BARLAS'IN AĞZINDAN

Annem... Beni yıllar önce kız kardeşimle yalnız bırakmıştı ona bunu hissettirmemek için elimden geleni yapıyordum, çabalıyordum ama en son sevdiği çocuğu başkasının yanında ona yalan söyleyerek aldattığını görünce eve gelip saatlerce ağlamıştı ve o günün sabahı odasında cansız bedenini bulunca kan beynime sıçramıştı. Arkadaşlarım olmasa ayağa kalkamazdım bundan eminim, neyse ben ne yapmıştım!

İÇSES: Ne yapacaksın kıza bütün içini açtın ya salak yemin ediyorum benim söylediklerimi yapacağını bilseydim söylemezdim, kız o kadar şey yaşamış bir de sen ona açıldın şimdi, harika zamanlama tebrikler...

Valla içsese hak verdim şimdi bunu söylemenin sırası mı of of cidden ben bir salağım bu sözü söylediğimden beri bana gözlerini kocaman açmış bakıyordu. Sonra arkamızdan bir ses geldi. Baran'ın sesi ''Barlas..'' dedi ama devamını getiremedi.

LAREN'İN AĞZINDAN

Barlas'ın ağzından çıkanlardan sonra şoka girmiş bir şekilde ona bakıyordum ki arkadan Baran'ın sesinin gelmesiyle Barlas'la birbirimize bakıp onlara döndük elimdeki sigara yeri boylamıştı bile...

Karşımızda Nil, Deniz, Baran ve Ayşe bize üzgün gözlerle bakıyorlardı. Bense gözlerimin dolduğundan emindim ama yine de kendime gelmeye çalışarak ayağa kalktım ve evin dışına doğru çıktım. Dışarıda yağmurun geleceğini haber veren bir hava vardı.

Sokak boyunca hızlı adımlarda hırkamın kapüşonunu kafama takarak yürüdüm. Şimdi diyeceksiniz ki neden bu kadar üzüldün adam sana çok güzel bir şey söyledi diye söyleneceksiniz ama bu sözleri bana en son Arda söylemişti.

Arda... Arda benim abim, bana baba sevgisini veren tek kişiydi. Onun yanında kendimi hiç olmadığım kadar güvende hissediyordum. Arda, Baran'ın abisiydi Baran'ı bana, beni de Baran'a emanet etmişti bunları Barlas hariç herkes biliyordu çünkü Barlas o dönemler kız kardeşini kaybetmişti bunun için onun Arda'dan haberi yoktu.

Peşimde biri hızlı adımlarla bana yaklaşmaya çalışıyordu kimin olduğunu hepimiz biliyorduk, Baran bana Arda abimden kalan tek kişiydi. Baran grupta bir tek bana kıyamazdı. Nil ve Ayşe onun için ayrı ama ben apayrıydım.

Ben ona abisinden emanettim şu an nereye mi gidiyorum tabi ki de Lavinya Hanımların ve Kuzey Bey'in evine gidip odamda hüngür hüngür ağlamaya ben bunlarla boğuşurken beni Baran kolumdan tutup kendine çekerek kollarını bana sardı sımsıkı beni hiç bırakmak istemezcesine sarılmıştı bende ona karşılık verdim.

''Neden Baran, neden biz neden ben onu çok özledim Baran çok özledim.'' dedim şiddetlenen ağlamamla Baransa benim durmak bilmeyen gözyaşımı silmekle uğraşıyordu.

Konuşmaya başladı Baran; “Geçecek, geçecek beraber atlatacağız tamam mı söz ver bana ağlamak yok şimdi o eve gideceksin ağlamak yok bana söz ver Laren bana kardeş sözü ver.'' dedi o da ağlamaklı olan sesiyle.

Biz konuşmaya devam ederken yağmur şiddetli bir şekilde yağmaya devam ediyordu sanki göz yaşlarımızı ortadan kaldırmak istercesine ben gözlerimi Baran'ın ağlamaktan kızaran gözlerine çevirdim ve ağlamaktan kısılan sesimle konuştum.

''Ben gidiyorum o zaman eve sende git daha fazla ıslanma. '' dedim. O da başını sallayarak onayladı son kez sarılıp ayrıldık ve ben eve doğru yol aldım.

AYŞE YÜKSEL ANLATIMIYLA

Laren bu grubun küçük, asi ve aslında kimsenin kabul etmemesine rağmen en duygusal kızıydı. O benim bu grupta en önem verdiğim kişilerden biriydi ve o benim her şeyimi biliyordu. Gerçi o bu gruptaki herkesin her şeyini biliyordu.

