Küfürbaz alt komşu?

Where is the komutanım?

"Komutanım?"

"Cemre?"

"Anamdan girip babamdan çıkan, alt komşu siz miydiniz?"

"Çirkefliğin anasını ağlatıp, bana çirkef diyen üstüne üstlük kapıyı yüzüme kapatan üst komşu sensen o da benimdir cemre."

"Hadi özür dilede barışalım." Dedim.

"Af buyur?" Dedi anlamazca.

"Ben küs kalmayı sevmiyorum komutanım, hadi özür dilede barışalım." Bekledim fakat dilemedi. "Hadiseneee"

"Çok nazlısın Ateş parçası."

"ve aynı zamanda evrenin en mükemmel varlığı." Biraz bekledim fakat hala bir şey demedi. "Şuan 'öylesin' demen gereken yerdeyiz fakat hala susuyorsun komutanım. Davetiye mi istiyorsun?"

"Fazla egoist değil misiniz Doktor hanım?"

"Kırdınız komutanım."

"Şaka yapıyorum Cemre, o kadar güzelsin ki. Gözlerin, saçların, sesin bile Cemre sesin bile!"

"Yiaa komutanım bende sizi yakışıklı buluyorum. "

"Sen zaten tüm askerleri yakışıklı buluyorsun, için gidiyor falan."

"Siz iyinin iyisisiniz komutanım."

"La havle vela kuvvet!"

~

Komutanın küfürbaz alt komşum çıkması evrenin bize kurduğu oyunlardan hangisiydi, bilmiyorum. Tek bir hissettiğim var oda bu adam yalnızlığı örten bir örtü gibi ve harika bir arkadaş.

Bir şeyler var gibi, hiç anlamlandıramadığımız şeyler.

Senaryomuz çoktan yazıldı fakat biz ezberi bozuk oyunculardan ibaretiz. Bizim tiyatromuz çoktan kuruldu, perde çoktan açıldı. Ve biz doğaçlama yaparken bile senaryoyu yaşıyoruz.

Evren oyununu çoktan kurmuş, fakat biz hala bir şeylerin bizim elimizde olduğunu sanıyoruz.

Yaptığımız seçimlerin de kaderin bir parçası olduğunu hep unutuyoruz...

Gerçekleşmesini umduğumuz hayallerimizi yarınımız kesinmiş gibi kuruyoruz.

Aslında insan bazen akışına bırakmalı. Evrenin kurduğu oyuna kapılıp, yaşamalı hayatı.

Çünkü kader kula kötü yazılmaz...