Adına ne derseniz deyin bazen insan içine doğru gidiyor usulca...

Acısı silinmiyor bazı çekilenlerin, ya da yerini kimse dolduramıyor gidenlerin. Tarifi de yok ki açıp konuyu birine anlatabilesin!

Film şeride oluyor gözünün önünde, vay be ben mi çekmişim diyorsun.

Şimdi olsa gücün yetmezmiş gibi geliyor. Gidenler, silinenler, iyiler, kötüler, sevilenler...

Sahi gerçekten unutuluyor mu herkes gidince?

Bitti deyince bitiyor mu herkeste?

Sen en derininde acı çekerken; çektirende hissediyor mu aynı şekilde?

Anneler neden hep en büyük ıstırapları çekiyor?

Buzdolabını açtığında yiyecek bulamayan anneler ile evde yardımcısına yemek listesi verenler aynı cennete mi gidiyor?

Sevilmek herkeste mi ihtiyaç?

Güvenlikler gerçekten güvenli insanlar mı?

İlk yalanı söyleyen neden buna ihtiyaç duymuş?

Çocuklar neden en çok gördüklerini uyguluyor?

İnsan neden hep sevdiklerine sarılmak istiyor?

Niye herkes aynı güneşle, aynı tarih ve aynı sabaha uyanıyor da; aynı şeyleri yaşamıyor?

Dünya neden bazılarının çevresinde pervane olurken; diğerlerini ilk durakta indiriyor?

Peki ya bu sokak lambaları ne zaman sönüyor saat sabahın 5'i oldu da?