Barlas, Laren'e bazı anılarını hatırlatmıştı ve onun ağlaması benim içimi parçalamıştı. Bugün o burada kalacaktı benim ile uyuyacaktı ama maalesef ki olanlardan sonra bugün gelmezdi eve kimse bilmedi ama Laren'in içini bir tek ben biliyordum.

Evin annesi gibi bir şeydim ben onları her yanlışında uyarmaya ve bir hata yapmalarını önlüyordum.

Bu gruptaki herkesin bir sıkıntısı vardı ve benim de bazı sorunlarım vardı, mesela bunu sadece benim küçük kızım Laren biliyordu.

Baran'ın Larenle çıkmasının ardından Barlas şok içinde Laren'in çıktığı kapıya bakıyordu. Deniz, ben ile Nil'e kaş göz işaretleri yaparak içeri geçmemizi ve onları yalnız bırakmamız gerektiğini anlatmaya çalıştı.

Biz, Nil ile bahçeden salona girdiğimizde bahçedeki bağırışları duyabiliyorduk. Barlas ona bunları neden söylemediğimiz için Denize isyan ediyordu çünkü biz ona Arda abinin yurt dışındaki bir Üniversiteyi kazandığını bu yüzdende yurtdışında kaldığını söylemiştik.

Hem Laren için hem de Barlas'ın Arda abinin ölümünü bilmemesi için Arda abinin konusu evde açılmazdı.

Barlas bize fazlasıyla kırıldığını Deniz'e söylerken fazla yüksek sesle bağırıyordu ve bu evde yüksek sesle sorunu olan iki kişi vardı bunlardan biri Nil diğeri Laren idi. Bu yüzden Barlas her sesini yükselttiğinde benim Nil'in kulağını kapayan ellerim daha çok sıkılaşıyordu.

Barlas ile Deniz kavga etmeyi bitirmiş olacaklar ki sesler kesildi ve Nil bu sesler arasında uyuyakalmıştı. Deniz onu koltuktan kaldırıp odaya taşırken ona Barlas'ı sordum. O da dışarı çıktığını söyledi bende beni bıraktıkları bu koltukta Baranın gelmesini bekledim.

LAREN'İN AĞZINDAN

Eve gelmiştim içerideki korumalar beni gördüğü gibi kapıları açmışlardı. Bende onlara baş selamı vererek evin kapısını çaldım. Kapıyı yine 50 yaşlarındaki o kadın açmıştı. Kimin geldiğine bakmak için kapıya gelen Lavinya Hanım beni görmesiyle şaşkın bir sesle konuşmaya başladı.

''Kızım ne oldu gelmeyeceğini söylemiştin?'' dedi ve gözlerimdeki ağladığım için kızarıklıkları gördü ve bana endişeyle yaklaştı. ''Ağladın mı sen ne oldu neden ağlıyorsun bebeğim!? '' diyerek beni kendine çekti.

Bende tam bir şey olmadığını söyleyecektim ki içerden Lavinya Hanım'ın sesini duyan erkekler geldi. Onlar benim ela ve yeşil arası giden kızarmış gözlerime bakarak kaşlarını çatmışlardı bile. Bende hemen Lavinya Hanım'ın sorusuna cevap verdim.

''Hiçbir şey olmadı Lavinya Hanım iyiyim... '' dedim ağlamaklı sesimle ve merdivenlere odama doğru koştum ve kapıyı kilitledim.

''Neden ben ya neden ben Allah kahretmesin her şey beni buluyor! '' diyerek odadaki her şeyi dağıttım ve en son yorulup kapının dibine çöktüm adeta isyan edercesine birkaç kelime döküldü dudaklarımdan.

''Neden beni yalnız bıraktın abi neden!'' diyerek derin nefesler almaya çalışıyordum.

AREN TAŞKIN’IN ANLATIMIYLA

Laren'in eve gelmesiyle evde bir endişe dalgası yükselmişti çünkü Laren'in elaya yakın gözleri kıpkırmızıydı. Evdeki herkes bunu fark etmiş salonda bunu tartışırken ben odasına gidip ona ne olduğunu soracaktım ama ya o da Sude gibi beni odasından kovarsa diye düşünürken Laren'in odasından ağlama ve iç çekiş sesleri yükseliyordu.

Kapının önünde durarak ne dediğini anlamaya çalıştım fakat son söylediği söz beynimin içine bir bomba gibi düştü.

''NEDEN BENİ YANLIZ BIRAKTIN ABİ NEDEN!?''