Selam arkadaşlar! Uzun zamandır üzerine düşündüğüm ve yapmak istediğim şeyi yapmaya karar verdim. yazmaya başladım ve ilk hikayem bu aslında bir kitaptan çok benim hayatımı başkası üzerinden görmek için yazmaya başladım. Böylece hislerimi daha net anlayabilirim. Umarım bu yolda yalnız bırakmazsınız...

Hislerimi sizinde anlaması dileğiyle..

İyi Okumalar!! 💞

_____________________________________

"Her bitiş bir başlangıçtır" derler ya gerçekten bu cümleyi yaşadığım yerdeyim. Bittim ama bittiğim yerden başlayamadım ya da başlayacak kadar kendimde güç bulamadım.

Hiç bir zaman diğer çocuklar gibi olamamıştım. Neden bilmiyorum ama onlar gibi değildim hep farklıydım onlardan.

Onlara bir o kadar yakın bir o kadar da uzaktım. Hep bir dışlanma olmuştu ben mi çok kötüydüm onlar için yoksa onlar mı beni dışlayacak kadar kalpsizlerdi? Defalarca aynı soruyu sorsam da bence suçlu olan bendim, kusurlu olan kalpsiz, bencil olan bendim yaptıklarımdı, hırsımdı, öfkemdi.

Buna rağmen hayata karşı hep farklı bakmaya çalışmıştım. Hep bir nebzede olsa kendimi hayatın iyi bir yer olduğuna inandırmaya çalışmıştım. Ne kadar aptalmışım! Oysaki hayat daha ben doğarken bana iyi davranmamışken benim böyle düşünmem ne kadar da aptalcaymış. Ama artık büyüdüm, o eski küçük kız çocuğundan eser yok. Kimsenin beni güçsüz görmesine aşağıda görmesine izin vermiyorum ya da bunları yaptığımı zannediyorum.

Acılarımı içime gömmeye çalışırken bile tek başımaydım hayat sanki beni yalnızlıkla sınıyordu. Bu zamana kadar kimse gerçek beni görmedi kimse gerçek bana ulaşamadı oysaki bir nefes kadar onlara yakındım ben kendimi anlatmadım diye kimse beni anlamaya çalışmadı. Diyemedim ki her şey göründüğü gibi değil. Bunu yapamadım ve bunu yapmaya cesaretim olmamıştı ki.

Hiç bir zaman olmadığı gibi yine bunları yapmaya cesaretim olmamıştı. Anlamamalarından korkmuştum.

Söyleyemedim sessizliğim yıkılışım, parçalanışım aslında mahvoluşum diye. Bağıra çağıra hiç bir şeyi anlatamadım sustum içimdeki bir şeylerin kopuşunu kimseye anlatamadım. İçim dışım çıkana kadar bağıra çağıra ağlayamadım.

Sessizliğim en büyük çığlığımdı oysaki.

Hiçbir zaman anlaşılmadım kendimi anlatmak için bir çabaya da girmedim. Neden bilmem ama içimde hiç bir şeyin yaşanmayışının bir hissizliği var. Duygularımı belki tam tarif edemem ama onların bana asla ne hissettirdiğini unutmadım. Ben aslında canımı yakan hiç bir şeyi unutmadım. Sadece öyleymiş gibi, unutmuş gibi davrandım. Küçük çocuktum görmezden gelindim acılarımla korkularımla hep başbaşa kaldım.

Düştüm yanımda kimse yoktu, kalkamadım.

Düştüm yanımda kimse yoktu, tutunamadım.

Düştüm yanımda kimse yoktu, acımı kimse görmedi.

Düştüm yanımda kimse yoktu ama tek başıma kalkmayı öğrendim. Bunu öğrendiğim gün kimseye ihtiyacım olmadığını anladım. Ama yine de içimdeki o biri beni de sevsin diyen bir tarafımı da susturamadım.

Hayatın böyle bir yer olduğunu anladım. Ben bunları anlarken hayat beni bir kere olsun anlamamıştı. Verdiğim savaşları, kendim için hayatta kalabilmek için verebildiğim çabalarımı anlamamıştı.

