Bu hikayenin başrolü kim? Ben, değil mi? Hayır sizsiniz. Herkes, kalem kimin elinde ise onu yazar belirler. Hikayenin içindeki figüranlardan 1 yada 2 kişi de başrol olur. İşte ben bu hikayenin yazarıyım. Çünkü kalem benim elimde. Sizde bunu, anlayan ve benimle beraber bir kez daha yaşayan figüranlardan birisiniz. Belki başrol, belki yanrol? Ama hepsiyle de zirvedesiniz.

Dediğim gibi kimsesiz insanlar... Neden kimsesizler? Bunu onlar istemediler değil mi? Tabiiki de onlar istemediler...

19 yaşımdaydım... Koskoca 6 yıl... Ateşle yaşadım. Hep onunlaydım. Ben ona karşı adım attım ama o bana 6 yıl boyunca hiç adım atmadı. Ağzından bir güzel söz bile çıkmamıştı. Bu beni fazlasıyla kırıyordu. "ASEL!" Diye gelen gür sesle irkildim. Ve koşarak Ateş'in yanına gittim. "Ne var yine? Ne hakla bağıruyorsun bana!?" dedim oldukça soğuk ama tehditkar bir sesle. "Seni bir erkekle görmüş aşağı marketin önünde Asaf. Kim lan o!? KİM! ASEL, SEN BENİM DEĞERLİMSİN DEMEDİM Mİ BEN SANA!? SANA BİRİ BAKARSA ONU ÖLMEKTEN BETER EDERİM DEMEDİM Mİ!? İYİ LAN! SEN KAŞINDIN ASEL. ŞİMDİ BENİMLE GEL VE O PİÇ KURUSUNUN SONUNU GÖR!" Dedikleri karşısında şok olmuş bir şekilde bakıyordum ona. Ben kimseyle konuşmamıştım. Ateş dışında... Ateş'e karşı boş değilim... Değildim...

Ama o şuan içimdeki en ufak umut tanesini bile bitirdi. Ben ona aşıktım...

" Ateş... Asaf'ın lafına gelip burada bana mı bağırıyorsun!? Pislik! Sana güvendim lan ben! Sana inandım. Dedim ki bu adam seni korur Gizem dedim,sana şefkatle bakıyor dedim. Ama yok, sen adam olmazmışs-" Lafım yarıda kesildi çünkü Ateş, beni kendine çekip dudaklarıma yapıştı. O kadar sertti ki... Anlatamam. Onu sevmeme rağmen karşılık vermedim ve geri çekilip ona sert bir tokat attım. Sesi yankılandı. Ve bana dediği tek şey şuydu:" Sanırım gerçek cenneti buldum..." NE?!

Ufuk'u görmeyi o kadar istiyordum ki, onu çok özlemiştim. Benim bu hayatta sadece Ufuğum var dı. Ateş de var dı ama beni kendisi kaybetti. Ondan bırakın hoşlanmayı, nefret ediyordum.