Küçüklükten beri olan fobim şuan gün yüzüne çıkıyordu çünkü asansör de kalmıştık!

Işıklarda gidince çığlık atıp Arazın koluna bir koala gibi yapışmıştım.Gözlerimi sımsıkı yumduğumda arazın sesini duydum.

"Minela koluma neden yapıştığını sorabilir miyim ?"derken sesi oldukça sakin geliyordu.

Pardon da burada asansör de kalmıştık bu sakinlik nereden geliyordu acaba ?

"Işıklar gitti."derken sesim titremişti.

"Eee ?"diye sordu.Şimdi ağzına bir tane yapıştıracaktım o olacaktı yani!

"Asansör de kaldık."dedim.Mala anlatır gibi anlatıyordum.

"Yani ?"

"Korkuyorum be adam!"diye dayanamayıp en sonunda bağırdım.

Sınırlarım zorlanmıştı ama!

"Benim kapalı alan fobim var."diye açıklama yaptım.

Arazın bedeninin gerildiğimi hissettim.

"Anladım.Şey eğer sarılmak fobini geçiriyorsa sarılabilirsin."dedi.

Şaşkınlıkla gözlerimi açtım.O az önce sarılabileceğimi mi söylemişti ?

Boğazımı temizleyerek kolunu bıraktım.Bu fobimi geçirmezdi nede olsa.

"Gerek yok saol.Işık açayım ben."diyerek fenerimi açtım.Ama şarjım fazla dayanmazdı.

Araz da fenerini açtı.Etrafa tutmaya başladı.Asansör de ne bulmayı bekliyordu ?

"Ne arıyorsun ?"diye sordum.Her ne kadar ışık olsa da burası kapalı alanda.Bende fazla dayanamazdım.

"Havalandırma yok mu şu s-"yanında benim olduğunu görünce küfürün devamını getirmedi.

En azından kibar bir öküzcük.

Nefesim yavaş yavaş kesilmeye başladığında üzerimde ki gömleğin ilk iki düğmesini açtım.

Telefonumdan rehbere girip babamı aramayı denedim.Belki bir ihtimal telefon çekerdi.

Telefonda ki bacı aradığınız kişiye şuan da ulaşılamıyor diye zırvalamaya başladığında bir küfür savurdum.

Ben Araz kadar kibar olamayacaktım.

Bir kaç kere daha deneyip sonuç alamayınca sinirlenerek asansör kapısına vurmaya başladım.

"Kimse yok mu ya ? Açın şu kapıyı ve beni buradan çıkarın!"diye bağırmaya başladım.

"Alooo size diyorum size yahu hiç mi sesimi durmuyorsunuz ?Birazdan şuraya bayılıp kalacağım o olacak!"

Biraz daha kapıya vuracaktım ki sıcak eller bileklerimi kavradı.

"Sakin olmalısın."

"Olamam ben sakin falan.Bunların hepsi senin yüzünden başımıza geldi.Sen asansöre binince uğursuzluk geldi!"

"Ne saçmalıyorsun ?"diye sordu kaşlarını çatarak.

"Ben normal günlerim de gayette huzurlu bir şekilde asansöre biniyordum ama şimdi sende gelince ne oldu bak burada kaldık.Hem de benim fobim var!Ama hata bende ben hangi akılla seni davet ediyorsam.Zaten kazık kadar adamsın çık bir zahmet merdivenleri yani!Bu saaatten sonra asansöre de bineme-"daha cümlemi tamamlayamadan nefessizlikten öksürmeye başladım.

Başım dönmeye başlayınca yerimde sendeledim ama Araz beni hemen tuttu.

"Tamam Minela tüm hata bende lütfen sen yeter ki kendini yorma ve sakin ol ben bizi buradan çıkaracağım."dedi.

Ona tutunarak yere doğru çöküp sırtımı duvara yasladım.Küçük bir asansör olduğu için nefes çabuk tükeniyordu.

