSLİĞE SORMAK İSTEDİM.TEK AMACIM BUYDU.

Kaan bağırdıkça söyledikleri yüzünden daha çok ağlamaya başladım.Kaan'ın içinde bunları tuttuğunu hiçbir zaman aklımdan geçirmemiştim.

Kaan'ın da benden farklı bir yanı yoktu.Karşımda bana bakıp deli gibi ağlıyordu.

Dayanamadım ve yere dizlerimin üstüne çöküp ağlamaya devam ettim.Üstümün,başımın çamur olması,yerlerin yaş olması umurumda bile değildi.

Kaan birkaç adım ilerledi ve benim tam karşımda durup oda çamuru, yağmuru umursamadan dizlerinin üstüne çöktü.

Kaan ve ben sırılsıklamdık.Saçlarımızdan su damlaları akıyor ve yerdeki akıp giden suya karışıyorlardı.

Kaan elini uzatıp baş parmağını çeneme yerleştirdi ve başımı hafifçe kaldırıp kendisine bakmamı sağladı.

Ardından sessizce konuşmaya başladı.

Kaan:Özür dilerim.Yaranı sarmak yerine kanattıysam,kötü anılarını silmek yerine hatırlattıysam,umut ışığın olmak yerine seni karanlıkta bıraktıysam özür dilerim.Çok özür dilerim...

Kaan'ın bir anda hızla boynuna sarıldım ve yüzümü omzuna gömüp ağlamaya devam ettim.

Kaan sırılsıklam olmuş saçlarımı okşuyor,öpüp,kokluyordu.

Başımı kaldırıp Kaan'a baktım ve konuşmaya başladım.

Derya:Asıl ben yalnış anladığım için özür dilerim.Seni böyle bir şeyle suçladığım için.Senin bana verdiğin umut ışığına bir anlığına da olsa kör olduğum için özür dilerim.Ve sana teşekkür ederim.İyiki hayatımdasın Kaan Parlak.Ve hep hayatımda ol lütfen.Gerçekten çok özür dilerim herşey için...

Kaan beni kendine doğru çekip tekrar sıkıca sarıldı ve saçlarıma bir öpücük kondurdu.

Ardından yorgun düşen bedenimi kaldırdı ve kendide kalkıp bana tebessüm etti.

Ardından halime uzun uzun baktıktan sonra ayakta duramayacağıma karar vermiş olacak ki benim belimden tuttu ve yürümeme yardımcı oldu.Ardından eve doğru yol aldık...

Evet canlar.Bir bölümün daha sonuna geldik.Umarım ki beğenmişsinizdir.Yorum yapmayı unutmazsanız çok sevinirim.🤗

Beni instagramdan takip etmek isterseniz:1.kitap.sevdalisii

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere hoşça kalın.🤍