Ben tesadüflere inanmam...

Biriyle karşılaşmışsam, bir olay yaşamışsam; kaderimde vardır ve bana bir şey katacaktır... Belki kötü bir tecrübe olacak yahut en güzel anı olarak yerleşecektir hayatıma...

Çünkü ben evrenin bana verdiklerine karışmam ve direnmem. Hayal kurarım, dua ederim ama isyan etmem.

Yaşadığım her acının ilk öncesine sonrada geleceğine bakarım; neden yaşadım bunu? Derim kaynak ben değilsem demek ki gelecekte bir mükâfat var diye konuyu kabullenirim...

Bir şeyi çok istiyorsam önce çabalarım, uğraşırım, emek veririm ve sonra dua eder beklerim... Beklerken beklemesini de bilirim...

Yaşadığım onca acı olay ve kayıplarımdan sonra hala şuan ruhsal yönden sağlıklı ve mutluysam bunu, bu inandıklarıma borçluyum...

Tabii insan bu evreye gerçekten kolay gelemiyor... Yaşaya yaşaya bazı olayları üst üste ve sonucu göre göre bu noktada buluyor insan kendini aslında...

Ve sonunda cümlenin sonuna koyduğu noktaya bile bazen mutlu oluyor insan...

Şükürler olsun... Evrenin beni ite ite götürdüğü bu anlayışa.

Çok basit aslında;

1-Hayal et

2-İste

3-Çabala

4-Dua et ve

5- Bekle...