Alaz Şahin'in anlatımı:

Kanadı kırılmış bir kuşun, nasıl canının yandığını bilir misiniz? Benim canım da aynı o şekilde yandı bir zamanlar. Kanatlarım sevdiğim ve sevildiğimi sandığım kişi tarafından, hiç acınmadan tek tek kırıldı. Haberim dahi olmadan…
Düştüm...Hem de tepetaklak olacak bir şekilde düştüm. Sonrasında kendime bir söz verdim. Kalkacaktım! Yılmadan, bezmeden, bıkmadan... Kırıldığım ve koparıldığım yerden, daha güçlü, daha dik, daha bir kendinden emin. Zaman ilerledikçe yaş aldığım için değil, yaşadıklarım ile büyüyen insanlardan oldum. İçimde kalan ne varsa geride bıraktım, yada bıraktığımı sandım bir şekilde. Etrafımda gelişen olayları daha net görmemi sağladı. Ömrümden dört sene gibi bir vakit uçup giderken, derinler de bir yerde, bir umut ışığı hep vardı biliyorum...
Zaman! Dedim hep kendi kendime. Her yeni günümü emanet ettiğim tek gerçekti şey oydu mesela... Vakti geldiğinde herkesin, gerçeklerle yüzleşme zamanı da gelecek biliyorum. İşte şimdi tam olarak öyle bir dönüm noktasındayım ki, bir tarafım bitti artık, çık kabuğundan derken, diğer tarafım kabuk tutan yaramı kaşımamam gerektiğini fısıldıyor sessizce.
Cesaretsiz miyim? Asla..
Kırılmışlığımı… Acizliğimi kişiliğimle yamamış biriyim ben. İçimdeki çocuk kalan Alaz büyüdü, sertleşti. Tıpkı bir çelik gibi katılaştı. Herkes bir şekilde geride bıraktı yaşananları, bense zamanı koydum önüme...
Görmesem de duydum. Haberi her daim geldi bir şekilde. İlahi adaletti belki de yaşadıkları. Her ne kadar canım acısa da, arkasından asla beddua etmedim.
Beni yaktığı yerden o da yandı...
Üzüldüm mü onun için? Belki evet, belki hayır! Hani derler ya, yaşattığını yaşamadan ölmezmiş insan...Yaşattığını yaşadı ve ben duydum.
Olan tek şey içimdeki büyüttüğüm, o aşk denilen saçma duyguya oldu. Artık inancımın kalmadığı o duygu!
Hala bıraktığım gibi duruyor musun bilmiyorum ama dönüyorum İstanbul! Giderken götürdüğüm her şeyi burada bırakarak yeniden sana dönüyorum…