Sandım ki bu sabah buraya gelir vazgeçtiklerim,beklediklerim... Umudumu yitirdikten sonra gelen misafirlerimmiş vazgeçtiklerim. Daha bir adım atamazken bedenimde çekilen ruhum bir müstesnaymış. Sanırım, sanmaktan ibaretmiş hercai benliğim. Belki bir umut beklediklerimdendi, bir nefes benden geriye kalan naçizane mazimdi. Sadece onun toprağında can bulduğum, yorumsuz, suskun simasına bir ciddiyetlik katan sitemli gözleri, henüz kirli bir tende kaybolmamış olan sevgili Lavin'di... Oysa beni onda bulan, ihtişamlı ama sönük bir mazide bırakan, benden böylesine nefret eden, dıştan bembeyaz bir kağıt misali, içten korkunç fırtınalarla yüzleşen bir Lavin'di. O göründüğü kadar masum değildi. O ki benim için efsunkâr bir katildi... Anılar mazide çırpınırken topraktan, çekilirken sinesine armağanlar bir kez daha hatırlar oldum gecelerden intikam yemini aldığımı. İsmini duvara mıhladığım, bir cesetle sarmalanmış ruhuna sadece " NEDEN?" Diyebilmekti benim meselem. Doğruma , yanlışıma, yoluma yalancı; kitabıma kanun olan bu vahşet, günün birinde bana bir yabancı, günün birinde ise bana bir düşman olmayı çok iyi biliyor. Hislerimin sessiz çığlıklarına bir kelepçe gibi takılı olan Lavin, bana bu rüyayı bir aciz gibi yaşamamı farz kılıyor... Zaman aleyhime işlerken o kasvetli gölgesi çıkageldi, bir gece yarısı. Peki ya Lavin' miydi beklediğim? Lavin beklediklerimden miydi yoksa beklediklerim Lavin' den mı ibaretti?

~ "DAHA YENİ BAŞLIYORUZ " ~

​​​​

​​​​​​​​​​