Kadın, geride bıraktığı orduda gezdirdi gözlerini. O günü dün gibi kazımıştı aklına. İmparatorun ölüm haberini alır almaz suçu kendisinde arayan bir yığın et çuvalı. Fırsat buldukları ilk an kendisini öldürecek iri yarı adamlardı onlar. Yalvarışı gözlerinin önündeki bir perde gibi gitmiyordu.

Sarmad'ın bebeğini taşıyorum, durun! Hamileyim!

Durmuşlardı da. Şimdi, imparatorun katilini bulmak için çıktıkları bu yolda karnında bir bebek olmasa kimse bu çelimsiz kadına itaat etmezdi.

İmparatoru, kocasını, bir babayı, ona dil öğreten ve hayata tutunmasını sağlayan Sarmad'ı cesedini bile ortadan kaldıracak kadar öldüren her kimse ölüm ona haktı.

Başındaki tül örtüyü kenara bırakıp kalın bir örgü yapılmış uzun saçlarını serbest bıraktı.

Islattığı avuç içlerini ensesine bastırdı ve başını göğe kaldırdı. Kardeşi vardı aklında. Ayağa kalktı. Nefes verdi. Ne olduğunu anlayamadan güçlü bir el onu omzundan tutup kendine çevirdi.

"Uzun zaman oldu..."

Bu dili duymayalı o kadar uzun zaman olmuştu ki, kadın bir süre bakakaldı. Sonra dudaklarından bir fısıltı döküldü. "Sen..."

2.KISMIN SONU