Sabah babamın kapımı kıracak gibi vurması ile yatağımdan zıplayarak uyandım gene bu lanet hayata gözlerimi açmıştım yavaşça kapıyı açtım babam sacıma yapışarak sert kaba sesi ile yüzüme tükürür gibi konuştu

''saat kaç farkında mısın hayde daha kahvalti hazılanacak''

diyerek mutfaga attı sesim cıkmamıştı alışmıştım vurmasına laf söylemesine gene aynı şekilde konuştu

''yarım saat içinde kahvaltı yukarıda ki masada hazır olmazsa olacaklardan sorumu olmam bilirsin''

sadece kafamı sallamakla yetidim zeminden kalkarken dizlerimin sızlaması ile ayağa 1 veya 2 dakika kalkamadım,ayağa kalktığımda tazgaha yaslanıp gözlerimde ki yaşı sildim o sırada mutfağa annem geldi bana mahcupca bakıyordu

''özür dilerim annem babanı durduramadım beni yatak odasına kapattı açamadım''

titreyen ve bitkin bir sesle konuştum

''üzülma anne zaten alıştığımız şeyler hadi kahvaltıyı hazırlayalım da sinirlenmesin gene''

tam 25 dakika geçince babam mutfağa girdi

''5 dakikanız kaldı bir misafir gelecek aişan sen git hazırlan anan hazırlar kahvaltıyı''

kafamı tamam anlamında salayıp odama girdim ne misafiriydi bu şimdi sabah kahvaltıda misafir gelmesi pek hayra elamet değildi üstüme sarı küçük çiçekli beyaz bir elbise giydim mutfağa ilerlediğim sırada kapı çaldı, kapıyı açtığımda kandemir aşiretinin ağası seyfi ağa vardı

''buyrun seyfi ağam''

''baban nerededir aişn kızım''

''içeride balkonda kahvaltı yapıyordu seyfi ağam buyrun sizde''

seyfi ağanın hafifce gülümsediğini gördüm arkada nazan hanım,kara ağa yanı evin ortanca oğlu ve onun arkasında da yıldızı gördüm seyfi ağa konuşunca ona döndüm

''buyuralım bakalım aişan kızım''

seyfi ağa içeri girince ardından nazan hanım da girdi kara içeri girerken beni süzdüğünü hissetim neydi şimdi bu? yıldız da içeri girince kapıyı kapattım ve mutfağa girdim anneme merakla bakıyordum

''anne neler oluyor kandemir ailesi bizim eve boşu boşuna gelmez sen bir şey biliyorsun bana da de''

elime omlet tabağını tutuşturdu

''kızım git hadi çok soru sorma bende çaydenliği alıp geleyim''

''hep beraber mi yiyeçeğiz babamla emin misin anne?''

annem kafasını tamam anlamında salladı bende balkona ilerledim tabağı masaya koyduktn sonra annemde elinde ki çaydenliği masaya koydu sandalyeye oturduk yemek yemeğe başlarken sayfi ağa konuştu

''ee hamdi bey düğün hazırlıkları ne zamana başlar''

şok içinde seyfi ağaya baktım evlenmek mi demişti ben mi yanlış duymuştum?

''en yakın zamanda başlar seyfi ağam biliyordunuz bizimde hazırlık yapmamız gerek zaten kızın kaçtığı yok 2 hafta sonra her şey bitter dini nikah ile resmi nikahı kıyarız''

sanki ben yokmuşum gibi konuşuluyordu

''tamam o zaman bizim için uygundur 2 hafta sonra başlar işlemler''

ne oluyordu beni evleniyordum ve babam somayı bile düşünmüyot muydu bu saçmalıktı herkese göz gezdirdiğimde herkes gayet rahat şekilde yemek yiyorlardı gözlerimin dolduğunu hissettim ne kadar geri gitmelerini istesemde gitmediler yıldız bunu fark etmi olacak ki karanın kulağına bir şeyler söylemesi ile kara bana baktı kafamı eğdim yemeği yemiyordum ama yer gibi yapıyordum.

yemekler yendikten sonra annem,yıldız ve ben sofrayı topladık,yıldız içeriye gitmişti kahve yapmaya başladığımda annem mutfağa girmişti.

''anne sen biliyorun heme her şeyi ben o kara denen adamla evlenmem bende insanım göz göre göre nasıl ses çıkarazsın?''

annem mahcup şekilde konuştu

''kızım aişanım benim elimden bir şey gelmez''

anneme döndum

''anne yeter artık ben dayanamacağım gideceğim kaçacağım bu evden babam dövdü tamam dedim sövdü tamam dedim ama bu kadarı fazla anne evlendirmek ne demek ya hemde hiç tanımadığım bir adamla''

annemin gözleri dolmuştu

''kızım yapma annem babanın ve kandemir ailesinin elleri kolları çok uzun bulurlar seni sonra seni de beni de öldürürler''

annemin son dediği cümle ile yutkunu yorum haklıydı bulurlardı ama bu sondu bilmediğim tanımadığım bir adamlla evlenemezdim

''yeter anne ben kararımı verdim gideceğim ben o kara denen adamla evlenmem bulurlarsa da ben kendi canıma kıyarım''

kahveler olunca annemin ne diyeceğini beklemeden tepsi ile çıktım karşımda karayı beklemiyordum göz göze geldik bir şey yokmuş gibi balkona ilerledim, allah kahretsin konuşmaları ya duymusa ne yapacaktım tek temennim duymuş bile olsa babama dememesiydi.