40. Bölüm

Hastaneye geleli hatta Ata ameliyata girelim tamı tamına 1.30 saat olmuştu ben yerde oturup çıkmasını bekliyordum Burak ise başımda birşeyler yiyip içmem konusunda ısrar ediyordu. Yarım saat önce Ayça aradı. Beni merak etmiş. Olanları anlatınca en az benim kadar o da üzüldü. Gelmek istedi ama bebekler maalesef durmuyormuş. Zaten araması benim için yeterdi. Uzun bekleyişin ardından Ata sonunda ameliyattan çıkmıştı. Hemen ayaklandım ama hızlı kalktığım için başım döndü. Son anda duvara tutunup ayağa kalkabildim. Ata'nın hayati tehlikesi varmış bu yüzden bir süre yoğun bakımda yatıcakmış. Onu yoğun bakıma aldıktan sonra doktorda yüzümdeki solgunluğu anlayıp banada bir serum taktı aynı zamanda kan tahlili de istedi. Çok yorulmuştum son zamanlarda hiç birşey yolunda gitmiyordu. Herşey ne kadar kötü gidebilicekse o kadar kötü gidiyordu. Sanırım bi izin vermeliydim kendime...

Ruhumu dinlendirmem...

Kafamı dinlendirmem...

Vücudumu dinlendirmem...

Kısacası herşeyimi dinlendirmem gerekiyordu ama Ata iyileşmeden şuradan şuraya gitmezdim bunuda herkes biliyordu. Hayatımda verdiğim en doğru karar onun teklifine o parkta EVET demekti. Beni onun kadar kimse güldüremezdi, onun kadar kimse beni eğlendiremezdi. Bazen kendi kendime düşünürdüm acaba doğru bir karar mı verdim? Acaba pişman olacak mıyım? Ama Ata bu düşünceleri patlatan bir iğne misali bunların hepsini benim kafamdan sildi attı. Şuan serumum biteli çok olmuştu hatta Ata'nın odasının camından onu izliyordum. Ama sanki şuan bir şeyler ters gidiyordu. Yavaş doğruldum ve Ata'ya baktım titriyordu. Birde sanki kalp ritmi çok yavaştı. HAYIR KORKTUĞUM ŞEY BAŞIMA GELEMEZ ATA GİDEMEZ ŞUAN ETRAFTA ÇIĞLIK ÇIĞLIĞA BAĞIRIYORUM AMA SANKİ KİMSE BENİ DUYMUYOR herkes bana karşı kulaklarını tıkamış kimse yardıma gelmiyor sevdiğim adam gidiyor ve kimse bişey yapmıyor...