Alara, Zehra ile olan bütün olanlardan sonra kararını değiştirdi. Kerem’e, Zehra’nın sevgilisi olduğunu söylemeye karar verdi. Teneffüste Kerem’i kantinin arkasında yakaladı.

“Kerem, sana bir şey söylemem lazım,” dedi Alara, biraz tereddütle.

Kerem merakla gözlerini ona dikti. “Ne oldu?”

“Zehra… Onun bir sevgilisi var. Mert diye biri,” dedi Alara, kelimeleri dikkatlice seçmeye çalışarak.

Kerem’in kaşları çatıldı. “Ne diyorsun sen? Zehra’nın sevgilisi mi var?”

“Maalesef. Onları bir süre önce öğrendim ve… seni kandırıyor, Kerem. Mert’le uzun süredir birlikteler,” dedi Alara, Kerem’in tepkisini anlamaya çalışarak.

Kerem sessiz kaldı, gözleri uzaklara daldı. Sonra aniden kalktı ve hızla uzaklaştı, Zehra’nın olduğu yere doğru yürüdü. Alara arkasından bakarken içini bir karışıklık kapladı. Yaptığı doğru muydu, yoksa Zehra’yı daha da mı zor duruma sokmuştu, emin olamıyordu.

Kerem, Zehra’nın yanına vardığında gözleri dolmuştu. “Zehra, bir sevgilin varmış. Mert’le birlikteymişsin. Neden bana yalan söyledin?” dedi, sesi titriyordu.

Zehra, gözyaşlarına boğuldu. “Kerem, lütfen… Ben, ben… Bir hata yaptım, evet. Ama seni gerçekten sevdim. Mert’i sevmiyorum artık. Seninle olmak istedim…”

Kerem, bu cevaba inanmak istemedi ama Zehra’nın gözyaşlarına bakınca bir şeyler kırıldı içinde. “Zehra, seninle ne yapacağız şimdi? Alara bana her şeyi anlattı. Beni kandırdın,” dedi sert bir sesle.

Zehra ağlayarak kendini savundu, ama artık çok geçti. Kerem ona sırtını dönüp Alara’nın yanına dönerken, Zehra hıçkırıklarla arkasından baktı. Alara sessizce Kerem’i izlerken, içindeki huzursuzluk hala geçmemişti.