Gerçek Ailem

Başımdaki ağrıyla gözlerimi açtım.Galiba hastanedeydim.Babam olan adam beni bırakıp gitmişti.Başımda bir sürü insan vardı.Kimdi bunlar."Uyandı"dedi birisi.Arkadaşlarım burdaydı.Onlar ne zaman gelmişlerdi."İyimisin kelebek?"diye sordular.Peki ben iyimiydim.Nasıl iyi olabilirdim ki.Ailemin gerçek olmadığını öğrenmiştim.Annem zaten beni sevmezdi benimle ilgilenmezdi.Babam küçüklüğümden beri birkere okşamamıştı saçımı.Aile miydik sanki biz.

"İyiyim,galiba."hepsi beni anlar gibi bakıyordu."Biz seni tanıyoruz kelebek."dedi Ekim.Evet beni bir tek onlar gerçekten tanıyordu.Hobilerimi,fobilerimi, duygularımı hatta herşeyimi biliyorlardı.İyiki vardı onlar.Arkadan bir ses geldi"Ben kızımı görmek istiyorum artık diye."odada bizden başka birileri olduğunu unutmuştum.Kadını inceledim.Benziyorduk hemde çok fazla.Aynı benim gibi kızıl saçları,venim gibi gözleri vardı.Annem miydi bu kadın benim.Sonra sırayla diğerlerine baktım.Bir tane yakışıklı taş gibi çoçuk vardı.Birde babam babamdı galiba kumraldı çok güzel gözleri vardı.Bu adam çok gençti abim gibi flan dururdu yanımda.

Yanıma geldi kadın."Ben özür dilerim bilmiyordum nolur affet kızım bizi herşeyi anlatacağız sana."diyordu.Neyi anlatacaksın ablacım.Hayatimın nasıl mahvolduğunu mu?"Neyi anlatacaksınız?"yani ne açıklaması olabilir ki bunun."Evimize gidelim orda konuşuruz,doktor stres yapmamanı söyledi,baran ilgilenir seninle bol bol dinlenirsin."dedi babam olan adam.Ne yani hiç tanımadığım insanların evine mi gidecektim."Ailen onlar senin."dedi Memo-iç sesim- ama hiç tanımıyordum yalan söylüyorlarsa."Ne yalanı birbirinize ne kadar benziyorsunuz görmüyor musun."
haklıydı yalan söylüyor olamazlardı."Tamam gidelim."çocuklar niye kabul ettiğimi sorguluyorlardı ama birşey söylemediler.Çünkü onlar herzaman benim arkamda dururlardı.

"Tamam aşağı inelim.Oğlum kucağına al Ayçayı."diyen baba beye ne diyorsun sen bakışlarımı atıp"Ayağım var kendim yürüyebiliyorum.Hem siz inin ben arkadaşlarımla gelicem."diyerek olaya noktayı koydum."Ayakların olabilir ama hastasın başın flan dönerse ne olacak"dedi az önce beni kucağına alacak olan "Yani abin"
ay evet abim oluyordu abim olmasa yürürdüm."Tamam bize bir kaç dakika verin arkadaşlarımla konuşayım gideriz."tamam deyip çıktılar.

Ekim"'Ne yapacaksın?"diye sordu bilmiyordum."Bilmiyorum gidip dinliycem,biliyordunuz çok yorgunum."Evet ruhen çok yorgundum fakat ayakta kalmayı başarabiliyordum."Bunu da atlatacaksın inanıyoruz biz sana"diyen Erene Aras ve Ekim de hak verdi.Umarım dedim içimden umarım atlatırım."Tamam çoçuklar ben daha fazla bekletmeyeyim yine konuşuruz evde tamam mı.Sizi seviyorum."onlarla vedalaştıktan sonra odadan çıkıp yavaş yavaş aşağı inmeye başladım.Hafif başım dönüyordu.Birden havalandım.Az önceki abim olan yakuşuklunun kucağındaydım.

Beni arabaya kadar taşıdı.Araba dedim de bu arabadan çok daha fazlası.Teslaydı arabası önür aile üyeleri de kendi arabasına bindi galiba zengindi bunlar.Eve gidene kadar konuşmadım.Eve gelince arabalardan indik villa gibi birşeydi bu.Ben ömrümü hayatında böyle ev görmemiştim.

Hep birlikte içeri girip salona geçtik.Anne hanım herkesi salona çağırdı burda birsürü erkek vardı kimdi bunlar."Bana dönüp bir dakika daha kızım abin de gelsin öyle konuşacağız dedi.Aradım yolda."kaç tane kardeşim vardı benim inşallah hepsi kardeşim değildir diye düşündüm.Tek tek inceledim içeridekileri.Hepsi bana bakıyordu.Çoğu duygusuz bir şekilde bakıyordu.Zil çaldı galiba son abi de gelmişti.Evdeki yardımcı ablalardan biri kapıyı açtı.

Kafamı kaldırıp gelen abiye baktım.Karşımda tanıdık bir yüz görünce gözlerim şaşkınlıkla aralandı ne yani bizim yeni matematikçi benim abim miydi?Yok canım değildir diye düşündüm.Değildir demi.

"Kız-...Ayça"...