@buzlarkralicesi
|
Doğduğunuz an, kaderinizde bazı değişmez dönüm noktaları yazılırmış. Yaptığınız seçimler onu yalnızca geciktirebilirmiş. Ve bilinçaltınız, sizi yaşadığınız aile ortamında öğrendiğiniz güvensizliklerle karar vermeye mahkûm kılarmış. Ben kaderimi değiştirebileceğime inandım. Çünkü başka tutunacak dalım yoktu. Valentino vardı. O bana güç verdi. Sonra her şeyim oldu. Yaşadığımız o kopma noktalarına rağmen hayatta kalmıştık. Birbirimize yaslanmıştık. Dünyaya karşı o ve ben. Yalnızca o ve ben. Şimdi o yoktu. ☾ Yorgun bedenim sızlarken duyduğum seslerle zor da olsa gözlerimi araladım. Yataktan kalkıp odadan çıkarken sese kulak verdim. Piyano sesiydi bu. Uyku sersemi merdivenleri inerken sese daha da yaklaşmıştım. Aşağıya indiğimde salonun ortasındaki piyanoya oturmuştu. Valentino. Ama... Ama o ölmüştü. Bu nasıl olabilirdi? Böyle bir şey mümkün olabilir miydi? Olduğum yere çivilenmiştim. Donup kaldım. Yanındaki küçük kız çocuğu küçük parmaklarıyla tuşlara basarken onu seyrediyordu. Yüzünde âşık bir ifade vardı kıza bakarken. Kızın da yaptığı işi beğendirme kaygısıyla Valent'a baktığını görebiliyordum. Neler oluyordu? Aralarında konuşurlarken havadan sudan sohbet eder gibi hâlleri vardı. Daha çok Valentino konuşuyor gibiydi. "En az annen kadar yeteneklisin. Eğer burada olsaydı sana çalmayı öğretirdi." Kızın altın gibi parlayan kızıl karamel saçlarını okşadı. "Çok güzel piyano çalardı." Dilim tutulmuştu sanki. Öyle gerçekti ki. Salonun ortasında Valentino bir kız çocuğuyla konuşuyordu. Neler oluyordu? "Valentino. Sen... Sen buradasın!" Anlam vermeye çalışıyordum. Ambale olmuştum. "Ama nasıl?" Valentino ise hâlâ hayran hayran küçük kıza bakıyordu. "Hadi, bu kadar yeter. Artık yemek vakti." Neşeyle gülüp duran küçük kızı sevgiyle kucaklarken adam da gülüyordu. Sanki beni görmüyor gibiydi. Neler olduğunu anlamadığım gibi yok sayılıyordum. "Valentino, neler oluyor? Neden benimle konuşmuyorsun?" Yüzüme bile bakmıyordu. Beni duymuyor gibiydi. İki adım atıp ona yaklaştığımda "Valentino! Sana söylüyorum!" derken delirmek üzereydim. Ne çocuk ne de Valentino beni duymuyor gibiydi. Ben basamakların ortasında onlara bakarken kucağındaki kızla sanki görünmezmişim gibi merdivenleri tırmanıp eğlenceli gülüşmelerle yukarı çıktılar. Bense yerimden bile kımıldayamadan donup kaldım ve beni taşımayan bacaklarımın azizliğine uğrayıp yere çöktüm. ... • PROLOG BÖLÜMÜ YAYIN TARİHİ: 1 EKİM 2023 • •☾• YAZAR NOTU: Hi guys! 🌙 Yeni bir maceraya atılırken hepinizi sevgiyle selamlıyorum! 🖐🏻❤️ Serimizin son kitabına adım atmış bulunmaktayız, benim için çok duygusal bir an. Artık bitsin diyenler bu kitap bittikten sonra devamını istese bile devamı olmayacak, düşünsenize. Bu çok dramatik. Ya da ben bir Drama Queen'im, bilemiyorum. Ama bu serinin her zaman yeri bende çok ayrı olacak, bilmenizi isterim. Sevgili okurlarım, sizlere de çok teşekkür ederim. Bu bölümü MerveUyank903 ,Janset18 , vitosuz , kitapokumaknefestir , lunarinky , ilaydafatma6 , chatoyantebelle , Beyza7973 , Dudulu1992 , 7Civciv7 , ozgemrm , rabiaolgun1 , bendeliriyorum , kimoctavia6 , asyanaz4 , alaCavadizi , NesibeYre , mirdurmaz , _marymi_ , vvvTaeHyungvvv , KimJunMyeonunKalbi , kocamarda okurlarıma armağan ediyorum. Etiketleyemediklerim sonraki bölümlerde kendinizi etiketlenmiş bulabilirsiniz. Üçüncü kitabımızdan önce kapaklarımızın harika tasarımcısı olan Pen_Queen 'e sonsuz teşekkürler. 🙏🏻 Ama artık üçüncü kitabımız da yayına girdiği için uyumlu olması açısından seri kapaklarımızı değiştirmek durumunda kaldım. 💜🥲 
••• SOSYAL MEDYA HİKÂYENİN INSTAGRAM HESAPLARI |
0% |