1.Bölüm: Yeni Bir Başlangıç

Haziran, 2020

----------

"Bozkırın çocukları herşeyi en derinden yaşarlar. Sevgiyi, hüznü, mutluluğu paylaşırlar. Kan bağları olmasa da kardeştir bozkırın çocukları, dostturlar, sırdaştırlar. Dağların ardında, bozkırın ortasında kendilerine has bir yaşantısı vardır bozkır insanının, temiz ve saf hayalleri vardır. Kuru bitki örtüsü üzerinde rengarenk düşler kurar bozkır insanı, o hayallerle yaşar.

Her şeyi en derinden hisseder bozkırın insanı, kış onlar için bir başkadır, yaz bir başka... Kışın beyaza bürünen bozkırda çocuk cıvıltıları şenlendirir etrafı, baharda kuşlar... Yazları yakıp kavuran güneşin altında seksek oynayan çocuklar görürsünüz bozkırda, köşe başlarında oturmuş muhabbet eden kadınlar görürsünüz. Yaşları, yaşamları farklı olsa da gönülleri birdir bozkır insanının. İçi neyse dışı da odur, özü neyse sözü de yüzü de odur bozkır insanının...

Benim de bir hikayem var, bozkırım hikayesi, kayboluşun ve bazen o kayboluştan doğan varoluş ve mutluluğun hikayesi..."

Bu satırları otobüs camına çarpan yağmur sesleri eşliğinde okumuştum. Sapsarı otlar içerisinde yeşeren hayalleriyle tüm zorluklara göğüs geren bozkır insanını ne de güzel anlatmıştı yazar. Bense bu kitaptaki gibi kayboluştan doğan bir varoluşun hikayesinin tam ortasındaydım.

Annnemler Rize'de o büyük yangında vefat ettiği gün ben üç abimse on iki yaşındaydı. Ben neredeyse hiçbir şey hatırlamıyorum onlara dair. Sadece tek hatırladığım onlarla olan birkaç anı, evimizi alev topuna çeviren hayal meyal bir yangın, abimin anne baba haykırışları ve bizim dayımlarla birlikte hiç bilmediğim, o zamanlar bana çok yabancı gelen şehre gidişimiz.

Ben İclal benim kayboluşum annemlerin öldüğü gün başladı. Onların gidişiyle benim hayatımda yeni asla dolmayacak koca bir boşluk oluştu. Abimle birbirimize sarıldık ve bu boşluğu bir nebze olsun kapatmaya çalıştık.

Ben şimdi öğretmen oldum ve abimin yanına Bursa'ya atandım. Okula başladım başlayalı bende bir heves olan öğretmenlik hayalini şimdi gerçekleştirebilecektim. Hiç görmesem de kim olduklarını bilmesem de özlem duyduğum öğrencilerime kavuşabilecektim.

Ben bu düşüncelerle boğuşurken Bursa'ya gelmiştik. Muavinin "Bursa Otogarı, dinlenme molası 15 dakika saat 14.45'te yola çıkılacak." sözleriyle düşüncelerimden sıyrıldım ve hemen toparlanıp otobüsten indim. Bavulların konulduğu bagaj bölümüne doğru ilerlerken gözüm etrafta abimi arıyordu. Görevli ismimi söyledikten sonra bavulumu aldım ve otogarın içine doğru ilerlemeye başladım. Çantamdam telefonumu alıp abimi arayacakken uzaklardan gelen sesini duydum ve kafamı sesin geldiği yöne doğru çevirdim. Abimle Elif ablam bana doğru yaklaşıyorlardı. Orta noktada buluştuk ve abime sımsıkı sarıldım. Onu çok özlemiştim çünkü işleri dolayısıyla aylardır görüşemiyorduk.

İclal: Abiii, seni çok özlediim

Fatih: Bende seni çok özledim güzelim. İlk kez bu kadar ayrı kalıyoruz. Bir daha böyle bir hata yapmayalım olur mu

İclal: Bundan sonra ayrılmak yok. Bak sırf senden uzak kalmamak için atanamamayı bile göze alarak atama tercih listeme bile İstanbul ve Bursa çevresi dışında il yazmadım

Fatih: Bak bak laflara bak sınavdan 95 almış nereyi yazsa zaten orası gelecekti beni bahane ediyor yalandan

Hepimiz gülüştükten sonra Elif ablam döndü ve bana sarıldı.

Elif: Kuzum hoş geldin. Valla çok özlettin kendini

İclal: Ablaa hoş buldum. Bense sizi çok ama çok özledim

Fatih: Eee hanımlar hadi gidelim mi artık. Evde rahat rahat hasret gideririz olmaz mı

Arabaya binip eve doğru gitmeye başlamıştık.

Elif: Nasılsın balım, iyi misin

İclal: İyiyim ablam asıl sen hatta siz nasılsınız? Umay hanımın aramıza katılmasına az kaldı

Ablam gülümseyerek cevap verdi. Elif: İyiyiz nasıl olalım. Bazen mide bulantısı bazen baş dönmeleri bazen ani duygu geçişleriyle-

Fatih: Sadece bazen mi

Elif: Hah bir de abinin bu uğramalarıyla zaman geçiyor bir şekilde işte

Fatih: Tamam tamam bir şey demedim hayatım

İclal: Abi bak bu konuda balamın tarafını tutarım haberin olsun. Niye uğraşıyorsun kızla

Fatih: Ooo siz şimdi evde ikili koalisyon kurup bana karşı mı geleceksiniz

İclal: Gereken yerde evet

Abimle didişmek hoşuma gidiyordu. Onunla şakalaşmak ve gülmek bana tüm dertlerimi unutturuyordu.

Eve gelirken atandığım anaokulunun yanından geçtik. Okulum abimlerin evinin hemen yan sokağındaydı. Üç ay sonra bu okulda öğretmen olacağım düşüncesi içimi koca bir mutluluğa boğdu. Artık resmen hayallerimi yaşıyordum. O küçük İclal'in kurduğu hayaller bir bir gerçekleşiyordu.