Sen yoktun ben öldüm sandım...

En özel anlarımda, soru işaretlerime cevap aradığım zamanlarda sen yanımda olmadın. Tam kokuna ihtiyacım varken; bir tebessümün beni başarılara atacakken sen sarılamadın...

İlklerimi anlatamadım, sabah mahmurluğumu göremedin, çaya kaç şeker attığımı, hangi yemekleri sevdiğimi, en yakın arkadaşımı, sevdiğim renkleri, huzur bulduğum ortamları, yazdıklarımı, yazmaya çalıştıklarımı, okuldaki hallerimi, en sevdiğim müziği, ağladığım diziyi, çizdiğim resimleri, beni üzenleri, kalbime girenleri...

Sen yanımda olamadın, ben sana anlatamadım...

Oysaki çok istemiştim; 13 yaşında yanında uyumayı, 15 yaşında regli olduğumda neler yamam gerektiğini anlatmanı, 17 yaşında ilk kalbimin ritmini değiştiren insanı sana anlatmayı, ilk göz kalemi kullanmaya başladığımdaki heyecanımı paylaşmayı, sanki dünyayı kurtarabilirmişim gibi hissettiğim anlarda varlığını, her yaşta gece üstümü örtmeni, saçlarımı taramanı, bana yemekler yapmayı senin öğretmeni, gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken senin teselli etmeni...
Çok istemiştim, sensiz çok eksik yetiştim...
Eksiktim.
Büyüdüm bir şekilde, büyüdüm ama seninle kapatmam gereken açıkları kapatamadım hala... Kabuk bağlamadı bu yaram...
Sen yoktun ya dünyada kimse kalmamıştı anne...
Senin olmadığın her yer karanlıktı...
Senin yapmadığın yemekler tatsızdı...
Sana rastlamayan yollar çıkmaz sokaktı...
Sana anlatamadığım her olay iz bıraktı...
Senin saramadığın her yaram çok acıdı.
Anne... !

Sensiz her şey yarım kaldı...


Şair kızın...