/11.BÖLÜM "GİZLİ KAPI"

Selam dostlar kitabıma geçmeden önce bir oyunuzu alıyım bee .

11. Bölüm – Gizli Kapı

Benim.

Bir kalbim vardı…

Ama şimdi yok.

İnsan sevdiğiyle yaşar derler,

Ben ise kendi boşluğumla savaşıyorum.

Yazlık ev sessizdi, içinde fırtınalar kopuyordu.

Doğa, annesinin yıllar önce bıraktığı notu avuçlarında tutuyordu: 1919.

Bu sadece bir sayı mıydı? Yoksa ardında saklı bir kapı mı?

Yaman evde dolapları karıştırırken, Boran dışarıda sessizce çevreyi kolluyordu.

Doğa ise eski, antika bir saatin içindeki o sayıyı fark etti: 1-9-1-9.

Elindeki kol düğmesini saatliğe yerleştirdi.

Aniden duvarın bir kısmı hafifçe titredi, gizli bir geçit açıldı.

Boran hemen önüne geçti, Yaman tetikteydi.

Karanlık koridora adım attılar.

Duvarlarda çocuk eliyle çizilmiş figürler vardı; gözleri boş, dudaklarında donuk bir gülümseme olan kadınlar…

Ve karşıda asılı duran tablo: Başında örtü, gözleri boş, dudaklarında donuk bir ifade.

Doğa’nın içi ürperdi.

“Annemin defterindeki kadın…” diye fısıldadı.

Kimse cevap vermedi.

Küçük taşları kaldırdılar, altından eski bir kutu çıktı.

İçinde sararmış bir kağıt ve aynı kadının çizimi vardı.

Altında tek kelimeydi: ANAHTAR.

Boran sordu: “Ne anahtarı olabilir bu?”

Yaman kağıdı incelerken telefon çaldı.

Numarasız bir mesaj geldi:

> “Anahtarı arıyorsunuz ama kapıyı tanımıyorsunuz.

Kadını görmeden hiçbir şey çözülmez.

1919 sadece bir başlangıç.

Hazır olun.”

Yaman, öfkeyle telefonu bıraktı: “Bu… Sır.”

Doğa sessizdi ama gözleri dolmuştu.

“Kadın görünmez olabilir ama her yerde.

Annem bize bir anahtar değil, bir kapı bıraktı.

Ve ardında gerçek var.”

Uzakta, siyah bir arabada Koray vardı.

Dışarıya bakarken gözlerinde gizem vardı sırın sağ kolu gibi görünse de aslında başka bir dünyaya aitti.

Bir ajan, bir sır…

Ama bunu kimse bilmiyordu, ne Doğa, ne de enişteleri ne de siz.

Koray fısıldadı:

“Eğer onu kurtarmam gerekirse,

Herkesi karşıma alırım sırı bile .

Gökyüzü sessizdi ama fısıldıyordu:

“Kadın geliyor!