Bazı sırlar ne zamana kadar saklı kalabilir? Mezara kadar gider mi, yoksa en olmadık zamanda gün yüzüne mi çıkar? Birilerinden birşeyler saklamak sizinde göğsünüze taş oturmuş hissi verir mi? Ya da nedir bunun tam adı korku, çaresizlik, kararsızlık.. Birilerine birşey olur mu korkusu ve bunun getirdiği çaresizlik ve kararsızlık. Ortaya çıksa bir türlü çıkmasa başka türlü olan dertler...

"Kızlar benim beş dakika lavaboya gitmem lazım, idare edin beni olur mu?" deyip kızların birşey sormasına fırsat bırakmadan kalkıp hızlıca sınıftan çıktım.

Hızlı adımlarla koridoru bitirip merdivenlerden bir üst kata çıktım. Dört katlı okulda bizim sınıfımız üçüncü, kütüphane dördüncü kattaydı. Kütüphanenin önüne geldiğimde kapı birazcık açıktı. Yavaşça kapıyı aralayıp içeri girdim. Öndeki masada ellerini yüzüne tutmuş, dirsekleri masada kara kara düşünüyordu.

"Geldim, ne diyeceksen hemen söyle, ders başladı, gitmem lazım Mert" dedim. Mert ile yan yana görünme fikri beni korkutuyordu.

Mert.. Talihsiz bir şekilde tanıştığımız bu hayatta şanssız olan insanlardan. Esmer, uzun boylu, simsiyah gözleri olan bir arkadaşım kendisi. Dokuz yıl önce çocukken ailesini kendisinin de içinde olduğu bir trafik kazasında kaybetmişti. Araba şarampole yuvarlanmış, kendisi ise açık olan camdan tesadüfen fırlayarak arabadan çıkmıştı.

Yuvarlanmaya devam eden araba ise Mert'ten bayağı bir uzaklaşmış ve belli bir zaman sonra patlamıştı. Mert vücudunun çeşitli yerlerinde toplam dört kırıkla tabiri caizse mumya gibi haftalarca hastanede yatmıştı.

Peki ben bu hikayenin neresindeyim. Bende o gün aynı yolda teyzem ile arabasında geçiyorduk o yoldan. Sesleri duyunca kayıtsız kalamadık tabiki. Teyzem hemen polisi aradı, polisle konuşurken bende ağlamaya çalışan Mert'in acı seslerini duymuştum. Ağlamaya çalışan diyorum, çünkü kırıklarının acısından dolayı muhtemelen ağlamaya bile mecali yoktu.

"Teyze şurada bir ses var" deyip biraz aşağı doğru gittiğimde acı içinde kıvranan Mert'i gördüm.

"Teyzeciğim sen yukarıda dur, ben bakayım" dedi ve Mert'in yanına gitti teyzem. Mert'in o anki durumu içler acısıydı. O hali şu an bile gözümün önüne geliyor. Teyzem o an Mert'i kıpırdatamayacağını anlayınca mecburen ambulans ve polisi beklemeye koyuldu. O sırada da Mert'e "Az kaldı ambulans yolda geliyor. Sen çok güçlü bir çocuksun" gibi sözlerle moral vermeye çalışıyordu. Kısa süre sonra polis ve ambulans aynı anda geldi. Ambulanstaki görevliler dikkatlice Mert'i sedyeye taşıyıp hızlıca gittiler. Bizde teyzemle polise neler gördüğümüzü anlatıp Mert'i götürdükleri hastaneye gittik. Sonrasında polislerden arabada ailesinin olduğunu öğrenince onu bir daha yalnız bırakmadık.

***

"Güneş iyi görünüyorsun, kendini toparlamana sevindim" dedi tereddütlü bir sesle. Birşey diyecekti belliki ama lafa giremiyordu.

"Daha iyiyim, sağol. Beni bunun için çağırmadın herhalde, değil mi Mert. Bir sorun mu var?" diye sordum. Bir an önce sadede gelmesi lazımdı.

