1.BÖLÜM

Nerden bilebilirdinki bir gecede hayatın değişeceğini benimki değişti hemde en kötü şekilde benim hayatımın mahvoluşunu okuyacaksınız ben cansu yıldız ailesini bir gece kaybetmiş sıradan biriyim. Annem doktor babamda edebiyat öğretmeniydi abim Diyarbakır'da aşiret kızı ile evlenmişti kardeşim ile bende öğrenciydik benim istediğim meslek asker olmaktı kardeşimin ise doktordu ailem asker olamama karşı çıksalar bile ben askerlik hayali ile yanıp tutuşuyordum yine birgün babam işten geldi annemin nöbeti vardı babam bize o meşhur köri soslu tavuğundan yapıyordu bizde ödevlerimizi bitirip babamıza yardım etmeye başladık güzel bir sohbet ederek hazırlıyorduk yemeği herşey çok güzel gidiyordu annemi arayıp babam yaptığı yemegi övüyordu annemde benden daha iyi yapamazsın diye tatlı tatlı kavga ediyorlardı kardeşim efe ile bizde onlara gülüyorduk sonra bir ses duyduk bomba sesi annem hemen telefonu kapattı babam biz ne oldugunu anlamadan bizim üstümüze kapanmıştı çok fazla bomba sesleri geliyordu bu bomba sesleri demek oluyorduki savaş başlamış demekti içimde garip bi huzursuzluk vardı. Ben kardeşim korkamaması için kulağını kapatmıştım. Babam yanımdan ayrılmayın diyorken bir bomba daha atıldı ve bizim evin kapısı yok olmuştu içeri dumanlar geliyordu. Ardından içeriye siyahbeyaz renkli bir bezi agızına takmış bir terörist bize doğru geliyordu ben hiç korkmuyordum ama aileme birşey olucak diyede ödüm kopuyordu adam bize doğru gelip babamı bizden aldı o adama benzeyen bir kaç kişi daha gelip beni ve kardeşimi aldı ben hareket etmedim ve beni zorla götürdüler kardeşim bir yandan ağlıyor babam bize teselli veriyor korkmayın diye bizi sürükleyerek dışarı çıkartılar sonra oradaki kalan insanların önünde ya bize çalışırsınız yada bu insanlar gibi sizde ölürsünüz diye bağırıyordu ve babamı öne attı yanına kardeşimi önüne attı babam kardeşimin elini tuttu ve babam bana baktı ve gülümsedi bu gülümseme benim boğazımı yakmıştı bende zorla gülümsedim kardeşimle göz göze gelince bana bakarak ağlıyordu ve bana seni seviyorum abla dedi cılız çıkan sesiyle bende yutkunup bende seni seviyorum dedim ve bana gülümsedi. O an o cani adamlar babamın ve kardeşimin arasına bomba attı ve bomba patladı. babamın ve kardeşimin bedenleri parça pincik olmuştu ve ben yine ağlayamamıştım. Adam hala benim elimi tutarken babam ile kardeşime bomba patlatan adamla gözgöze geldik o adamın heryerini bir bakışta ezberlemiştim bir gün elime düşeceğini bilerek hiç gözümü ondan ayırmadım sonra bir silah sesi ve elimi tutan adam yere serpildi ve ben hızla kaçmaya başladım var gücümle koşmaya başladım abimle yengem ve kuzenlerim ne durumdaydı acaba asıl annem iyimidir acaba anneme nasıl söylücegim kardeşimi ile babamı kurtaramadıgımı söylersem benden nefret edermiydi acaba aklımda değişik değişik sorular dönüyordu nefessiz kalınca bir agacın altında dinleme ihtiyacı buldum ağaca yaslanırken önüme büyük botları olan yeşil pantolonu olan yeşil kıyafeti olan tam kalbinin üstünde türk bayragı ve omuzlarının hepsi yıldızlarla donanmış bir türk askeri vardı bana elini uzattı elini tuttum beni kucağına aldı "adın ne" dedi "cansu" dedim" senin adın ne" dedim " benim adım yıldız" dedi "aa benimde soyadım yıldız "dedim ve tebessüm ettim oda bana tebessüm etti ilerlemeye başladık kocaman siyah bir arabanın yanına geldik ve beni arabaya bindirdi içerde bir sürü çocuk ve askerler vardı yıldız ablada bindi ve araba çalışmaya başladı bende yıldız ablanın kulağına eğilip sessizce "nereye gidiyoruz yıldız abla" dedim ve bana baktı sonra gözleri diğer çocukların üzerinde gezindi ardından "çocuklar biliyorum şuan nereye gidiyorsunuz diye merak içerisindesiniz sizi en güvenli yere götürüyoruz sizi güvende tutacağız korkmayın" dedi sonra koltuğun arkasından bir poşet çikolata ve meyve suyu dağıttı. Sessizce biz onları yerken hızla ilerliyorduk ve ben yıldız ablanın omzuna yaslanırken uyuya kalmışım sonra araba birden durdu ve bizi arabadan indirdiler binaya baktığımda HATAY ATATÜRK YETİM HANESİ yazıyordu ne yani biz artık diyarbakırda değilmiydik annem ile abimdemi ölmüştü. Ben şimdi bu yerdemi yaşıyacaktım ailem olmadan bu olanları idrak ettiğimde yetimhanenin bir odasında artık benim olan yatakta anlamıştım hiç akmayan göz yaşlarım busefer durdurulamaz şekilde süzülüyordu bugünden sonra benim asker olmak isteğim dahada vücudumu sardı ve aylarca yıllarca asker olmak için uğraştım ve artık olmuştum ve ben artık 10 yaşındaki ailesini kaybetmiş çocuk degil üsteğmen cansu yıldız olmuştum. Ailemi öldüren o şerefsizleri artık ben kendi ellerimle öldürüp. Alilemin intikamını almak bana düştü ve ben bana düşen görevi layıkıyla yerine getireceğime ve o lanetli günü 20 ağustos 2002 diyarbakır saldırısını unutmayacağıma ant içerimki eğer böyle bir durum olursa ilk olarak kendime kalbimin üstüne sıkacağıma söz veriyorum . Benim hayatımın bitiş ve başlangıç hikayesidir