 |
Tür Kategorileri
|
Oturumu Başlat | Yeni Üyelik |
 @buzlarkralicesi
|
-3- GÜNÜMÜZ • 17 ARALIK, 2021 ❝Lâl❞ Vücudum uyuşmuştu. Hantal ve ağır hissediyordum bedenimi. Sinir krizi geçirdiğimde beni odaya taşıdıklarını hayal meyal hatırlıyordum. Gözlerimi aralayıp etrafıma bakındığımda çok kısıtlı bir görüş ve hareket açım vardı. Kendime zarar vermemden korkmuş olacaklardı ki kollarım ve ayaklarımla yatağa bağlanmıştım. Bu şekilde kendimi çok iğrenç hissediyordum. Başıma her şey gelebilirdi ve ben kendimi koruyamazdım. Sertçe kollarımı kurtarmaya çalışsam da başarılı olamadım, yatağa bağlıydım. Resmen hapsedilmiştim. Pencereye doğru baktığımda hava karanlıktı, akşam olmuştu. Öfkeliydim, hırçınlaştım. Beni buraya bağlayamazlardı, böyle hapsedemezlerdi. Çırpındım ama kurtulamadım, çırpındıkça canım yandı. İçinde bulunduğum durumdan kurtulamamak sinirlerimi öyle çok yıpratmıştı ki gözyaşlarıma hâkim olamadım. Sinirden ağlamaya başladım. Uyuyordum, uyanıyordum ama kendimi bir anda içinde bulduğum bu kâbustan kurtulamıyordum. Onlara ya da kendime zarar vermemden korkan insanlar, aslında benden daha tehlikeliydiler. Çelişkiye bakın. Kahrolası. Hep bundan korkmuştum. Bir sabah uyanacaktım ve Valent yanımda olmayacaktı. Valentino Riccardo. O ve onunla yaşadıklarımız birer rüya olarak kalacaktı. Ve bugün korktuğum başıma gelmişti. Korktuğunuz şey her neyse bir gün başınıza geliyordu işte. Ama ben bunların hepsini hak etmiştim. O özel anların kıymetini bilememiştim. Yaşadıklarım yüzünden kimse beni karşılıksız sevmez diye düşünmüştüm, ona sırtımı dönmüştüm. Aptal bir sürtük gibi davranmıştım. Kendimden öyle nefret ediyordum ki. Yaşadığım bu kötü anların her milisaniyesini hak etmiştim. Her hatanın bir bedeli vardı bu hayatta, ben de o bedeli ödüyordum. Ağlaya ağlaya yorgun düşüp kendimden geçmiş olacaktım ki tekrar uyandığımda hava aydınlıktı. İyi haber, artık yatağa bağlı değildim. Hafif belirgin karnıma dokunduğumda içim rahatladı. Bebeğim. O hâlâ benimleydi. Bu ne demek oluyordu biliyor musunuz? Bebeğim vardı. Her şey gerçekti. Bölünerek çoğalamayacağıma göre karnımdaki bebeğin babası Valentino'ydu. O rüya değildi. Ben şizofren değildim. Hemen buradan çıkıp gitmeliydim. Bu cendereden kurtulmalıydım. Zar zor yataktan kalktığımda tüm vücudum ağrıyordu. Bir temiz dayak yemiş gibiydim. Hareketsizlik beni felfena etmişti. Usulca odada ilerleyip kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı aralayıp dışarı çıktığımda etrafta kimse yoktu. Bu bir fırsattı. Bir yanım her şey bu kadar basit olamaz diye düşünüp bunun bir tuzak olabileceğinden şüphelenirken diğer yanım daha kötü ne olabilir ki diyordu. Buradan kurtulmaya çalışmaktan başka çarem yoktu. Kendimde kalabilmek adına içimden tekrarlıyordum. Ya şimdi, ya hiç. Ya şimdi, ya hiç. Dış kapıdan çıktığımda bu kadar kolay olabileceğine inanamıyordum. Yollarda hızla koşarken aklım karıştı. Tüm yollar birbirine benziyordu. Hangi yoldan gitmeliydim? Nereye gidiyordum? Neredeydim? Kimdim ben? Neden kaçıyordum? Neler oluyordu? Zihnim bulanıklaştı. Hafızamda eksik parçalar vardı. Sanki