"Aslında evet. Benim biraz paraya ihtiyacım var" dedi neredeyse fısıldayarak.

"Tamam ne kadar, ders arasında vereyim hemen" dedim hemen.

"Beş bin" dedi ve başını öne eğdi.

"Ne.. O kadar parayı nereden bulayım Mert, lütfen ama. Babamla olanları biliyorsun. Tam olarak sorun ne peki?" diye sordum.

"Telefon iyice perte çıktı kullanamıyorum artık. Teyzenden bu kadar parayı istemeye yüzüm yok. Günlük işlerden de bu ara ses çıkmıyor. Lütfen Güneş, az kahrımı çekmedin biliyorum. Ama bu parayı senden başka kimseden istemem" dedi mahçup bir ifadeyle.

Derin bir nefes alıp verdim. "Yanımda biraz var, ders arasında onu vereyim. Kalanını da bir iki güne halletmeye çalışacağım."

"Çok teşekkür ederim Güneş. Gerçekten hakkını ödeyemem, çok sağol"

"Görüşürüz Mert" deyip gülümsedim ve hemen kütüphaneden çıktım. Sınıfa doğru hızlıca giderken kafamda birkaç soru işareti vardı. Bir yıla yakın zamandır Mert kendi başına tek katlı müstakil bir evde yaşıyordu. Teyzemin evin kirasina ve masraflarına yardım ettiğini biliyordum. Kendisi de okuldan sonraki zamanlarda ufak tefek işleri de yapıp para kazanmaya çalışıyordu. Ara sıra benden ufak miktarda para isterdi. Ama bu kadar parayı ilk defa istiyor, bu yüzden biraz şaşırdım.

Düşünceli bir şekilde sınıfın kapısını çaldım ve içeri girdim. Türkçe dersiydi ve öğretmenimiz İrfan Canay masasında oturmuş kitap okuyordu. Lise son sınıf olduğumuz için yaklaşan üniversite sınavlarına hazırlık olması açısından dersin kısa bir bölümü konular anlatılıp kalan zamanda test çözüyorduk. Birçok ders bu şekilde geçiyordu.

"Girebilir miyim" diye sordum.

"Gel bakalım" dedi İrfan Canay gözlüklerinin üzerinden.

"Kendimi pek iyi hissetmiyordum da lavaboya gitmiştim, özür dilerim" dedim sadece. Yalan söylemekten hoşlanmıyordum ama doğruyu anlatamazdım.

"Şu anda iyiysen sorun yok"

"Daha iyiyim, teşekkür ederim. Yerime geçeyim ben" dedim ve sırama oturdum.

Hızlıca test kitabımı çıkardım ve masaya koydum. Ön sıradan Müge bana "neyin var" dercesine kaş göz yapıyordu. Yanımdaki Beren ise kitabın üst köşesine "İyi misin kuzum" yazdı. Bende altına büyük harflerle "Gayet iyiyim" yazdım. Yazımı görünce Beren'de, Müge'de test çözmeye devam ettiler.

Kafamdaki soruları bırakıp önümde duran sorulara odaklanmalıydım. Üniversite sınavına az bir vakit vardı ve hayatımın devamında bu sınavdan alacağım sonuç çok büyük önem arz ediyordu. Yaklaşık yarım saat sonra ders arası olmuştu. Kafamı toparlayıp yanımdaki parayı Mert'e ulaştıracaktım. Yanımdaki yedi yüz yetmiş lirayı bir defterin arasına koyup bahçeye indim kızlarla beraber. Etrafa baktığımda Mert'i köşede bir bankta yanında muhtemelen sınıf arkadaşı olan başka bir çocukla otururken gördüm. Mert stresli bir şekilde arkadaşını dinliyordu.

"Kızlar ben iki dakikaya geliyorum" dedim ve Mert'in ve arkadaşının olduğu banka doğru gittim.

