*Eflin'in ağzından*

"Aras, sen beni neden anlamıyorsun Allah aşkına ya! Madem anlaşamayacaktık, neden nişanlandık biz? Sen bence beni sevmiyorsun Aras. Ama şunu unutma ben seni çok sevmiştim... Hala daha seviyorum ama güvenimi kırıyorsun!" dedi Eflin ağlayarak.

"Ya Eflin! Dışarısı sapık kaynıyor senin kafan mı iyi!? Ben sana deliler gibi aşığım ve bundan da vazgeçmeyeceğim. Ya bizim yakın zaman da düğünümüz var, biz düğün salonuna kadar her şeyi hallettik. Bundan sonra bırakacak mısın beni Eflin? Tek isyeğim şu, yanında ben olmadan gece dışarı çıkmanı istemiyorum Eflin. Ama sen tutturmuşsun gideceğim, gideceğim diye. İyi git! Ama senin bundan sonra Aras diye sevgilin yok Eflin... "dedi. Fazlasıyla abartmıştı... Eflin, zaten en ufak kavgada nişanı atarım diye tehdit ediyordu Aras'ı. Ama Aras onu sakinleştirip, gönlünü alıyordu. Ama bu defa dayanamadı. Son söylediği çok ağırdı ama... İki gençin aşk hayatı darmadağın olmuştu... Peki düzelebileceklermi?

*Alevin ağzından*

Aradan 3 ay geçti ve bugün abimin düğünü var. Ama düğünden bir kaç gün önce kavga etmişler. Ve şuanda da küskünler. Eflin çok naif, kırılgan bir kız. Abim ise, tam tersi. Bundan önceki sevgilisiyle de sürekli kavga ediyorlardı. Hak etmişti abim. Ama sağlam bir acı çekmişti. Ben o sıralar üniversitede olduğum için yanında bile olamamıştım.

"Eflin abla... Yapmayın böyle... Koskoca insanlar oldunuz artık. Tamam bak, ben o hödük abim adına senden binlerce defa özür dilerim. N'olur affet abimi." dedim kapının arkasından.

Kapı birden açıldı. Abim heyecanla dışarı bakıyordu. Ve gözüm arkasındaki Eflin ablaya gitti. Lan! Kim bilir neler yapmışlardı içeride!

" Sizi varya! "diye bağırdım