Ben insanlara değilde en çok hayatın beni böyle yüzüstü bırakmasına, her seferinde verdiğim savaşlardan galip gelmeme sebep olduğu için kırgınım. Kendime bile kırgın değilken olduğum insana dönüşürken bile kırgın değilken hayata kırgınım çünkü yaşadıklarımı haketmedim. Hem de hiç haketmedim. Kimse bu kadar kötülüğü haketmezdi. Belki iyi bir insan değildim ama bende masumdum. Beni mahveden masum oluşumdu.

Şimdi ne kadar iyi gözükmeye çalışsamda aslında öyle değilim.

İyi değilim bu da beni mahvediyor aslında hayattaki her şey beni mahvediyor. Bazen hala nasıl hayatta olduğuma bile şaşırıyorum. Bazen İyileşmek istiyorum ama sonra aklıma bunun aslında imkansızı istemek olduğu geliyor. Biliyorum çünkü artık istesem de iyileşemezdim.

Acılarım o kadar fazla yaralarım o kadar derinde ki istesem de artık iyileşemeyeceğimi biliyorum. Acılarım beni büyütürken ben acılarımı küçültemedim. Yaşadıklarımı kaldıramayaşımı kaldıramadım.

Ben en çok biri beni de anlasın istedim birileri benim de yaralarımı sarsın istedim. Benim için imkansız olsa da istedim. Ben yaralarımı sarmayı başaramadım ama birileri sarsın istedim beni de yaralarımı sarsın istedim. Düştüğümde elimden tutup kaldıracak biri olsun istedim. Korktuğumda, üzüldüğüm de sığınacağım biri olsun istedim.

Ben ilk defa yalnız olmak istemedim belki bencildim ama hayatda bana bencildi.

Ben her şeyin benim için olan imkansızlığını görmezden gelerek biri beni de sevsin istedim. Kimseden görmediğim sevgiyi görmek istedim. Bazı şeylerin olmayışının altında kalmak beni ezdi. İşte ben o gün hayata olan bakışımı değiştirdim. Ben kendi masumluğumu var etmeye çalışırken yok ettim, yürüdüğüm yolda kendimi harcadım, Güçlü olmaya çalışırken güçsüzleştim.

Beyazı bulmak isterken karanlığa saplandım. Bataklıktan çıkmaya çalışırken sonu gelmeyen dipsiz kuyuya düştüm.

O gün tüm iyi duygularımı yok ettim tek biri dışında;umut.

Umudum ne yaparsam yapayım benimle birlikteydi onu yok etmeye cesaretim yoktu.

Belki de beni hayatta tek tutan şey, sona kalan umudumdu.

Uçurumun kenarından döndüren de

Ölümün eşiğinden de geriye döndüren umudumdu.

Umudumun yok oluşu benimde yok oluşumdu belki de.

Ben bugün ilk ve son kez acılarımla yüzleştim.

Ben bugün ilk ve son kez beni mahveden hislerimle yüzleştim.

Ben bugün ilk ve son kez sevgisizlikle yüzleştim.

Ben bugün ilk ve son kez kendimle yüzleştim.

Ben bugün bir çok şeyle yüzleştim. Belki de uzun zaman sonra bunu yapmakta cesaret buldum ben bugün ilk ve son kez bunu yaptım. Ben bugün belki de ilk ve son defa saf duygularımla yüzleştim. Ama sadece duygularımla yüzleşebilme cesaretine erişmiştim. Duygularımın hissettirdiği yaşanmışlıklarla yüzleşmeye hazır değildim. Bunu yapamazdım. Bu kadarı bana fazla gelirdi. Biliyordum.

Eğer yaşanmışlıklarımla geçmişimle yüzleşirsem daha fazla kanardım biliyorum tekrar düşerdim bu sefer kalkamazdım tutunamazdım.

Ben geçmişimle yüzleşirsem o içimdeki hala yaşayan kız çocuğunu yaşatamazdım.

İlk ve son kez geçmişimi araladım ama içine giremedim cesaret edemedim.

İlk ve son kez... 

______________________________________________________

Şimdiden okuyanlara teşekkür ederim.

Hoşçakalın!..

Bir sonraki bölüme kadar kendinize iyi bakın.