"Mert merhaba, defterini getirdim. Notlar için teşekkür ederim" dedim bozuntuya vermeden.

"Ne demek rica ederim" dedi Mert, durumu anlayıp defteri aldı. Bende kızların yanına döndüm.

"Hayırdır Güneş, kim o çocuk" diye sordu Müge sırıtarak.

"Mert'le kütüphanede tanıştık geçen sene tesadüfen. Derslerinde başarılı biri ve haftalar önce ondan bazı notlar istedim. Şimdide götürdüm geri verdim gördüğün gibi"

Mert kendisiyle tanışıklığımızı kimsenin bilmesini istememişti. Hatta öyle ki babam bile bilmiyordu Mert'i. Teyzem kocasının erken vefatından sonra yalnızlığını Mert ile dindirmişti. Ona kol kanat germiş, ailesinden birisi olarak görmüştü. Dolayısıyla teyzem ve benim dışımda kimsenin Mert ile olan alakamızdan haberi yoktu.

"Güneş bu çocuğun pek çalışkan bir tipi yok gibi. Emin misin derslerde bir başarısı olmasına" diye sordu Beren.

"Bravo Beren'ciğim sende mi yani. Yalan söylüyorsun de bir de tam olsun. Hem çalışkan tipi yok ne demek ya. İnsanın yüzüne bakınca anlaşılıyor mu" diye çıkıştım.

"Öyle demek istemedim. Yüzünde tuhaf bir şey var anlamadığım. On yedi on sekiz değil de otuz yedi otuz sekiz gibi" dedi Beren kararsız bir halde.

Onca yaşadığı şeyi bilseydin gider tebrik ederdin Beren. Mert tanıdığım en güçlü insanlardan biri. Berbat bir hikayesi var ve tek başına mücadele vermeye çalışıyor. Keşke tam anlamıyla ona destek olmamıza izin verse. Sanırım içten içe gurur duyuyorum onunla.

"Okuldan sonra işlerde çalışıyormuş, belki yorgunluktandır" dedim konuyu kapatmaya çalışarak.

"Aman, hadi neyse içeri girelim" diye lafa girdi Müge. Dersin başlamasına az bir vakit kalmıştı. Son iki ders için sınırlarımıza döndüğümüzde dersimiz matematikti ve yine diğer dersler gibi kısa bir konu anlatımı sonrasında test çözmeyle günü bitirmiş olduk.

Kızlarla beraber bahçeden çıkıyorken birinin bana seslendiğini duydum. Müge ve Beren adımlarını hızlandırıp bizden uzaklaştılar. Sabah Müge'nin anlattıklarını hatırlayınca Tolga'nın o koca burnundan tutup okulda sürükleyesim vardı. Ama sakin olmalıydım.

"Merhaba Güneş, nasılsın, ne zamandır görüşemiyoruz" diyerek yanıma geldi.

"Daha iyiyim, sağol teşekkür ederim"

"Güneş ben birşey diyecektim" diye söze başladığı sırada çıkış kapısında Mert'in siyah kapüşonlu, görüntüsünden hiç hoşlanmadığım birine para verdiğini gördüm. Benden telefon için para istemişti ve şimdi bu siyah kapüşonlu kişiye para veriyordu.

"Güneş.. Duyuyor musun beni" diye Tolga'nın koluma dokunmasıyla irkildim. "Kusura bakma Tolga sonra konuşalım" diyerek hızlıca yanından uzaklaştım.

"Güneş nereye" diye kızların arkamdan seslendiğini duymuştum. Cevap vermeden yoluma hızla devam ettim. Ama ben çıkış kapısına koşturana kadar Mert gözden kaybolmuştu.

Bütün zor zamanlarında destek olduğum, yanında olduğum Mert, neden yalan söyleyerek böyle birşey yapmıştı ki?

Beğenmeniz dileğiyle..