1 Temmuz 2023

Aysun birazdan ölecek.

Henüz yarım saat geçmiş ve o çoktan denemeyi bırakmıştı. Karşımda düz bir şekilde, yüzünde hiçbir ifade olmadan yatıyordu. Gözleri gökyüzünde bir yere sabitli, üzeri kan içindeydi. Arada bir gözlerini kırpmasa belki de öldüğünü düşünebilirdim.

“Böyle olsun istemedim.” diye mırıldandım. Bana inanmayacaktı. Aklı varsa zaten bana inanmamalıydı. Sırtımı ağaca biraz daha bastırdım. Bacaklarımı olabildiğince kendime doğru çektim. Sürekli kıpırdanıp dursam da gözlerim Aysun haricinde hiçbir şeye değmemişti. Bir tarafım intikam duygusuyla tatmin oluyorken diğer tarafım ona yardım edebilmek için can çekişiyordu. “Böyle olmaması gerekiyordu. Bugün burada olmaman gerekiyordu.” Saçlarımı bir kez daha çekiştirdim. Üstüm başım dağılmıştı. Üzerimde savaş meydanından kalma bir yorgunluk vardı. Son bir ceset daha, ardından burayı terk edecektim.

Aysun da öldükten sonra hayat benim için yaşanılabilir bir hale gelecekti. Sabah uyandığım zaman biraz hüzünlü ama yine de mutlu olacaktım.

Ayağa kalktım. Bu sırada Aysun da gözlerini gökyüzünden biraz aşağıda kalan eve doğru çevirmişti, umursamadım. Elimdeki taşın ağırlığı tüm dikkatimi dağıtıyordu.

“Aysun,” dedim belki de son kez. “Bu hayatta her şeyin sevgiyle bir ilgisi var. Ve sevginin olduğu yerde yalan olmaz. Hayatım boyunca herkes bana yalan söyledi. Sen bile. Yine de sana dokunmayacaktım. Seni hala seviyorum ama artık adalet istiyorum.” Aysun hala bana bakmıyordu. Yüzü bana dönük bile değildi. Onu ilk kez ağlarken görüyordum ama bu beni durdurmayacaktı. Yanında diz çöktüm ve elimdeki taşı hiç tereddüt etmeden havaya kaldırdım, başının tam yan kısmına doğru. Aysun sonunda bana baktı.

"Lütfen," diye mırıldandı. Elini zorlukla kaldırdı ve sanki kendini bu şekilde koruyabilirmiş gibi yüzüne siper etti. Birkaç kez konuşmak için dudaklarını araladı ancak bana çok uzun gelen bir süre boyunca konuşmadı. Yüzünden ne kadar acı çektiği belliydi. Çektiği acı onu konuşturmuyordu. Bu bana çok tanıdık gelmişti. "Sen... Sen benim..." Onu dinlemek istemiyordum. Artık değil.

“Bugün yeni hayatımın ilk günü. Bil bakalım kim olmayacak?” Taşı vurdum. Bir kere. Ardından ikinciyi. Yüzümden akan sıcaklığı hissettiğimde durmadım. Üçüncüyü ve dördüncüyü de vurdum. Aysun bir süre sonra nefes almayı bıraktı. “Bingo.”

Gözlerim hala ondayken kahkahalarla gülmeye başladım. Berbat görünüyordu. O kadar iğrençti ki benden başkası bu görüntüye üç saniyeden fazla katlanamazdı ama yine de benim hayatım boyunca gördüğüm en güzel şeydi. Fazla güç sarf etmekten olacak ki nefes almakta zorlanırken elim kanlı saçına gitti. Geriye doğru atarken yüzündeki ifadeyi fark ettim, çok acı çekmişti.

Sabah benim için güzel olmayacaktı çünkü artık Aysun yoktu.