-Yetiştirme yurdu

Sessiz bir şekilde onu hastanede bakan ablalarının yanında yürüyordu Gizem. Henüz küçüktü,4 yaşındaydı. Sizlere göre küçük olabilir ama Gizem'e göre, başının çaresine bakabilecek yaştaydı. Kimseye karşı çıkmadı, başı eğik, boynu bükük şekilde yürüdü. El mahkum, ne annesi var dı, ne de babası.

"Bak meleğim! Burası senin yeni evin. Çok güzel bir yer hem burası. Banyosu var, mutfağı var, restorant gibi aynı. Seni tanıyorum, bayılırsın. Bak, bir de burada bir abla daha var. Onun adı Açelya. O seninle ilgilenecek. Çok iyi bakıyor burada ki çocuklara. Hiç kuşkun olmasın sakın ablamm! Seni her zaman sevdim, beni aramak istediğinde Açelya ablanın yanına gel,ben Melek ablamı aramak istiyorum de, o beni arayacak tamam mı ablacığım? ". Boynu bükük, öksüz, yetimler gibi dinlemişti aynı Gizem, Melek konuşurken. En sonunda sadece onaylayan bir mırıltı çıkardı. Gitmişti. Ona hastanede yıllarca bakan, tek güvencesi olan, ablası gibi gördüğü Melek de gitmişti onu oracıkta bırakıp. Ağlamadı, ağlamadı ama ağlardı. 4 yıl önce ölüme terk edilen kız, tam bir abla buldum derken, artık o da, Gizemi istemeyip, yetiştirme yurduna vermişti. Koyardı,en çok ta ufacık olmasına rağmen, istenip, istenmediğini anlayan Gizem'e koyardı.

Keşke zamanı geri alabilseydik... Sahi zaman geriye alınır mı?