Hepimizin hayatında zor dönemleri olmuştur muhakkak. "Artık bitti, buradan dönmez" dediğimiz türden. Ne yapacağımızı şaşırdığımız, yolun sonu diye düşündüğümüz...

Peki bu zor dönemleri en az hasarla atlatmak adına ne yaptık? "Acaba paçayı kurtarır mıyım?" diye yalan söyledik mi? Yoksa tüm gücümüzle hayatı gelişine mi yaşadık? Ya da olur olmaz her an yalan söyleme potansiyelimiz var mı?

Ama gariptir ki hiç birimiz yalan söylediğimizi kabul etmeyiz. Başına eklediğimiz "pembe, beyaz" sıfatları bizi masum yapmıyorken hem de...

"Küçücük bir yalan canım, hatta yalan bile diyemeyiz" deyip türlü dolaplar döndürdüğümüzü sanarken ya aslında koca bir dönme dolabın içindeysek..