"Bu binanın yönetimi bunla ilgilenmiyor mu ne bu sorumsuzluk!"diye bir yandan da kızıyordu Araz.

"Kim bu binanın yöneticisi ?"diye sordu.

"Önder bey."dedim ve yüzümü ekşittim.

"Adam çok kılıbık ve gevşek biliyor musun ?O adamın ağzını toplamam gerekiyor.Bir de pişkin pişkin gülüyor.Dedem yaşında adam namaz kılacağına espri yapıyor."dedim.

Sonra ise tamamen beynimin soyutlanmasının nedeniyle elimle arazın kaslarına dokundum.

Offf baya sertlermiş yalnız!

"Senin kasların çok güzel.Bence kimseye çaktırmadan önderin işini bitirelim."dedim sırıtarak.

Görüş açım bulanıklaşmaya başlamıştı.

"Tamam sen istiyorsan döveriz."diye ciddi cevap verdi Araz.

"Yaaa gerçekten mi ?"diye sevimliye gülümseyip koluna yapıştım.

Bu halime kızmak yerine güldü.

"Gerçekten baş belası gerçekten."

Gözlerim kayacakken Araz kafamı tuttu.

"Minela sakın uyuma bak lütfen hadi seninle biraz sohbet edelim."dedi ama ben zor direniyordum.

"Gücüm yok Araz ..."dedim zorlukla çıkan sesimle.

"Nasıl yani sen şimdi bana bu fobinin nasıl oluştuğunu anlatmayacak mısın ?"dediğinde pes ederek kafamı dağıtmak için anlatmaya başladım.

"İlk okul sonuncu sınıftayken okulumuzda bir asansör vardı.Ama sadece öğretmenler kullanıyordu.Bizim sınıfımızda üçüncü kataydı bende neden biz enayi gibi yürürken onlar yorulmuyor diye düşünerek asansöre binmiştim.Sonra o gün asansör de saatlerce tek kaldım.O yüzden fobim var."dedim.Sesim sonlara doğru kısılmıştı.

"Tamam yorma kendini gel yaslan bana."dedi Araz.

Kafam yerinde olmadığı için sorgulamadan onun göğsüne yaslandım.

Çok rahattı...

Derin bir nefes çekerken arazın kokusunu da içime çekmiştim.Ferhlatıcı ve rahatlatıcı bir kokusu vardı.

Huzur veriyordu...

Gözlerimin önü kararmaya başlayınca bayılacağımı anladım.

"Araz..."dedim zor çıkan sesimle.

"Efendim ?"diye soran sesi telaşlı geliyordu.

"Ben sa-sanırım bayılacağım beni hastaneye götürme tamam mı ?"dedim.

"Bayılma lütfen bayılma."diyen sesini duyuyordum.

"Dayan güzelim..."dedi.

Güzelim...

Ağzımı açıp cevap vermeyi çok isterdim ama kapanan gözlerim buna engeldi.

******
Uyanmak istiyordum ama bir türlü uyanamıyordum.Üzerimde bir yük varmış gibi hissediyordum.

En sonunda zor da olsa gözlerimi araladığım da kafamı hareket ettirmeye çalıştım ama zordu.

İnleyerek boynunu tuttum.Allah aşkına bana ne olmuştu böyle ?

En son asansördeydik.

Asansör...

Doğru ya asansör de kalmıştık!

Araz ?

Hızla yataktan doğrulup kalktığımda başım döndüğü için yatağa tutundum.

Derin bir nefes alıp etrafıma baktım.

Burası neresiydi ya ?Sade bir odaydı.Bir dolap bir yatak vardı.Onun dışında da spor aletleri.

Spor aletleri mi ?

Burası benim odam değil!

Yutkunarak aklımı toparlamaya çalıştım.Ben kendi evinde değilsem neredeydim ? Peki Araz neredeydi ?

Cesaretimi toplayarak odanın kapısına yöneldim.Tam kapıyı açacakken kapı açıldı ve ben çığlık atarak geriye kaçtım.

