Dur yolcu! Önce bi yıldıza bas, okursun sonra

Bastın mı yolcu?

Bas!

Hadi yine kıyamadım size, sınır dolmadan atıyorum.

Hadi şurayada güzel bir şarkı bıraktım, okurken dinlersin..

~

Omzunda taşıdığı ben ile bir alt kata indi ve kapıyı açıp beni evine soktu. Ayağı ile kapıyı kapattıktan sonra benimle birlikte salona gitti ve koltuğa oturdu.

Hala omzunda olmamı umursamadan beni belimden tutup kucağına oturttu.

"Neden gittin bu saatte o ibnenin yanına?"

"Yaralıydı."

"Geberseydi" Dedi tıslarcasına.

"Onun hakkında neden böyle konuşuyorsun ? Tanıyor musun onu? "

"Devletin radarında şu sıralar. Bordo ve komando timleri yasa dışı işletmelerine baskın yapıyor ama hiç tutuklanamıyor."

"Ne gibi bir yasa dışı?"

"Silah, uyuşturucu, kumar ne varsa... Bu yüzden öfkelendim, böyle bir ibneyle nasıl bir tanışmışlığın olabilir diye düşündüm. "

"Hastaneye geldi, bir nevi hayatımı kurtardı."

"Ne demek hayatımı kurtardı? Ben neden bilmiyorum bunu?!"

"Hastanede... Bir hasta bıçak çekti, yetişemeseydi... Ne olurdu bilmiyorum. O kurtardı beni. "

"Bunu... Bana neden anlatmadın Cemre?! "

"Operasyondaydın, nasıl arayabilirdim?"

"Bundan bahsediyorum işte, en ihtiyacın olduğu anlarda yanında olamıyorum. Bunu sana yapmak istemiyorum ama senden de uzak kalamıyorum. Seninle başım dertte, ne yapacağımı da bilmiyorum."

"Alaz... "

"Hm?"

"Ben senden razıyım. Sana rağmen değil, sen sayesinde... Herşeyinle kabulümsün. Yeterki bir ben olayım sende..."

"Sen, bir senken bile herşeyimden ibaretsin Ankara kızı... "

Kalbim onun yanındayken ritmini bozalı çok oluyordu fakat hiç bu kadar hızlanmamıştı. Sözleriyle, gözleriyle kalbimi sıkıştırıyor bana kaybettiğim heyecanımı vadediyordu.

"Komutanım, "

"Hmm?"

"Bana sarılıpta uyusana." Diye mırıldamdım.

"İste yeter ki, sen Ankara kızı." Dediği gibi ellerini bacaklarımın altından geçirip benimle birlikte ayaklandı.

Koyu tonlarla dizayn edilmiş bir odaya geldiğimizde beni yatağa bıraktı ve dolabına yöneldi.

"Yavrum, o üstünle rahat uyuyamazsın. Benden bir şeyler ayarlayalım mı sana?"

ay valla hiç öyle utanamam, çokta hoşuma gitti, hepte bana böyle seslensin, hatta bundan sonra benim adım yavrum yani tamam mı??

"Olur Can Pare'm, bir tişört versen yeter." Dedim huzurla. Varlığı büsbütün bir huzur gibiydi ve bunu hep hissettiriyordu.

"Can Pare'm... Kimsesiz bir insana hiç yakışmayan ama onu özel hissettiren en güzel hitap olabilir... Güzel hissetiren şeyler çirkin ruhlu insanlara yakışmayabilir. " Diyerek burukça mırıldandı.

"Yanılıyorsun komutan. Sen benim canımdan bir parçasın ve sana yakışmayacak tek güzel şey yok bu evrende, çünkü sen zaten başlı başına mükemmel bir güzelliktesin. "

"Bana kendimi iyi hissettiren tek şeysin Cemre, sen hiç gitme."

"Git dersen?"

"Demem."

"Sen gidersen?" Diye sordum belkide küçücük bir çocuğun el değmemiş masumiyetiyle.

Sessiz kaldı, bunun garantisini veremedi.

Ama denedi.

"Senin için gitmemek için çabalıyacağım Ankara kızı. Bu sikik hayata sırf içinde sen varsın diye tutanacağım. " Dedi yemin edercesine ve ben ona inandım.

Bana siyah kocaman bir tişört verdiğinde odadan çıktı ve kapıyı kapattı.

Tüm kombinimden kurtulduktan sonra sadece küçücük siyah bir iç çamaşırı ileydim.

Ne yani askılı cropun içine sütyen giyecek değildim???

Tişörtü kafamdan geçirip indirdiğimde kalçamın 3-4 santim aşağısına kadardı.

O eşsiz kokusu burnuma dolduğunda en zararlı maddeden daha beter olduğunu hissettim.

"Cemre, giyindim mi güzelim?" Diye soran sesiyle kıyafetlerimi katlayıp odadaki siyah deri koltuğa koydum.

"Evet, gelebilirsin komutanım."

Adı vardı.

Alazdı.

Ama ille de komutanımdı işte!

Kapıyı açıp girdiğinde beni baştan aşağı süzmeye başladı. Dudakları hafiften kıvrılmıştı, gözleri ışıl ışıldı.

Tam karşıma geldiğinde eğilip saçımın üstüne bir öpücük bıraktı ve yatağa geçtik.

Ben tavanla bakışırken o bedeninin yarısını üstüme atıp kafasını göğsüme sakladı ve hissettiği sütyen yokluğuyla kasıldı.

Dudakları tişörtün üstünden göğsümde hareketlenirken konuştu.

"Kimsesi olmayan yetim bir çocuktan ibarettim ben Cemre. Hayatım yoksulluklarla, imkansızlıklarla geçti. Çocukken kaldığım yetiştirme yurdunda 'benim' diyebileceğim hiç bir şey olmadı, sonra bu devam etti dışarda. Hiçbir şeyi benimseyemedim ben, ve hiçbir şey bana ait olmadı. Ama şimdi sen benim hayatımın tam merkezine geldin ve hiçbir şey bu gerçeği değiştiremez; benimsin Cemre. Bana aitsin. Bir tek bana özelsin, varım yoğum herşeyimsin... "

~

Komutanım yapma yanarızzz

ya da boşver yanalımmm🔥