(Bulutku macerasi basliyor hazir misinIz?
Utku siradan oldugunu düsünüyordu ve bu
siradan hayati kabullenmisti, ask olmak hic
hesabinda yoktu. Ask ve gerçekler hep böyle
midir? Ask bize gerceklerle, gerçekleriyle mi
gelir? Hayatimizdaki perdeleri kaldirir mi
sahiden? Utku için artik hicbirsey eskisi gibi
olmayacakti. Hayatinda bildigi tüm gerçekler
yalan olmustu, hayati altüst olmustu. Ama o bu
yokolustan, bir anka kusu misali küllerinden
dogdu. Bulutku ilk seri ile karsinda. Bulutku sana
aski, merhameti, sevgiyi, gerçekligi, umudu,
hayal kurabilmeyi ve huzuru verecek. Unutma!
Hazine her zaman x'in altinda olmak zorunda
degil. Bazen bir yagmur damlasinda, bazen bir
çocugun gülüsünde, bazen de bir kedinin
miriltisinda...)

Soğuk hastane koridoruna geçip yürümeye basladi
Bulut ve ilk koltuga oturdu. Gücü tükenmeye
baslamisti artik. Oysa ne de güzeldi her sey 2 yil önce.
Hatirladi ve hüzün kapladi dört bir vanini. Her ne
kadar umudunu taze tutmaya çalissa da olmuyordu.
Günden güne sönüyordu siklari. Soluyordu bir çiçek
gibi. Onun suyu da, günesi de, topragi da Utku'ydu.
Ama o simdi içeride uzanmis uyuyordu. Odada
makinelerin sesi ve korku... Bu ses ve sessizlik onu
korkutuvordu. Bazen gidip saatlerce nefes alisverisini
dinliyordu. O nefes alis verislerde hayat buluyordu
sanki. Onun nefesine karisip bedeninde can
buluyordu. Cigerlerinde dolasip hayata bagliyordu
onu. Bulut yanindayken kalp atislari hizlantyordu. Bu
her seferinde oluyordu. Bitkisel hayatta bile olsa
kalbi hissediyordu. Çünkü ask ölmezdi. Ask bedende
degildi. Ask ruhtaydi. Ask ölümsüzdü. Ask beden
toprak olup gitse de, kalp çürüse de yok olmazdi. Ask
gözün begenmesi kalbin çarpmasi ile baslardi evet.
Kalbe yerlesirdi. Sonra kalp o aska teslim olurdu.
Eger daha da seversen ruhuna islerdi. Artik sen o
olurdun. Bir bakardin sende senden çok o var. Sen, o
olmussun. Onun gibi düsünüp, davranip, yasiyorsun.
Kendin kalmamis. Ruhu ruhuna karismis. Siz artik bir
olmussunuz. Böyle asklar nadir de olsa vardir. Ve bilir
ki asiklar bu ask ölümsüz. Bir baskasini ne böyle
sevebilir ne de onemseyebilirsin. Sen bu ask ruhuna kazimissin. Bulut ile Utku da öyleydi iste... Bulut'un
gözünden düsen bir damla yas, Utku'nun üzerine
damladi. Süzülüp yataga düstü ve Bulut bakti ki Utku
gülümsüyor. Biliyordu çünkü sevgilisinin yaninda
oldugunu, biliyor ve gülümsüyordu. Bulut ellerini
ellerine alip öptü. Kafasini koydu elinin üstüne. Ve
akitti gözlerinden aski, sabri, bagliligi, hüznü ve
umudu...