*1997 ŞIRNAK*

"Anne! Batu bana oyuncaklarından vermiyor!" diye haklı bir isyanda bulundu küçük kız. Batuhan bu duruma güldü. "Batu değil. Batuhan."

Kız derin bir nefes aldı. "Ne fark eder?" dedi masumca.

"Çok fark eder. Bir daha bana batu dersen -"

"Şeyma teyze! Batu bana kızıyor!" diye bağırdı küçük kız.

Batuhan bir an ne yapacağını şaşırdı. Korktu, çünkü annesi, küçük Aslıhan'ı, ölen kızı yerine koymuştu.

"Batuhan! Aslıhan'a kızma sakın anneciğim. Lütfen." dedi Şeyma bahçeden doğru. Batuhan bıkkınlıkla nefes verdi. Artık dayanamıyordu. Koskoca çocuk olmuştu, hala el kadar kızla uğraşıo duruyordu. Ama bir o kadar da değer veriyor du ona.

"Aslı?" dedi Batuhan.

Aslıhan sertçe Batuhan'a döndü.

"Adım Aslıhan! Aslı değil!" dedi sertçe. Küçük olmasına rağmen, büyüklerine kafa tutmakta bir numaraydı küçük kız.

"Niye sen bana Batu derken iyi. Oh olsun sana! Aslı, Aslı, Aslı..."

"Batu Batu Batu!" deyip dil çıkardı Aslıhan, Batuhan'a.

Batuhan gördüğü görüntü karşısında, ellerini yumruk yapıp iki yanına doğru açtı.

"Küstüm seninle! Al işte!"

"Batuhan... Ama küsme arkadaşım! Lütfen..."

"Git yercücesi!" dedi Batuhan anlık sinirle. Ama pişman oldu.

Aslıhan, duyduğu şey karşısında şok oldu. Ve gözleri dolmaya başladı. Zaten arkadaşları onunla yeterince dalga geçiyorlardı, birde sevdiği birinin onunla dalga geçmesi kalbini kırmıştı. Yere çöküp, elleriyle yüzünü kapatıp, ağlamaya başladı.

Bunu gören Batuhan yaptığı şeye lanet ederek yerinden kalktı ve gidip küçük kıza sıkı sıkı sarıldı.

"Özür dilerim Aslıhan... Arkadaşım..."