"Kim nereden bilebilir? Neyi diye soruyorsanız, bende bilmiyorum... İnsanlar neyi biliyorlar?Nasıl bu kadar detaya inebiliyorlar? Akıl almıyor. İşte bunu yapabilenler, bence erken büyüyen, erken ve tek başına büyümek zorunda bırakılmış insanlar... Tek başına büyümek, kendi kararlarımızı almak, büyük bir başarı. Aldığımız kararların sonucu iyi çıkarsa, bir daha aynı yoldan, aynı düşünce gücüyle ilerlerler."

-SUSKUN

Gizem, yatma saati geldiğinde, Açelya ile beraber odasına gitti. Açelya ona odasını gösterdiktwn sonra, görevinin başına geri döndü. Ağladı, ağladı, ama sessiz ağladı... Bu hayatta sessiz ağlayan var ise,hayata erken atılmıştır... Kendi fikrim. O küçücük beden, daha 4 yaşında bir çocuk! Buna nasıl izin verilir?Erkek doğmadı diye?! Tanıdık geliyor değil mi size de?

Gizem oda arkadaşlarının yanında mutluydu. Onları seviyordu. Yaşıt oldukları için iyi anlaşıyorlardı. Gizem yetiştirme yurdunda 9 yaşına kadar durdu. Daha olgunlaştı, büyüdü... Ve bir karar aldı. Kaçacaktı, her şeyi gözünün önünden geçirdi. Ve evet o gece kaçacaktı. Kaçtı! Gizem başardı, kendini o çocuk kapanından kurtardı. Evet ilk istikamet-SUSKUN SOKAK- Gizem oradaki tehlikeleri biliyordu. Bile bile oraya gitti. Gizem ateş ise Suskun Sokak su idi. Gizem söneceğini bile bile gitti oraya. Çünkü orada biri var dı. Gizem'in güvendiği biri. Kendinden sadece 4 yaş büyük,ama kardeş gibi anlaşan hastane arkadaşları. Gizem yetiştirme yurdunda iken sürekli onu ziyarete gelen yakışıklı, mert, zeki, çevik ve küçük olmasına rağmen değer verdiği kişinin peşini asla bırakmayan UFUK... UFUK BAYRAKTAR. 13 yaşında, Gizeö'e abilik yapan kişi. Her şey hastane odasında başladı. Ufuk ile aynı odada kalan Gizem, hayatının kahramanı ile tanıştı, bütün dertlerini sıkıntılarını ona anlattı. Ufuk ise anlayışla, bir abi-kardeş şefkati ile onu dinledi.Bu ikili mükemmel arkadaşlar. Ama tek sorun... Hastanede tanışmadılar. Onlar daha önceden tanışmışlardı. Ama hatırlamıyorlardı. İlerleyen zamanlarda ortaya çıkar, belki de çıkmaz kim bilir?