-BİSMİLLAH-

Bölüm 1

Rüzgar papatyaları bir o yana bir bu yana salladıkça kırlara mis bir koku yayılıyordu. Çevresini ağaçların kapladığı papatya tarlasında işçiler usul usul toplama yapıyordu. Irgatlardan biri beline bağladığı torbaya papatyaları atıp terleyen alnını sildi.

Ellerini leğen kemiğine yaslayıp uzakta oynaşan yumurcaklara bakındı. Papatya tarlasında bir o yana bir bu yana koşturup kahkahalar atıyorlardı. Güneş tenlerinde parlıyordu. Oğlan olan birkaç papatya koparıp avucuna sakladı. Kızı kovalıyordu. Kızın minicik dudaklarından çıkan kahkahalar tüm papatyalarda bir şenlik oluşturmuş, ırgatların yüzünde tebessüm bırakmıştı.

Peşindeki oğlancığa bakındığı sırada ayağı taşa takılıp düşüverdi. Küçük bir uflama sesi çıksa da aldırış etmeden hemen kalçasının üstüne dönüp ellerini parıldayan göğe uzattı.

‘’Kanıyor.’’

Ufacık ellerini tutuverdi. Sıyrılıklardan kanlar çıkıyordu.

‘’Kuzenlerim bir oyun yapmıştı, bizde yapalım mı?’’

Kız dudak büzdü. ‘’Oyun mu?’’

Oğlan yerden bir taş alıp eline bastırdı. İnce bir delikten kan sızıverdi. ‘’Şimdi kanayan yerleri birbirine yapıştırdığımızda kan kardeşi olacağız.’’

Elini kızınkine uzatacağı sırada papatya tarlasını çınlatan bir bağrış duydu. ‘’Caner!’’ Korkuyla titreyerek o yöne döndü. Annesi koşarak kendisine geliyordu. ‘’Sakın yapma.’’ Oğlunun elini çırptı.

‘’Anne korktum.’’ Kaşları çatılmıştı.

Oğlunun çenesini tutup gözlerine baktı ‘’Böyle oyunlar oynamayın.’’ Saçlarını okşadı.

‘’Ama kuzenlerim oynuyordu.’’

‘’Onlar Kuzen, siz değilsiniz.’’

Küçük kız kirpiklerini kırpıştırarak oğlancağıza baktı. ‘’Evcilik oynayalım o zaman hadi.’’ Oğlanın elini tuttu. Küçük adam bu durumdan hoşnut olmamıştı.

‘’Ben öyle oyunlar istemiyorum.’’

‘’Peki, ne istersen onu oynarız.’’

Annesi derin bir nefes verdi.

‘’Ben kocaman bir adam olayım sen de benim işçim ol.’’ Kız dudak büzdü.

Annesi ‘’Oğlum.’’ Ses tınısı oldukça uyarıcıydı.

‘’Anne ben kocaman bir adam olacağım. O zaman Fadime de benim hizmetçim olacak.’’

Annesi oğlunun omzuna minik bir şaplak yapıştırdı. ‘’Nerden öğreniyorsun bakalım böyle şeyleri?’’

İçli bir hıçkırık duyuldu. ‘’Ben büyüyünce hizmetçi olmayacağım ama.’’

‘’Ne olacakmışsın peki?’’

‘’Hanım Ağa olacakmışım.’’ Oğlan küçük dişlerini göstererek alayla kahkaha attı. ‘’Babam okutmayacakmış ki, beni sana verecekmiş.’’

Oğlanın gülüşü dondu, mızmızlandı. ‘’Almam ki.’’ Kızın gözleri sulu sulu oldu. Ağlamaklı bir sesle ‘’Neden?’’ deyiverdi.

‘’Ben şehre göçeceğim.’’

‘’Şşh!’’ Annesi ikisini de kolundan çekişirdi. ‘’Şuna bak boyundan büyük laflar eder, daha çok küçüksün.’’ Çenesini salladı. ‘’Düzgünce oyununuzu oynayın.’’

‘’Anne ben evcilik oynamak istemiyorum.’’

‘’Oynama oğlum ama beşik kertmen o senin.’’ Şu kelimenin ne anlama geldiğini doğdu doğalı hiç anlamamıştı.

Annesi İkisinin ellerini birbirine bağlayıp sırtlarını sıvazladı. ‘’Hadi bakalım birbirinizi üzmeden kovalamaca oynamaya devam edin.’’

Caner omuz silkti ve annesini üzmek istemedi. Kızı çekiştirip papatya tarlasının içinde gezindiler, koşuşturdular.

Yorulduklarında ırgatların arasından geçip akıntı kenarına oturdular.

Ellerine doldurdukları suyu toprağa akıtıp çamur yaptılar. Toprağı hamur gibi yoğurup top yaptılar. Caner binbir zahmetle topları üst üste koyup en sona da bir üçgen yerleştirdi. İşaret parmağıyla sağını solunu düzeltti.

‘’Bak.’’

‘’Ne o?’’

‘’Ev yaptım.’’ Elindeki papatyaları en altta kalan topun etrafına dizdi.

‘’Böyle ev mi olurmuş?’’ Fadime şaşkındı.

‘’Şehir de var.’’ Fadime omuz silkti. Çamurdan yaptığı pastayı kartonun üzerinde sabitleyip gelişigüzel papatyaları dizmişti.

‘’Sana pasta yaptım.’’ Caner minik elini yumruk yaptı. ‘’Üfle.’’ Elini pastaya indirdi.

‘’Oynamıyorum!’’

Fadime avucunda bozulan pastadan çamura baktı. Kalbi çamurdan da dağınıktı. Ayaklanıp elindeki çamuru Caner’in yaptığı eve fırlattı. ‘’Asıl ben oynamıyorum.’’ Çiçekli elbisesini silkeledi.

Papatya tarlasında koşarak kayboldu.