koştukça beynimdeki puzzle dağılmış, parçaları her bir yana savrulup kaybolmuştu. Hatırlamak için kendimi zorluyordum. Başım ağrıyordu. Nefes nefese kalmıştım, daha fazla koşamadım. Neden koştuğumu da anlayamıyordum. Amaçsızca hiç bilmediğim bir sokakta koşarken buldum kendimi. Nereye, kime gitmeye çalıştığımı anlayamaz hâldeydim. Kafam karıştı. Neden kaçtığımı, kim olduğumu bile hatırlayamadım o an. Beynim uyuştu. Hatırladığım son şey yere düştüğüm, Zuhal ablam ve Vural'ın kollarımdan tutarak beni kaldırdığıydı. Sonrası ise bulanıktı. Kendimdeydim ama hareket edemiyordum sanki. Beni eve götürdüklerini, odama getirip yatağa oturttuklarını görebiliyordum ama tepkisizdim. Aklımdaki karmaşayı çözemiyordum. Kıyafetimdeki çamurları silmeye çalışan ablamla göz göze geldiğimde içinde bulunduğum durumu çözümlemek çok zordu. Bana çok üzgün ve acıyarak bakıyordu. Üzerimi değiştirip beni yatağa yatırdıklarında gözlerimi kapadım ama hâlâ başucumda konuşulanları duyabiliyordum. Zuhal ve Vural'ın konuşmalarını karışmış kafamla tarafsız bir biçimde dinlemeye çalışıyordum. Üzüntü dolu bir sesle "Kardeşimin bu durumuna dayanamıyorum artık. Onun için çok üzülüyorum Vural." diyordu Zuhal. "Senin desteğine ihtiyacı var, doktorun söylediklerini biliyorsun." Çaresizce iç geçirdi kadın. "Biz onunla baş edemiyoruz." Ağlamaklı sesiyle ekledi. "Bugün kaçmaya kalkan kız fırsatını bulduğunda yarın neler yapmaz. Zaten doktor kendine veya etrafına zarar veremeyeceğinin garantisi olmadığını söyledi." Hakkımda konuşulanlara inanamıyordum. Canım öyle yanıyordu ki. Onlara göre ben bir deliydim, öyleyse karnımdaki bebek neyin nesi oluyordu? Eniştem Fuat, Uras neredeydi? Hiçbir şey anlamıyordum. Karnıma dokunup onun varlığını hissetmeseydim belki ben bile kendimden şüphe edecektim. Ama o buradaydı işte. Bebeğim, benimleydi. Valent'le bizim bebeğimiz... Sahi, Valent nerelerdeydi? Valentino hâlâ beni neden bulamamıştı? Kaybolduğumun farkında değil miydi? Beni aramıyor muydu? Yoksa başına bir şey mi gelmişti? Eğer yaşıyorsa, hayattaysa ve kaybolduğumun farkındaysa iki eli kanda dahi olsa bulurdu beni. Şimdi neredeydi? Nasıl bulamamıştı beni? Aklım almıyordu. Çözüm aramaya çalışan bir ses tonuyla ablamın sözlerine yanıt getirdi Vural. Hiç olmadığı kadar sakin, centilmen, her zamanki alaycı tavrından uzak hatta gerçekten üzgün görünen tavrıyla şaşırtıyordu beni. "Sanırım onu yanıma aldırmam en doğrusu olacak." Bense asla onunla gitmeyecektim. İlk fırsatta yine kaçacaktım. Ölürdüm de onunla olmazdım. Bu bir ölüm kalım savaşıydı artık. ... * YAZAR NOTU: Hi guyss! Biraz kısa da olsa yeni bölümle karşınızdayım! Umarım hoşunuza gider. Yalnız sizden tek ricam, lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin onlar benim için çok önemli. Çünkü görüyorum ki yorumlar çok az. Fikirlerinizi, isteklerinizi içerek yorumlarınızı bekliyorum mutlaka. 💞 Buraya bölümü okurken hissettiklerinize dair bir emoji bırakabilirsiniz, buraya da yeni bölüm hakkındaki tahminlerinizi. Sevgiler, bol kokulu öpçükler! 😘 ••• SOSYAL MEDYA HİKÂYENİN INSTAGRAM HESAPLARI |
| 0% |