Arazın telaşlı sesini duydum.

"Minela iyi misin ?"diyerek yanıma geldi.

"Araz ben neredeyim ?"diye sordum.

"Benim evimde ."dedi sanki çok normalmiş gibi.

"Senin evinde ?"

"Evet."

"Ne işim var benim burada ?"

"Bayıldın."

"Ve sen de beni kendi evine getirdin öyle mi ?"

"Hastaneye gitmek istemeyen sendin."dediğinde sustum.

Adam haklıydı...

"Peki tamam biz ne kadar asansör de kaldık ?"asıl merak ettiğim buydu çünkü bir kaç saat dese şuraya düşüp bayılacaktım.

"Sen bayıldıktan on dakika sonra çıktık."dedi.Kafa salladım.

Tam hatırlamasam da bayılmadan önce yere çökmüştüm ve araza fobimin nedenini anlatmıştım.

Beni zorla konuşturmuştu.Sonra dayanamayıp onun göğsüne yaslanmam ve onun bana dayan güzelim demesi aklımda kalmıştı.

Sıcak ve sert göğsüne yaslanmıştım.

Ve o bana güzelim demişti...

Tamam sanırım biraz utandım.

Yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum.O yüzden burdan çıkmam gerekiyordu.

"Ee şey ben teşekkür ederim.Saat geç olmuştur gideyim ben evime."diye mırıldandım.

Utanç beni çok farklı bir insana dönüştürüyordu.

"Sen nasıl istersen."diye mırıldandı.

"Ayrıca ne zaman istersen koluma ve ya göğsüme yapışabilirsin."diyerek laf çarptı.

Kaşlarımı çattım.Hayır yani burada insani bir şekilde konuşuyorduk ne gerek vardı bunu demesine.

"O korku anında gerçekleşen bir şeydi tamam mı ?"dedim.

"Fark etmez sen yine de istediğin zaman yapabilirsin."dedi pişkince sırıtırken.

"Bana bak benim damarıma basma yediririm sana o laflarını."dedim işaret parmağımı ona doğru sallayarak.

Gülmemek için yanaklarının içini ısırdı.

"Sen öyle diyorsan öyledir."dedi sadece.

Boğazımı temizledikten sonra odadan çıkıp kapıya yürüdüm.Araz da arkadan geliyordu.

Kapıyı açtığımda çıkmadan önce son kez ona baktım.

"Teşekkür ederim."dedim en kibar sesimle.Sonra da hiç vakit kaybetmeden çıkıp kapıyı suratına çarptım.

Evet,onun evinin kapısını da çarptım.

Tüm havamla daireme yönelip kapıyı açacaktım ki çantamın olmadığını fark ettim.

Omuzlarım çöktü.Arazın evinde kalmıştı değil mi ?Yani o kadar havalı bir şekilde çıkmışken şimdi böyle olmuş muydu ya ?

Pıtı pıtı adımlarla yürüyüp onun kapısını çalmak için elimi kaldırdığım sırada kapı açıldı.

Araz elinde çantamla bana bakıyordu.

Elimi uzattığımda bir kaç saniye mal mal baktı sonra da çantayı verdi.

Çantayı tutup sevimlice gülümsedim ve kapının dış kulpunu tutup sert bir şekilde çarptım.

Dışarı da olmam bana kesinlikle engel değildi.

Ayrıca bir işe başladıysam kolay kolay bırakmazdım.

O kapıyı ilk ben çarptıysam hep ben çarpacaktım!

Ya hep ya hiç...

Evettt bölüm sonu dxavaban.Aslında bu bölüm uzun olur diye düşünmüştüm ama kısa oldu.Neyse çok takmayın.Sınavımın bitmesine bir gün kaldı.Sonra bol bol bölüm atar gibiyim.2 bölüm sonra tamamen asker kurgusuna geçmiş olacağız...

Yıldıza basmayı unutmayın 🎀💕